ΜΙΚΡΗ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ
Η πλατεία
χημείου έχει υπόκρουση Joy Division και μυρίζει βροχή. Ο γηγενής πληθυσμός της
, πέντε δωδεκάχρονα με μυτερά μάτια και τρία βαποράκια χωρίς μάτια, μάχεται εδώ
και χρόνια έναν μάταιο και πολυθάνατο αγώνα για την υπεράσπιση του φράχτη
μεταξύ φιλοσοφικής και πεζοδρομίου. Πλαγιοκοπούνται κατά καιρούς από τάγματα
ασφαλείας, τρομοκρατικές ομάδες και χρυσαυγίτες αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δεν
είναι να απορεί κανείς γιατί. Αμφίρροπα τοποθετημένη ανάμεσα στα κοιμητήρια της
Ευαγγελίστριας και την θάλασσα, η πλατεία χημείου είναι η τελευταία στάση πριν
αποφασίσει κανείς αν θα κινηθεί προς την μια ή την άλλη κατευθυνση. Ή αν θ'
αφεθεί να παρασυρθεί από τον χείμαρρο
των Σαράντα Εκκλησιών, διαφόρων ψυχοτρόπων ουσιών και από μια ύπουλη αίσθηση
ρημαδιού.
Και να σκεφτεί
κανείς ότι υπήχαν εποχές που φορούσαμε μαύρη μπέρτα, ξύλινο πόδι και παπαγάλο
και πλησιάζαμε πειρατικά την πλατεία πίσω από χαμηλούς θάμνους και δέντρα για
να αγοράσουμε για δυο γρόσια την τελευταία επιτυχία του Βάγκνερ ή του
Παγκανίνι. Αλλά τώρα παν αυτά. Ακόμα και οι κυρίες της καλής κοινωνίας έχουνε
χρόνια να πατήσουν τα γυαλισμένα σκαρπίνια τους εκεί για να διαλέξουν μια
τσάντα ή ένα πορτοφόλι φτιαγμένο από αντιλόπη ή κροκόδειλο ή τίγρη δολοφονημένη
χθες μόλις στα υψίπεδα της δυτικής Πτολεμαΐδας. Οι μελαμψές φυλές που είχαν
κυριαρχήσει στον χώρο για τουλάχιστον δυο αιώνες αποχώρησαν σε αναζήτηση
κλιμάτων με λιγότερη υγρασία ή τουλάχιστον με καλύτερο σύστημα υγείας.
Όποτε και να
περάσεις πλέον από την πλατεία χημείου, έχει μόλις συμβεί ένας ισχυρός
μετασεισμός ή επιβάλλεται να περπατάς χοροπηδηχτά για να αποφύγεις τους
αχνίζοντες κρατήρες που έχει δημιουργήσει μια σύντομη βροχή μετεωριτών. Τα
σαββατοκύριακα και στις εθνικές εορτές συχνάζει σ'ένα παγκάκι ο Philip Seymour
Hoffman παρέα με αμμωνίες, αλκαλικά μέταλλα και διάφορα άλλα υποψιασμένα χημικά
αντιδραστήρια τυλιγμένα σε πολύχρωμα σακουλάκια. Μπορείς να χυθείς δίπλα του
και να ρωτήσεις “Τί χαμπάρια Φίλ? Πως πάει η ζωή? κι αυτός απαντάει πάντα
“Happy days happy days και παίζει μ' ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι.
Αν είσαι τυχερός
κι έχει πανσέληνο, μπορεί να δεις στο κέντρο έναν μικρό λοφίσκο από άμμο να
ξεπροβάλει μέσα απ' τα πλακάκια σαν μακεδονικός τάφος που περιμένει μια στάση
μετρό να χτιστεί ακριβώς εκεί. Κόιταξε προσεχτικά και θα διακρίνεις μια γυναίκα
να σέρνεται αργά αργά προς τα έξω και να παραπονιέται για τα μυρμήγκια, αλλά τι
να σου κάνουν μερικά μυρμήγκια όταν ο χρόνος κινείται δεξιά αριστερά σε βολ
πλανέ. Όταν τα γρασίδια είναι μπλε, η μουσική διαφανής και σου ψιθυρίζει
κάποιος στο αφτί, είμαστε ακόμα ζωντανοί, είμαστε ακόμα ζωντανοί, θα βρούμε
έναν τρόπο να χαθούμε και σήμερα.
