Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Αναστασίας Μανώλη με τίτλο «παραΠΟΙΗΣΗ», που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις Πηγή, αποτελείται από είκοσι τέσσερα ποιήματα, κάθε ένα εκ των οποίων φέρει ένα γράμμα-τίτλο από το ελληνικό αλφάβητο.
Στον υπότιτλο του βιβλίου διαβάζουμε: «αχ, αυτό το όριο των λέξεων και των σκέψεων, χα!». Πρόθεση της συγγραφέως είναι η εξερεύνηση των δυνατοτήτων των λεκτικών σχημάτων να εκφράσουν μορφές τις πραγματικότητας μέχρι του σημείου επαφής με το νόημα του νοήματος. Δεν πρόκειται εδώ για ποιήματα που απλώς περιγράφουν αλλά εντός τους εμφιλοχωρούν φαινομενικά αποκλίνουσες σημασιολογικές εγγραφές που διευρύνουν τη σκέψη. Τα δύο επιφωνήματα «αχ» και «χα!» –ένα στην αρχή και ένα στο τέλος του υπότιτλου– προβάλλονται ως δύο σημεία αφετηρίας και τερματισμού των περιορισμών που υπόκειται το άτομο από τα όρια των σκέψεών του μέχρις ότου καταφέρει να τις υπερβεί. Η πορεία, ωστόσο, αυτή δεν αναγνωρίζει ούτε μία γραμμική ούτε κυκλική πορεία της νόησης αλλά μάλλον αποκτά –όπως οι ιστορικές μεταβολές– σπειροειδή μορφή. Η πανταχού παρουσία του εκάστοτε γράμματος, η αδιάκοπη τάση προς επανάληψή του εγκλωβίζει το άτομο και ταυτόχρονα το απελευθερώνει. Λειτουργεί, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Νικόλαος Ξυνογαλάς στον πρόλογο του βιβλίου, ως ένα κατά συνθήκη mantra που διευρύνει τη συνείδηση και προσφέρει στον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του.
Ανηφορίζοντας για την Ανατολή
ανάσες και ακοές αναμασώντας
ανατριχιάσαμε από το άσπρο των αιώνων.
Αφήσαμε ανοιχτά.
Αφήσαμε ανοιχτά αυτά τα ανώγια
των αέναων αναστεναγμών
και των αστείρευτων αλαλαγμών
που ο άλλος μας
αισχρά και ακούραστα
την αγάπη μας την αστραποβολούσα αλητεύει
για την αλήθεια μιας άλλης
αγνότερης και άγιας και ανώτερης
αυγής μας
«Α»
Πολλές φορές αυτή η ανάγκη για διέξοδο απαιτεί πάλη με τους εσωτερικούς μας δαίμονες και σημειώνεται με ένταση. Ο πειρασμός της παραίτησης είναι εδώ, μας συντροφεύει σε κάθε μας βήμα αλλά τελικά το ένστικτο της αυθυπέρβασης επικρατεί ακόμα και στα έσχατα ψυχολογικά όρια. Εκεί διενεργείται ένα είδος προσωπικής επανάστασης και τα βήματά μας, έστω και «βαριά», δεν παύουν να είναι βήματα.
Βαριαναστενάζοντας βολεύομαι
μήπως και βρω τη βούλησίν μου
που βάλθηκα μες στη βοή να βρω.
Βασανίζω το βιος μου
Βουτώντας στα βρωμερά βάθη
του βαθέως βυθού.
Βουκολικά βιώνω τη βροντή των βρεφών
και βαπτίζω τη βοή βίο.
Στα βουνά που βροντά ο Βορράς
βασκανίζοντας
βηματίζω με βήμα βαρύ
βρέχει δεν βρέχει.
«Β»
Συγγραφέας: Αναστασία Μανώλη
Τίτλος: παραΠΟΙΗΣΗ
Φιλολογική επιμέλεια: Φώτης Γιάντσιος
Εκδόσεις: Πηγή (2018)
Σελίδες: 60
