Παρακολουθώντας την παράσταση του Νανούρη, σε ένα κατάμεστο θέατρο, γεμάτο θεατές όλων των ηλικιών, διαπίστωσα γιατί αυτή η παράσταση αρέσει στον κόσμο. Γιατί αυτή η παράσταση σε αγγίζει to the bone.
Έχει να κάνει με την ιστορία. Από καταβολής κόσμου, οι ιστορίες γοητεύουν. Μας κάνουν να επικοινωνούμε και να ερχόμαστε πιο κοντά, ως άνθρωποι. Ακούγοντας μια ιστορία συναισθάνεσαι αυτά που νιώθει ο ήρωας. Επιπροσθέτως, με την ιστορία ενός άλλου ανθρώπου, μπορείς να απαλύνεις τα δικά σου προσωπικά βάρη. Η ιστορία είναι θεραπευτική. Και για τον αφηγητή και για τον ακροατή. Ιστορίες χρησιμοποιούν και στην ψυχανάλυση. Μου έρχεται στο μυαλό το βιβλίο του Χορκέ Μπουκάι, ''Ιστορίες για να σκεφτείς.'' Ότι πιο απλό, ότι πιο άμεσο, ότι πιο ανθρώπινο (με βάση τα παραπάνω) είναι οι ιστορίες. Επικοινωνούν! Και επικοινωνούν βαθιά και ουσιαστικά. Ξεγυμνώνουν το νόημα. Ως μορφή ξετυλίγματος της πλοκής ενός έργου,στο θέατρο, υπάρχουν από πολύ παλιά. Στην αρχαία Αττική τραγωδία, και όχι μόνο, συναντάμε μικρές αφηγήσεις γεγονότων και σκηνών (πολλές φορές, μεταξύ άλλων, φόνων). Και φτάνοντας στο σήμερα, είναι πλέον αρκετά συχνό φαινόμενο, η παράσταση εξ ολοκλήρου, να αποτελεί μια αφήγηση ενός ''ήρωα''. Βλέπε, το Αγόρι με την Βαλίτσα του Κένι Μάικ, που ανέβηκε πέρσι από το ΚΘΒΕ και πολλά άλλα.
Έτσι και η Κατερίνα. Η Κατερίνα, μας λέει η ίδια, είναι μια γυναίκα που έχει αυτοκτονήσει. Ο γιος της είναι εκείνος, ο οποίος την βρίσκει γυμνή, πεθαμένη στο κρεβάτι της. Με αυτό το αφήγημα ξεκινάει η παράσταση. Στην συνέχεια, πηγαίνουμε προς τα πίσω, και παρακολουθούμε την ιστορία της Κατερίνας από την γέννησή της μέχρι και την αυτοκτονία της. Η Κατερίνα, είναι μια γυναίκα που έχει διπολική διαταραχή. Έχει πολύ μεγάλες μεταπτώσεις στην διάθεσή της. Ξαφνική κατάθλιψη και μετά υπομανία, και μετά πάλι κατάθλιψη κ.ο.κ. Πολλές φορές ξέφευγε και δεν μπορούσε να ελέγξει την συμπεριφορά της, με αποτέλεσμα να κάνει, άθελα της, κακό στους γύρω της και στον ίδιο της τον εαυτό. Να σημειωθεί ότι η ιστορία της Κατερίνας είναι αληθινή. Η Κατερίνα, ήταν η μητέρα του συγγραφέα. Βιώνοντας την ιστορία αυτή και την επί σκηνής παρουσία της Κατερίνας, συμπάσχουμε μαζί της. Ακούμε πραγματικά, γιατί η Κατερίνα έχει ανάγκη να την ακούσουμε! Η ιστορία σε αγγίζει, όχι ως θέαμα- παράσταση, αλλά ως ανθρώπινη εμπειρία. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς, αναλογιζόμενος το εύρος του κοινού που παρακολουθεί την παράσταση αυτή. Μας αφορά!
Η προσοχή και η προσήλωση του Λόλεκ και του Νανούρη στην Κατερίνα, εμπνέουν σεβασμό. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα τελετουργίας. Η ιερότητα που παράγουν δυο σώματα που ακούνε και περιμένουν, ενώ παράλληλα είναι μέρος του παραστασιακού γεγονότος, είναι πολύ δυνατή. Σε καλεί να προσέξεις και εσύ με σεβασμό και με προσοχή (όπως όταν πατάς στις μύτες για να μην ακουστείς και ενοχλήσεις κάποιον). Γίνεσαι μάρτυρας, ενταγμένος στην ομάδα Λόλεκ-Νανούρη, αυτού που συμβαίνει.
Η ερμηνεία, επίσης, της Παπαληγούρας, είναι ένας άλλος λόγος που η παράσταση σε μαγνητίζει. Η ερμηνεία της είναι καθαρή. Με τον όρο, καθαρή, εννοώ ότι το αποτέλεσμα στα μάτια του θεατή φαίνεται απλό και τον αγγίζει. Αυτό πάει να πει, ότι η ηθοποιός έχει δημιουργήσει ένα ρόλο συνδυάζοντας πολλές διαφορετικές πτυχές, και τον έχει κάνει τόσο πλούσιο ερμηνευτικά, που ο θεατής παρασύρεται από την γλαφυρότητα του λόγου. Η ''υποκριτική'' σβήνει και μπροστά μας ζωντανεύει η Κατερίνα.
Και ας περάσουμε στη σκηνοθεσία και στο ''στήσιμο'' της παράστασης. Η παράσταση, δια χειρός Νανούρη, έχει να κάνει με την απλότητα. Ο Νανούρης (και τον παραδέχομαι για αυτό), βρήκε ένα πολύ δυνατό υλικό (την ιστορία της Κατερίνας) και το άφησε να μιλήσει. Να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Χωρίς φτιασίδια, χωρίς τυχόν σκηνοθετικά ευφάνταστα τερτίπια. Κείμενο του Κορτώ, ερμηνεία της Παπαληγούρα, μουσικό σύμπαν και επί σκηνής παρουσία του Λόλεκ(πολύ δυνατές, ως σύμβολα οι εικόνες που εμπλεκόταν και ο Λόλεκ ως παρουσία), δυο μικρόφωνα (παρείχαν ακόμα περισσότερες ποικιλίες στον ήχο, και όχι μόνο), ένας φακός (που τον χρησιμοποιούσε ο ίδιος, ενώ ήταν ορατός επί σκηνής) και το βιβλίο της Κατερίνας, αποτελούσαν την κύρια παλέτα του Νανούρη. Η χρήση όλων των παραπάνω με μέτρο( ως επί το πλείστον, η χρήση του φακού ξέφυγε λιγάκι, το ίδιο συνέβη και με τις εναλλαγές των φώτων). Λειτουργικές λύσεις και καλή εστίαση είχε η παράσταση του.
Υπήρχαν βέβαια, κάποιες ανισορροπίες μεταξύ της απόδοσης των δυο αντιδιαμετρικών καταστάσεων της ασθένειας της Κατερίνας. Ο τρόμος που αισθανόταν, γινόταν γλαφυρός με την ενίσχυση της μουσικής και των σκιών. Η κατάσταση της χαράς, της φάσης της υπομανίας όμως, δεν αποδόθηκε στον ίδιο βαθμό. Μια μικρή ένσταση και στο μουσικό κομμάτι. Όμορφα συντρόφευε η μουσική του Λόλεκ την δράση και τα τραγούδια που ερμήνευε ενίσχυαν την αφήγηση, δίνοντάς της χρώμα, όμως, σε κάποια μεμονωμένα σημεία, η συμβολή της μουσικής ήταν περιττή. Λόγου χάριν, το τραγούδι που έγινε για να μας δείξει ότι ο γιος της δεν ήθελε να κάνει δικά του παιδιά.
Κατακλείδα: Η κατάλληλη χρήση των υλικών που σου παρέχει το θέατρο σε συνδυασμό με την ουσία και την δύναμη του μοιράσματος μιας ανθρώπινης εμπειρίας, δημιούργησαν μια παράσταση που μας άγγιξε.
ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :
ΠΕΜΠΤΗ 13/10 : 9.00 ΜΜ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 /10 : 9.00 ΜΜ
ΣΑΒΒΑΤΟ 15/10 : 7.00 ΜΜ & 9.30 ΜΜ
ΚΥΡΙΑΚΗ 16/10 : 7.00 ΜΜ & 9.30 ΜΜ
