Η Κατερίνα συστήθηκε στο κοινό πριν πολλά χρόνια με μια απαλή, διαφορετική ποπ, εντελώς ασυνήθιστη για την Ελλάδα. Η Παραμυθένια και η Πίσω τσέπη του μπλου τζιν (βίντεο κλιπ σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου) ήταν η αρχή. Ένα επόμενο βίντεο κλιπ της, το Κοράλι, θεωρούνταν τότε από το Mad tv πρότυπο αισθητικής, και για αυτό το λόγο σύμφωνα με τους τότε υπεύθυνους, έπαιζε κάθε ώρα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Το Νυχτερινό που κυκλοφόρησε μαζί με το Νίκο Γρηγοριάδη, έπαιζε σε όλα τα ραδιόφωνα της πόλης πρωί, μεσημέρι, βράδυ.
Η Κατερίνα έμεινε πιστή στην αισθητική της και το γούστο της. Δεν δοκίμασε παραλλαγές στις σταθερές της ούτε συμβιβαστικές λύσεις στη μουσική.
Οι Κάκτοι που κυκλοφόρησαν το 2017, ήταν μια καλή υπενθυμιση πως θα μιλάει με νότες όταν εκείνη θέλει και όχι όταν θελήσει η εκάστοτε δισκογραφική. Το νέο της τραγούδι Αύριο εμφανίστηκε κι αυτό ξαφνικά, και είναι και πάλι αυτή η υπενθύμιση πως η μουσική πρέπει να εμφανίζεται όποτε θέλει στη ζωή μας, σαν έμπνευση και όχι σαν υποχρέωση.
Κατερίνα επιστρέφεις με ένα νέο τραγούδι, μένοντας αρκετά πιστά στο στυλ σου. Μίλησέ μας για αυτό!
Επιστρέφω λοιπόν μετά από ένα χρόνο από την κυκλοφορία του Ep «Κάκτοι Ι», για να ολοκληρώσω το δεύτερο μέρος, το «Κάκτοι ΙΙ», επιλέγοντας το «Αύριο» για αρχή. Η βασική ιδέα αυτής της ενότητας τραγουδιών ήταν αφηγηθώ «ακανθώδη» ζητήματα. Πιστή σε αυτήν, στο «Αύριο» περιγράφω τη λαχτάρα να ζήσουμε επιτέλους στο παρόν, στο εδώ και στο τώρα. Δεν υπάρχει αύριο για κανέναν, υπάρχει μόνο η αξία της στιγμής. Όσο δεν το συνειδητοποιούμε, χάνουμε στο παιχνίδι της ζωής.
Στο «Αύριο», είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ για άλλη μια φορά με κορυφαίους μουσικούς και τεχνικούς αλλά το πιο καθοριστικό ήταν η συμμετοχή φίλων και φαν στο βίντεο κλιπ. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως μπήκαν σε τόσο κόπο για χάρη μου. Μέχρι και το φόρεμα έγινε ειδικά για μένα από την Αδαμαντία Κανακάκη / obscourathatdress. Είναι ένα κλιπ φτιαγμένο από αγάπη.
Τέλος, θα το θεωρούσα μεγάλη αποτυχία αν δεν είχα το δικό μου στυλ τη στιγμή που γράφω τους στίχους, τη μουσική, παίζω και εμπλέκομαι ενεργά σε όλα τα στάδια παραγωγής.
Πιστεύεις πως τo σου τραγούδι Στην πίσω τσέπη του μπλου τζιν σε κυνηγά ακόμη και σήμερα;
Το πρώτο μου τραγούδι/ βίντεο κλιπ ήταν «Η Παραμυθένια» μου, που έδωσε το στίγμα και τον χαρακτηρισμό που με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Το «Στην πίσω τσέπη του Blue Jean» που είχα την τύχη να μου παραχωρήσει ο Νικός Γρηγοριάδης, έγινε επιτυχία. Η επιτυχία είναι ευχή και κατάρα πάντα.
Τι άλλαξε από το 1996 μέχρι σήμερα για σένα καλλιτεχνικά;
Πολύ συνειδητά επέλεξα να μην βιοπορίζομαι αποκλειστικά από το τραγούδι, έτσι δεν βρέθηκα στην ανάγκη να κάνω πράγματα που δεν θέλω. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και διδάσκω κλασσική κιθάρα, κάτι που μου δίνει πολλή χαρά και ικανοποίηση. Επίσης από καλλιτέχνης μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας που ήμουν εξέλεξα την ελευθερία μου. Έφυγα από έναν τρόπο ζωής που δεν μου ταίριαζε.
Λόγω ακριβώς αυτών των επιλογών το να γίνω αυτόνομη και ανεξάρτητη ήταν μονόδρομος αν ήθελα να συνεχίσω να υπάρχω καλλιτεχνικά. Έμαθα να ηχογραφώ, να χειρίζομαι audio και video προγράμματα, να ξεκινάω μια ιδέα μου από το τίποτα και να την φτάνω με λίγη βοήθεια, σε ένα έτοιμο προϊόν. Νιώθω πλήρης, δυνατή, ευτυχισμένη που έχω τη ευκαιρία να ανακαλύπτω και να προβάλλω μια συνολική καλλιτεχνική ταυτότητα.
Aν γυρνούσαμε πίσω τον χρόνο θα έκανες κάτι διαφορετικά;
Για ό,τι έχω κάνει δεν μετανιώνω λέει το Κώστας Τουρνάς και θα συμφωνήσω. Για όσα έχω νιώσει δεν μετανιώνω. Για όσα επέλεξα δε μετανιώνω. Όλη μου τη ζωή προσπαθώ να διαχειριστώ με ακεραιότητα, ευαισθησία και χιούμορ ό,τι μου συμβαίνει. Δεν τα κατάφερα πολλές φορές, μα έμαθα πολλά. Τα λάθη μου είναι η προίκα μου. Από αυτά τα λάθη βγαίνουν τα τραγούδια…
Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να δοκιμάσεις κάτι εντελώς mainstream στη μουσική σου;
Μα νόμιζα ότι κάνω mainstream μουσική.(γέλια) Θα σας πω ένα περιστατικό που το βρίσκω αστείο αλλά ενδεικτικό. Κάποτε σε ένα live, είχαν έρθει στελέχη ενός μουσικού καναλιού. Στην κουβέντα πάνω ο διευθυντής προγράμματος είπε πως η αυτό που παρουσίασα είναι αβανγκάρντ. Τον κοιτούσα σαν χαζή. Νόμιζα ότι ήταν ποπ. Δεν ξέρω τι θεωρείται mainstream πια. Π.χ. αυτό που λένε σύγχρονο λαϊκό ο πατέρας μου θα το έλεγε σκυλάδικο. Ίσως γιατί ζω στον κόσμο μου, στα βιβλία, στις μουσικές μου, ίσως επειδή οι βόλτες μου είναι στη φύση και όχι σε καφέ ή μπαρ, ίσως γιατί δεν βλέπω τηλεόραση ούτε ακούω ραδιόφωνο. Με όλα αυτά που καταπιάνομαι άλλωστε δεν προλαβαίνω.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως αν είχαμε πραγματικά ανεξάρτητα ΜΜΕ που τιμούσαν το λειτούργημα της ενημέρωσης, κι ο κόσμος είχε πρόσβαση στο σύνολο της καλλιτεχνικής παραγωγής, κι όχι μόνο σε αυτόν τον μουσικό ολοκληρωτισμό ντυμένο τον μανδύα της δημοκρατίας, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, αλλά τότε θα ήμασταν και άλλη χώρα…
Τι σχέδια έχεις για το επόμενο διάστημα;
Να ολοκληρώσω το «Κάκτοι ΙΙ» σε ήχο και εικόνα. Μετά από αυτό έχω τουλάχιστον τρία εντελώς ετερόκλητα πρότζεκτ κατά νου πέρα από τη συμμετοχή μου σε έναν δίσκο που ετοιμάζει ο Νίκος Γρηγοριάδης. Είμαι σε πολλή δημιουργική φάση και δεν κρύβω πως έχω αγωνία να προλάβω να ολοκληρώσω όσα θέλω. Ε, και κάποια στιγμή πρέπει να το πάρω απόφαση πως πρέπει να κάνω και live. (γέλια)
