Η ομάδα με την πρωτότυπη και παιχνιδιάρικη ονομασία Art Vouveau παρουσίασε και στην πόλη της Θεσσαλονίκης την πρώτη της παράσταση Τα δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ βασισμένη στο ομώνυμο λαϊκό ινδικό παραμύθι. Η παράσταση, που φιλοξενήθηκε στο κινηματοθέατρο πλέον Φαργκάνη, έτυχε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής από το θεατρόφιλο κοινό της πόλης που έσπευσε να δει αυτήν την τόσο πρωτότυπη παράσταση.
Πού έγκειται η πρωτοτυπία της παράστασης; Μα στο γεγονός πως η ομάδα κάνει την ονομασία της πραγματικότητα και παρουσιάζει επί σκηνής μία βουβή παράσταση, στηριζόμενη στις τεχνικές του βωβού κινηματογράφου, υπό την συνοδεία πιάνου ασφαλώς, όπως συνηθίζονταν κατά τις προβολές μη ομιλούντων ταινιών.
Ομολογώ πως ο τρόπος που επέλεξαν να παρουσιάσουν / αφηγηθούν αυτό το παραμύθι ήταν ασφαλώς πρωτότυπος και πολύ ενδιαφέρων όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι. Και σίγουρα το γεγονός και μόνο πως πρόκειται για μια παράσταση χωρίς λόγο, είναι ένα γεγονός ελκυστικό. Η σκηνοθεσία της Δανάης Τίκου και η κίνηση που επιμελήθηκε ο Camilo Bentancor έδεναν θαυμάσια, κι όλοι οι ηθοποιοί ανεξαιρέτως ( Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου) εντυπωσίαζαν με τις σωματικές και πλαστικές τους ικανότητες και με το πόσο δοσμένοι και αφοσιωμένοι ήταν σ' αυτό που έκαναν. Ωστόσο, κατά την προσωπική μου άποψη, η παράσταση θα μπορούσε να έχει κάπως πιο σφιχτό ρυθμό γιατί δεν θα μπορούσα να κρύψω ότι κάπου ένιωσα να εξαντλούνται οι ιδέες και οι λύσεις και επομένως να χάνεται το ενδιαφέρον.
Τα σκηνικά και τα εξαιρετικά, μεταμορφώσιμα κοστούμια επιμελήθηκε η Ελένη Βαρδαβά. Οι φωτισμοί αν και κατά το πλείστον θα μπορούσαν να θεωρηθούν από τα καλύτερα στοιχεία της παράστασης, υπήρχαν κάποιες στιγμές που δημιουργούσαν ένα πολύ περίεργο αποτέλεσμα (π.χ.όταν ο βασιλιάς είναι μόνος του επί σκηνής και φωτίζεται από τα πλάγια). Την μουσική σύνθεση αλλά και την ζωντανή εκτέλεση της ανέλαβε ο Γιάννης Σελέκος.
Οι ενστάσεις μου για το συγκεκριμένο εγχείρημα αφορούν κατά βάση την επιλογή του παραμυθιού ως διασκευή για ενηλίκους. Ο λαϊκός αυτός μύθος θα μπορούσε να απευθύνεται σε κοινό εφήβων, ακριβώς με τα ίδια μέσα και τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν στην παράσταση αυτή. Πραγματικά αναρωτιόμουν για ποιον λόγο δεν στόχευσαν σε ένα μη ενήλικο κοινό οι συντελεστές της παράστασης. Η αλληγορία του μύθου, άλλωστε, είναι τόσο προφανής, τόσο δοσμένη στο πιάτο που ένας ενήλικας μένει με την εντύπωση πως αυτό που βλέπει είναι άλλο ένα διδακτικό παραμύθι.
Πάντως, για κάποιον που ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, η παράσταση αυτή είναι μάθημα.
