Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για το φεστιβάλ. Ήθελα μόνο να
δω. Είδα την Φυλή, του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι. Γράφω.
Ο Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι γεννήθηκε το 1974 στο Κίεβο και
αποφοίτησε από το τμήμα σκηνοθεσίας του Κρατικού Ινστιτούτου Θεάτρου και Τεχνών
του Κιέβου. Έχει σκηνοθετήσει 4 ταινίες μικρού μήκους και η Φυλή είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Η ταινία αφηγείται
την ιστορία ενός εφήβου που βρίσκεται σε ένα σχολείο κωφών. Δεν υπάρχει
διάλογος πουθενά στην ταινία και αυτό περνάει τελείως απαρατήρητο. Οι πράξεις
των χαρακτήρων είναι πιο δυνατές από κάθε κραυγή. Η ιστορία ξεκινάει με την
είσοδο του νεαρού στο σχολείο όπου και πρέπει να αποδείξει στην ‘’φυλή’’ την
αξία του. Αυτό το πράττει εξαιρετικά γρήγορα και όχι γιατί είναι ικανός, αλλά
γιατί όλοι νιώθουν την ανάγκη να ανήκουν κάπου. Ο χαρακτήρας αισθάνεται πλέον
ασφάλεια μέσα στην φυλή και μάλιστα εθίζεται από την εξουσία που του έχει δοθεί.
Οι μαθητές του σχολείου κάνουν κάθε είδους παρανομία για να ανέβουν τις
βαθμίδες της φυλής αλλά και για να επιβιώσουν. Αποκορύφωμα αυτού είναι η
εκπόρνευση δύο κοριτσιών, τα οποία τα μεταφέρουν, με την θέληση τους, κάθε
βράδυ σε μια περιοχή όπου σταθμεύουν οδηγοί φορτηγών. Εκεί υπάρχει μια άλλη φυλή. Αυτή των φορτηγατζήδων,
όπου σιωπηλά υπομένουν τις δυσκολίες των δρομολογίων τους, με μοναδική προσμονή
τον αγοραίο έρωτα των ανήλικων κοριτσιών. Στην φυλή κανείς δεν είναι
αναντικατάστατος. Αν κάποιος πάθει κάτι, κάποιος άλλος παίρνει την θέση του
αμέσως. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι πόρτες στους κοιτώνες δεν έχουν
κλειδαριές, όπου αρχικά αυτό δείχνει πως όλοι μαζί δουλεύουν για το κοινό καλό
της αγέλης αλλά έπειτα φαίνεται η πραγματική χρήση αυτού, που είναι ο έλεγχος.
Η άποψη μου
Η επιτυχία μιας ταινίας δεν οφείλεται στον αριθμό εισιτηρίων
που κατάφερε να κόψει. Επιτυχία θα υπάρξει όταν έστω και ένας άνθρωπος βγει από
την αίθουσα και αποφασίσει να κάνει κάτι για αυτό που είδε. Μέσα στην αίθουσα
κάποιοι έκλαιγαν, μια κυρία λιποθύμησε στην σκηνή όπου γινόταν έκτρωση σε μια
κοπέλα, κάποιοι ειρωνεύονταν, κάποιοι δεν άντεχαν να
αντικρίσουν την ωμή πραγματικότητα που πρόβαλε ο σκηνοθέτης και κάποιοι
ενοχλήθηκαν τρομερά. Ενοχλήθηκαν γιατί αρνήθηκαν να πιστέψουν πόσο εύκολα
μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα τέρας, με την αδιαφορία και την παθητικότητα
μας.
