Η Θεατρική ομάδα ΔΕΝ παρουσιάζει την Φαλακρή τραγουδίστρια του Ιονέσκο στο θέατρο BlackBox. Sold out η χθεσινή παράσταση. Διώχνανε κόσμο.
Βλέποντας τόσο κόσμο σε μια παράσταση αυτόματα αναρωτιέσαι το γιατί και γενικότερα ποιοι άνθρωποι αποτελούν το κοινό του θεάτρου και ποια είναι τα κριτήρια τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τι ήταν αυτό που έκανε το κοινό να αγκαλιάσει την παράσταση αυτή; Οι συντελεστές(ως καλλιτέχνες ή ως περσόνες), το κείμενο της παράστασης, μια καλή προώθηση; Το θέατρο που παρουσιάζεται, μήπως; Ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω; Το χθεσινό κοινό ηλικιακά ήταν νέο και αρκετά θεατρόφιλο. Οι συντελεστές αρκετά νέοι. Ο σκηνοθέτης αρκετά καταξιωμένος. Η προώθηση της παράστασης καλή και με γούστο(μεταξύ άλλων, πολύ ελκυστική αφίσα παράστασης).Το Black Box ως θέατρο , παρότι είναι ο δεύτερος χρόνος λειτουργίας του, λόγω του καλλιτεχνικού του διευθυντή Θωμά Χαρέλα και των καλλιτεχνικών επιλογών του, έχει αναπτύξει το δικό του κοινό. Το κοινό αυτό βέβαια αν το θέαμα δεν ''φτάνει'' τα στάνταρ του, τότε ''κλωτσάει' '(χαρακτηριστικά, η παράσταση Πέρσες). Η επιτυχία της παράστασης κατ εμέ, οφείλεται στο κείμενο και σε μεγάλο βαθμό στους συντελεστές. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι αρκετά δύσκολο. Θέλει να δει μια καλή παράσταση και εγγύηση για μια καλή παράσταση είναι ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί που συμμετέχουν.
Πριν πάμε στην παράσταση, θα ήθελα να μιλήσω για το κείμενο του Ιονέσκο. Ο Ιονέσκο αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους του θεάτρου του παραλόγου. Το θέατρο του παραλόγου είναι ένα κίνημα που αναπτύχθηκε αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τα έργα του κινήματος ξεφεύγουν από τις ρεαλιστικές καταστάσεις και ότι είναι συνδεμένο με την θεατρική σύμβαση. Μετά από τις θηριωδίες που έζησαν στον πόλεμο, ο Ιονέσκο και οι άλλοι εκπρόσωποι του κινήματος καταδεικνύουν το κενό, το τίποτα, την έλλειψη επικοινωνίας και το παράλογο που κυριαρχεί στον κόσμο, φτιάχνοντας έργα με ασήμαντες πλοκές, συνεχείς επαναλήψεις, ρευστότητα χρόνου και τόπου. Τα έργα αυτά εκφράζουν την αγωνία του ήρωα να βρει νόημα και προορισμό σε ένα παράλογο κόσμο.
Στην φαλακρή τραγουδίστρια βλέπουμε δυο ζευγάρια, τους Σμίθ και τους Μάρτιν, οι οποίοι είναι ανίκανοι να επικοινωνήσουν ως ζευγάρι αλλά και μεταξύ τους. Είναι μια τραγωδία της γλώσσας, όπως λέει και ο Ιονέσκο, για τον άνθρωπο που παρόλο που μιλάει, δεν λέει τίποτα. Υπάρχει ένας αυτοματισμός στην γλώσσα, που δεν οδηγεί πουθενά. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι ικανοί να επικοινωνήσουν, να ''συνδεθούν'' μεταξύ τους. Είναι καταδικασμένοι σε ένα αέναο κενό. Κενό νοήματος. Κενό συναισθημάτων. Η γλώσσα ,εργαλείο που θα έπρεπε να τους βοηθάει να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν, περισσότερο τους εγκλωβίζει. Είναι άχρηστη. Δεν τους δίνει καμία διέξοδο.
Το αριστούργημα του Ιονέσκο, ο Βασίλη Βασιλάκης το έκανε μια προσεγμένη παράσταση. Η Φαλακρή τραγουδίστρια είναι ένα σπουδαίο κείμενο, που δεν χωράει συμβατικά ανεβάσματα. Είναι ένα κείμενο που έχει την ανάγκη μιας νέας πρότασης, αλλιώς βυθίζεται. Στην παράσταση του Βασιλάκη είδαμε μια νέα πρόταση. Είδαμε την έλλειψη επικοινωνίας επί σκηνής. Την μοναξιά των χαρακτήρων και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται όταν η γλώσσα αδυνατεί να γίνει το μέσο για να αναπτύξουν έστω και την ελάχιστη σχέση μεταξύ τους. Υπήρχε ωραίος χειρισμός των επαναλήψεων, αλλά θα έπρεπε να καθαρίσει λίγο ακόμα ως προς το ύφος της παράστασης. Σε κάποιο σημείο οι ιστορίες του πυροσβέστη κούραζαν και το σύνολο με τις αντιδράσεις τους δεν ήταν αρκετά δυνατό ώστε να ''εκμηδενίσει'' την αναμονή ή να δώσει μια πιο σαφή εικόνα για το τι τους συμβαίνει. Το χάος που δημιουργήθηκε λίγο αργότερα, ως απόρροια της άνιας μεταξύ των χαρακτήρων δεν είχε καλό ρυθμό με αποτέλεσμα, ενώ ως ιδέα ήταν πολύ καλή, αδυνατούσε να φωτίσει την αντίθεση του πριν και του μετά. Η σωματοποίηση της διαφορετικότητας δημιουργώντας επί σκηνής ένα ζευγάρι με τεράστια διαφορά ύψους και ύφους, μας έδωσε μια αίσθηση παράλογου πολύ δυνατή.
Η Κλέα Σαμαντά και η Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
ήταν απολαυστικές. Ξεχώρισαν υποκριτικά. Ενσάρκωσαν δυο χαρακτήρες με λεπτομέρεια και βάθος. Μας χάρισαν δυο ρόλους γεμάτους. Είχαν ζωή και οι σκηνικές τους προτάσεις ήταν δεξιοτεχνικές. Ο Σιδέρης Νανούδης έκανε μια καλή προσπάθεια δημιουργώντας έναν πολύ ιδιότυπο άγγλο, αλλά μερικές φορές του έλειπε η πνοή. Η Βίκυ Ίτσιου ως υπηρέτρια και ο Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος ως πυροσβέστης, ως ρόλοι είχαν ανάγκη από κάτι παραπάνω, κάτι χαρακτηριστικό. Οι χαρακτήρες που δημιούργησαν δεν είχαν νεύρο, δεν είχαν κάτι που να τραβούσε το βλέμμα του θεατή. Ο Γιάννης Κοντός ήταν ρομποτικός.
Ο φωτισμός της παράστασης από τον Βασιλάκη αρκετά καθαρός σε λίγα σημεία όμως κάπως βεβιασμένος. Η μουσική επένδυση του Δήμου Βρύζα ευρηματική. Μου άρεσε η χρήση της σειρήνας ως κουδούνι, έδινε την αίσθηση πανικού. Καλή επιλογή και τα καμπανάκια. Τα κουστούμια της Στέλλας Γκρεκιώτη καλαίσθητα. Τα σκηνικά των Λαμπρόπουλο και Βασιλάκη λιτά, λειτουργικά και ατμοσφαιρικά όσο πρέπει. Η σπασμένη καρέκλα μπροστά ήταν καταπληκτική.
Η σκηνική πρόταση της Φαλακρής Τραγουδίστριας από τον Βασίλη Βασιλάκη αξίζει την προσοχή μας
Παραστάσεις
4,5,6,7,8 Νοεμβρίου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: 10€ κανονικό, 8€ (φοιτητικό, ανέργων)
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310829254
Προπώληση Εισιτηρίων:
www.viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Seven spots, Ιανός, Reload και στο ταμείο του BlackBox
Ώρες ταμείου: Τετάρτη – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00
