Είναι κοινό μυστικό πια ότι ζούμε την εποχή της μεγάλης νοσταλγίας για το παρελθόν. Μέσα στον τελευταίο χρόνο, η πλειοψηφία μας είδε την καινούργια ταινία Star Wars, έπαιξε Pokemon, διάβασε το νέο βιβλίο Harry Potter, ενώ περιμένει με αγωνία την επανακυκλοφορία του NES της Nintendo. Η pop κουλτούρα λειτουργεί μέσα από την αναπαραγωγή και επαναδημιουργία μεγάλων brand names με στόχο να προσεγγίσει τους καταναλωτές που συνδέονται συναισθηματικά με αυτά και πια έχουν μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα συγκριτικά με τα νεανικά τους χρόνια ώστε να επενδύσουν στην ψυχαγωγία τους. Αν και αυτή η αίσθηση της νοσταλγίας υπάρχει σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας, ο κινηματογράφος αποτελεί την αποκορύφωση του φαινομένου με πληθώρα ταινιών να αποτελούν remake ή reboot γνωστής ταινίας των προηγούμενων δεκαετιών.
Τελευταίο γνωστό συμβάν αποτελεί η προ ημερών ανακοίνωση της Disney ότι θα κάνει live action ταινία που θα αποτελεί remake του Lion King. Σε αυτή την είδηση λίγοι δυσανασχέτησαν, καθώς υπερίσχυσαν τα θετικά σχόλια που περιμένουν με ανυπομονησία το αποτέλεσμα. Άλλωστε, ο σκηνοθέτης που ανέλαβε το εγχείρημα, Jon Favreau, είναι αυτό που έφερε εις πέρας και το live action remake του The Jungle Book (2016), μιας ταινίας που επέφερε πολλά κέρδη στο στούντιο. Και φυσικά, η λίστα των ταινιών animation που μετατράπηκαν πρόσφατα σε live action και αποτέλεσαν οικονομικές επιτυχίες συνεχίζεται με τα Maleficent (2014) και Cinderella (2015).
Και σε αυτό το σημείο θα ρωτήσει κάποιος, που είναι το κακό να αλλάζεις τους «κινούμενους ηθοποιούς» με πραγματικούς ανθρώπους; Και δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Το κοινό για διάφορους λόγους απαιτεί ικανοποίηση μίας γενικευμένης νοσταλγίας που υπάρχει στην σημερινή κοινωνία για το παρελθόν, τα κινηματογραφικά στούντιο βάσει ερευνών το αντιλαμβάνονται, και έτσι δημιουργούνται τα πολυπόθητα remakes που κατά κύριο λόγο αποτελούν μεγάλες οικονομικές επιτυχίες. Το πρόβλημα, όμως, αρχίζει όταν δημιουργούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά αυτής της προσέγγισης.
Τον τελευταίο καιρό και ειδικότερα το καλοκαίρι, παρατηρήθηκε ένα νέο διαδικτυακό «κίνημα» που ως στόχο είχε την στοχοποίηση συγκεκριμένης ταινίας με την αιτιολογία ότι το reboot του συγκεκριμένου franchise αποτελεί «ιεροσυλία» και «καταστροφή των παιδικών μας χρόνων». Ο λόγος φυσικά γίνεται για το Ghostbusters (2016) που έγινε με καθαρά γυναικείο cast στους βασικούς ρόλους. Οι επιπτώσεις απέναντι στην ταινία ήταν σημαντικές, με το trailer της να αποτελεί αυτό με τις περισσότερες αρνητικές ψήφους στο YouTube και με το στούντιο να έχει υποστεί μεγάλες οικονομικές απώλειες. Πολλοί θεώρησαν αυτό το κίνημα άδικο και αντιφεμινιστικό, καθώς δεν μπορεί να είναι τυχαία η στοχοποίηση μίας τέτοιας ταινίες σε μία πληθώρα remakes και reboots. Αυτό το εγχείρημα ήρθε να εδραιωθεί όταν ανακοινώθηκε και μία αντίστοιχη προσπάθεια – το remake του Ocean's Eleven που και αυτό θα γίνει με γυναικείο cast. Αν και οι ηθοποιοί που θα παίξουν είναι αγαπητές προς το κοινό (οι Sandra Bullock, Cate Blanchett, Elizabeth Banks και Helena Bonham Carter είναι κάποιες από αυτές), και πάλι υπήρχαν παρόμοια σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αυτά που είχαν ειπωθεί για το Ghostbusters.
Όσο και να υπάρχει το επιχείρημα ότι αυτή η ταινία θα καταστρέψει παιδικές μνήμες, θα βεβηλώσει ένα εδραιωμένο franchise ή θα αφαιρέσει την αίγλη που κατέχει ένα κινηματογραφικό brand, δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι στις χιλιάδες ταινίες των τελευταίων χρόνων που αποτελούν remakes παλαιών ταινιών, οι μόνες σοβαρές αντιδράσεις που εμφανίστηκαν ήταν σε μία ταινία που αποφάσισε να αλλάξει τους αντρικούς χαρακτήρες με γυναικείους. Καλώς η κακώς, ζούμε σε μία εποχή νοσταλγίας. Είναι δικαίωμα του καθένα να απορρίψει τα προϊόντα της pop κουλτούρας που αναμασούν το παρελθόν, αλλά η επιλεκτική απόρριψη με κύρια αιτιολόγηση τα έμφυλα κριτήρια δεν είναι δυνατή. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να απορρίπτεις την Kristen Wiig και να μην μπορείς να την «δεις ως Ghostbuster» γιατί είναι γυναίκα, αλλά παράλληλα να μπορείς να ταυτιστείς με ένα πραγματικό λιοντάρι που θα «ενσαρκώνει» τον Μουφάσα.
