Η παράσταση «Συγγρουόμενα» της Εύας Βλασσοπούλου φολοξενείται για λίγες ακόμα μέρες στο μικρό αλλά πολύ μεγάλο, Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το έργο που έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί από την ίδια, μας συστήνει δύο αδέλφια, την Α και τον Β.
Μεταξύ τους κρύβουν αλλά και φανερώνουν πολλά, την ίδια στιγμή που αναμένουν την επίσκεψη της αγαπημένης ξαδέλφης τους. Αυτή η αναμονή καταφέρνει να τους ωθήσει σε εξομολογήσεις και σε μια ανασκόπηση ίσως της παιδικής τους ηλικίας, που δεν ήταν και τόσο αθώα. Αλήθεια ή ψέμματα κατακλύζουν τον λόγο τους και τη μανία τους να ανταγωνιστούν, έστω και μια σχέση με την αγαπημένη ξαδέλφη;
Οι ηθοποιοί Στέλλα Βογιατζάκη, Παναγιώτης Εξαρχέας και Αλεξάνδρα Χασάνι καταφέρνουν να μας εισάγουν σε μια συζήτηση για τις πολύπλοκες σχέσεις των ανθρώπων. Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας, έχουμε βιώσει στο παρελθόν κάτι ανάλογο με αυτό που υποκρίνονται τα τρια πρόσωπα της ιστορίας. Η ταύτιση που διακρίνει ο θεατής παρακολουθώντας τη παράσταση είναι αρκετή έτσι ώστε οι διάλογοι να πάρουν μια σημασία προσωπική για τον καθένα ξεχωριστά. Αυτό που καταφέρνουν οι ήρωες της ιστορίας είναι να δημιουργήσουν μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, με στιγμές πλήρης αμηχανίας αλλά και γέλιου.
Η Εύα Βλασσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην ALRA
(Academy of Live and Recorder Arts) στο Λονδίνο. Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει εργαστεί στις παραστάσεις The Water's Edge ,Τhe Visitor, Λάσσυ, Οι πολεμιστές, Περιποιητής Φυτών, Room Service, Προμηθέας Δεσμώτης. Έχει σκηνοθετήσει σε μορφή αναλογίου, το Μαμ του Σάκη Σερέφα (παραγωγή Theatre Lab).
Τα «Συγκρουόμενα» αποτελούν την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά και ο Εξώστης συνομιλεί μαζί της και μοιράζεται τις σκέψεις της για τις σχέσεις των ανθρώπων σήμερα.
**
Πώς ξεκίνησες να γράφεις το κείμενο της παράστασης «Συγκρουόμενα»; Ποια ήταν η αφορμή;
Πριν 3 χρόνια περίπου. Σε μια εποχή που κάποια δικά μου θέματα είχαν βγει στο συνειδητό. Με αφορμή μια «στιχομυθεία» δυο ανθρώπων που εκείνη την στιγμή μου φάνηκε καθαρό ότι η μεταξύ τους λειτουργεία ήταν εξουσιαστική, εξαρτητική και δυσλειτουργική. Την έχω γραμμένη και κολλημένη στον τοίχο μου.
Μίλησε μου με δυο λόγια για τη σχέση σου με το θέατρο και την σκηνοθεσία.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτόν τον τομέα;
Όταν προσπάθησα να σπουδάσω κάτι άλλο απλά δεν άνηκα εκεί. Η εναλλακτική, το θέατρο, δεν ξέρω πως ήρθε αλλά εκεί ένιωσα ότι ανήκω.
Πώς ξεκινάει και πώς τελειώνει μια ιστορία;
Ανάλογα τι ιστορία θες να πεις και πως θες να την πεις. Και ανάλογα πως αντιλαμβάνεται κάποιος τι σημαίνει αρχή και τι τέλος.
Μέσα από τη παράσταση καταλαβαίνουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούνται από δυσλειτουργίες και προσποίηση. Γιατί η Α και ο Β δεν παραδέχονται την αλήθεια; Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο να φανερωθούν και να παραδεχτούν τις επιλογές τους και τα θέλω τους;
Δεν ξέρω γιατί η Α και ο Β είναι τόσο στάσιμοι όσο αφορά την συναισθηματική τους εξέλιξη. Αυτό που εμείς βλέπουμε ως δυσλειτουργικό μπορεί γι αυτούς να είναι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να υπάρχουν και αυτό που εμείς απ'έξω κρίνουμε ως αλήθεια μπορεί για αυτούς να μην υπάρχει. Μ' άρεσει η σκέψη ότι τους αποδεχόμαστε έτσι όπως είναι. Απλά αν ήταν πραγματικοί άνθρωποι δεν θα μπορούσα εύκολα να κάνω κολλητή παρέα μαζί τους αν και με ιντριγκάρουν και με διασκεδάζουν ως περσόνες.
Τι συμβολίζει η «μυστηριώδης» ξαδέρφη στο κείμενο και στην ιστορία της παράστασης; Θεωρείς πως πάντα χρειάζεται μια αφορμή κι ένας φταίχτης για να ξεκινήσει κάποιος να παραδέχεται αλήθειες;
Ναι πιστεύω ότι σε πρώτο στάδιο, προκειμένου να αρχίσεις να καταλαβαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου και τον τρόπο που συσχετίζεσαι, χρειάζεσαι έναν φταίχτη. Πολλές φορές αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Η επιλογή της σχέσης δύο αδελφών ήταν τυχαία; Θεωρείς πως η μεγαλύτερη καταπίεση συμβαίνει μέσα σε μια τόσο άμεση αλλά και ανταγωνιστική τελικά σχέση δύο ανθρώπων;
Η επιλογή σχεσής δυο αδελφών αντί για εραστές ή φίλους ή γονέας-παιδί έγινε γιατί στο μυαλό μου είναι μια πιο ίση σχέση λόγω του κοινού παρελθόντος, άσχετα πως το έχει βιώσει το κάθε αδέλφι, χωρίς την περιπλοκότητα του σεξ και χωρίς την πιθανή παροδικότητα μιας φιλίας.
Πώς αντιδράς εσύ σχετικά με όλο αυτό; Πόσο και με ποιόν τρόπο σε έχει βοηθήσει το θέατρο και η σκηνοθεσία, να δεις από μια άλλη οπτική γωνία τις σχέσεις των ανθρώπων;
Οι σχέσεις είναι περίπλοκες και δύσκολες. Βάλε μέσα λίγο εγώ και πολλή ανασφάλεια και μπορεί να γίνουν ακόμα πιο περίπλοκες και δύσκολες. Είναι συνειδητή μου επιλογή να προσπαθώ να δημιουργώ σχέσεις που εμπεριέχουν ελευθερία και αποδοχή γιατί έχω καταλάβει ότι μόνη μου δεν κάνω.
Τελικά που καταλήγουν η Α και ο Β; Μπορεί να δοθεί ένα τέλος σε τέτοια επικοινωνιακά προβλήματα;
Στο έργο η Α και ο Β καταλήγουν εκεί που ξεκίνησαν χωρίς να ξέρουμε αν στο μέλλον θα δώσουν κάποιο τέλος σ'αυτήν την μορφή επικοινωνίας. Γενικά ναι μπορούν να αλλάξουν τα μοτίβα επικοινωνίας μας όμως θέλει χρόνο, υπομονή, δουλειά και καλούς συμπαίκτες.
Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια.
Αχ και βαχ για αυτήν την ερώτηση. Υπάρχει μια σκέψη/ιδέα, δεν ξέρω τι χρόνο χρειάζομαι για να την υλοποιήσω.
**
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (τελευταίες παραστάσεις 18 & 19 Ιανουαρίου!)
Συγγραφή – Σκηνοθεσία: Εύα Βλασσοπούλου
Σκηνικό – Κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη
Φωτισμοί:
Μαριάντζελα Σεφεριάν
Σχεδιασμός Μακιγιάζ – Μαλλιά: Ιωάννα Λυγίζου
Βοηθός σκηνοθέτη: Θοδωρής Τριφύλλης
Βοηθός Σκηνογράφου:
Στεφανία Ηλέκτρα Πανταβού
Φωτογραφίες:
Πηνελόπη Γερασίμου
Βίντεο:
Κατερίνα Τσακίρη
Παίζουν: Στέλλα Βογιατζάκη, Παναγιώτης Εξαρχέας, Αλεξάνδρα Χασάνι
