Άνοιξη στη Θεσσαλονίκη του 2017. Θα μπορούσε να είναι θέμα έκθεσης με προεκτάσεις στα μυαλά έξυπνων μαθητών.
(Μήπως
δεν είμαστε όλοι εν δυνάμει έξυπνοι μαθητές στα χέρια έξυπνων δασκάλων;)
φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου
Πώς να βγάλεις όμως
από το μυαλό σου την Άνοιξη στο Νησί,
όταν το έχεις ζήσει; Να ξεχάσεις τα
χρώματα, τις μυρωδιές το όργιο της φύσης
που κάθε μέρα φορτώνει τον αέρα με ένα
νέο θαύμα; Μήπως, σκέφτηκα, αν το
παρακολουθήσεις στενά το θέμα με τα
λουλούδια και τη φύση, καταφέρεις να τα
δεις να ψηλώνουν και να ανοίγουν μπροστά
στα μάτια σου; Όπως στο fast forward του σινεμά;
Πώς να θυμηθείς -και όχι να ξεχάσεις-
αυτό που ένιωθες πέρα στο πέλαγος, την
άγρια χαρά που σου χαρίζει η φύση και
το ιώδιο, που επισκιάζει τα πάντα, ακόμη
και τις κρίσεις κάθε είδους-για λίγο.
Και να το αντικαταστήσεις και από πάνω
με την Άνοιξη στην Πόλη…
Γιατί να μην έχουμε
όλοι ένα νησί μέσα μας, να μπορούμε να
καταφεύγουμε και να θυμόμαστε τα
συναισθήματα, να σαλπάρουμε νοητικώς
και να ζούμε ξέφρενα όταν όλα
αγριεύουν.; Κι όμως, το προσπάθησα, δεν
δουλεύει, δεν λειτουργεί, non funziona. Τα
μέρη που σου προσφέρουν αξέχαστα
συναισθήματα και σου ξυπνούν τις
αισθήσεις παραμένουν στη μνήμη με
κάποιο τρόπο βέβαια, κάπως φωτογραφικό
θα έλεγα, ή μπορείς και να τα ξαναζήσεις
κάπως, μέσα από τα γραπτά σου-αν κράτησες
ποτέ σημειώσεις θα ξέρεις τι εννοώ. Όμως
ποτέ δεν μπορείς να ξαναζήσεις από
μακριά την ανατριχίλα, όσο και αν το
συζητήσεις, διαβάσεις, κοιτάξεις
φωτογραφίες κτλ. Αυτό είναι και το
θέμα, ας μην είμαστε πλεονέκτες : Ποιος
μας φταίει που όλη την ώρα θέλουμε να
καταφεύγουμε κάπου περισσότερο από
ποτέ;
φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου
Άλλο μέρος στο οποίο
καταφεύγω και είναι για μένα όμορφο και
φανταστικό ταυτόχρονα-έτσι κι αλλιώς
δεν υπάρχει-είναι το χωριό του επιθεωρητή
Μονταλμπάνο στα βιβλία το Αντρέα
Καμιλλέρι . Κάπου στη Σικελία, πλημμυρισμένο
από το μεσογειακό φως, την ωραία
ψαροταβέρνα του Έντσο, την καυτή άμμο
και την ακτή μπροστά από το σπίτι του
επιθεωρητή. Εκεί όπου, αν και σχεδόν
εξήντα χρονών πια, κάνει θεαματικές
βουτιές, παίρνει φόρα από μακριά
για να πέσει, όταν θέλει να ξελαμπικάρει
και να βρει τη λύση στα αινίγματα που
δεν τον αφήνουν ποτέ..
φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου
Αλλά από Άνοιξη στη
Θεσσαλονίκη του 2017 ξεκίνησα και βρέθηκα
στις φανταστικές σικελικές ακτές,
έτσι είναι το μυαλό, φορτωμένο εικόνες
μπερδεύεται καμιά φορά. Φέτος το Πάσχα
η Θεσσαλονίκη δεν ήταν έρημη. Όπως και η Άνοιξη στις
Πόλεις. Γιατί οι κάτοικοι αυτών έχουμε
ανάγκη να δούμε και να νιώσουμε μια
κάποια άνοιξη. Όμως, επειδή δεν μπορούμε
να πληρώσουμε εισιτήριο, σκεφτήκαμε,
για να την συναντήσουμε, να την
προσκαλέσουμε, για αλλαγή, στην πόλη.
Και θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτή θα
δεχτεί, θα ψάξει στην ντουλάπα της, θα
διαλέξει ομορφότερο φόρεμα, θα ανοίξει
τα φτερά της και θα μπουκάρει, από
τον σιδηροδρομικό σταθμό και τα ξηλωμένα
εργοτάξια του μετρό θα 'ναι, πίσω από
το καζίνο και τα ξεπεσμένα-χορταριασμένα
πια- νυχτομάγαζα του αεροδρομίου , ποιος
ξέρει, πάντως θα έρθει. Έχουμε πίστη
εμείς και ξέρουμε ότι θα 'ρθει.
Γι' αυτό βλέπω τελευταία
πολλά μπαλκόνια να ομορφαίνουν, τους
επίμονους κηπουρούς να πληθαίνουν
και τον μικρόκοσμο να διακοσμείται για
την υποδοχή της. Βέβαια, δεν ξέρουμε ότι
η Άνοιξη πολύ θα ήθελε να μην νοιαζόμαστε
μόνο γι' αυτόν, εμείς οι άνθρωποι της
πόλης, να κάνουμε και κάτι παραπάνω . Να
δούμε λίγο παραπέρα, αν και αναγνωρίζει
ότι γίνονται κάποιες κινήσεις. Οι
άνθρωποι, φαίνεται, σκέφτεται, όταν
απελπίζονται από τους άλλους ανθρώπους
τότε θυμούνται τη φύση. Αρχίζουν τις
καλλιέργειες, συζητούν συνεχώς για
εναλλακτικές πηγές κάθε είδους , για
κάτι απίστευτα βιολογικούς σπόρους που
θα τους κάνουν λέει να δουν τη
ζωή με άλλο μάτι. Πρόκειται άλλωστε,
όπως έχει ακούσει, για ένα φοβερό Τρίτο
μάτι, που όπως φαίνεται, το κρατούν
κρυμμένο και το βγάζουν και το χρησιμοποιούν
σε καιρούς κρίσης-ηθικής, οικολογικής,
οικονομικής και πάει λέγοντας…
φωτογραφία: Ιωάννα Χατζηανδρέου
Αλλά πάλι είπα να μιλήσω
για την Άνοιξη στη Θεσσαλονίκη του 2017,
στην ελεύθερη εδώ και 100 και κάτι, χρόνια Πόλη μας
που στέκει ακόμη ορθή, χωρίς τραμ, εν
αναμονή του μετρό και των θαλάσσιων
συγκοινωνιών και είπα άλλα. Πάντως πίσω
στο νησί δε γυρνάω- το αποφάσισα, θα
περιμένω και θα κοιτάω ψηλά, μπας και
την πάρει το μάτι μου πουθενά (το ένα
από τα δύο ντε, όχι το τρίτο).
