To ParaMana Puppet Theatre, συνεχίζοντας την περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα, έρχεται και στην πόλη μας. Το Σάββατο 28 Νοεμβρίου στις 17.00 παρουσιάζει στον πολυχώρο WE την παράσταση «Το κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο» στην ειδικά διασκευασμένη εκδοχή του για παιδιά από πέντε έως και δώδεκα χρονών. Ενώ, την Κυριακή 29 και τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου στον ίδιο χώρο παρουσιάζει στις 21:00 την παράσταση για παιδιά 12+ και ενήλικο κοινό.
Η παράσταση βασίζεται στο γιαπωνέζικο παραμύθι Tsuki no Waguma – The Crescent Moon Bear, ένα διαχρονικό παραμύθι για ενήλικες που ταξιδεύει τους θεατές στον Πόλεμο των Χαρακωμάτων αναδεικνύοντας τις μη αναστρέψιμες συνέπειες του. Το παραμύθι μιλά για την αγάπη, το θάρρος και την αυτοθυσία. Ένα μικρό κορίτσι, θα ξεκινήσει ένα δύσκολο, επικίνδυνο και περιπετειώδες ταξίδι για να σώσει την ψυχή του πατέρα της, ο οποίος μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο έχει χάσει πια κάθε διάθεση για ζωή.
«To κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο» είναι μία παράσταση μοναδική του είδους της από άποψη τεχνικής και εξοπλισμού στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια παράσταση σύγχρονου πειραματικού θεάτρου σκιών που στηρίζεται στην τρισδιάστατη απεικόνιση σκιάς και σε προβολές από έναν αυτοσχέδιο χειροκίνητο προτζέκτορα. Η αφήγηση γίνεται ζωντανά και επενδύεται από ηλεκτρονική μουσική ειδικά γραμμένη για την παράσταση.
Αναστασία, είσαι η ψυχή πίσω από το ParaMana Puppet Theatre. Θα ήθελες να συστηθείς στο κοινό που μας διαβάζει;
Το κουκλοθέατρο το γνώρισα στα 21 μου χρόνια όταν ήμουν φοιτήτρια στην Reunion, ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό ωκεανό μεταξύ Μαδασκάρης και Μαυρίκιου. Εκεί μαθήτευσα δίπλα στην Colette Garrigan (Cie Akselere) από την οποία και κόλλησα αυτό το δυνατό μικρόβιο. Από το 2000 έως και το 2006 ταξίδευα μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Βελγίου όπου και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου πάνω στο θέατρο και το σωματικό θέατρο αλλά και είχα την ευκαιρία να δουλέψω κοντά σε αγαπημένους κουκλοπαίκτες (Cie Moving People, Atelier Filopat, Αyusaya!) αλλά και να παρακολουθήσω σεμινάρια, εργαστήρια κατασκευής και εμψύχωσης κούκλας και αντικειμένων. Στην Ελλάδα γύρισα το 2006 όπου και ίδρυσα μαζί με την Μαρία Μανάση το ParaMana. Το ParaMana είναι το τρίτο μου παιδί. Μεγαλώνει μαζί μου και εγώ με αυτό. Οι εκάστοτε συνθήκες, η οργάνωση, ο συντονισμός, η επικοινωνία, οι παραστάσεις που τρέχουν, οι περιοδείες αλλά και η δημιουργία καινούριων παραγωγών απαιτούν αφοσίωση και πολλές φορές χρειάζεται να είσαι σε 2 μέρη ταυτόχρονα! Οι απαιτήσεις είναι πολλές αλλά ταυτόχρονα η ανταμοιβή είναι τεράστια! Αγαπώ πολύ την δουλειά μου και νοιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να ζω από αυτό που με γεμίζει ψυχικά και πνευματικά.
Πότε ιδρύθηκε και τι ακριβώς είναι το ParaMana Puppet Theatre;
Το ParaMana σύντομα κλείνει 10 χρόνια (πότε πέρασαν;!)
Θα έλεγα πως το ParaMana είναι ένας πόλος έλξης καλλιτεχνών από διαφορετικά περιβάλλοντα όπου μπλέκουν, αναμειγνύουν και παντρεύουν τις τέχνες τους, ανταλλάσουν ιδέες, εμπειρίες και εικόνες. Από το 2006 έως σήμερα στην ομάδα πλέον σταθεροί συνεργάτες είναι ο Στάθης Τσεμπερίδης με τον οποίο έχουμε πραγματοποιήσει τις δυο τελευταίες παραγωγές και δουλεύουμε πάνω στην Τρίτη (Hikaru), ο Αλέξανδρος Μιστριώτης (έγραψε το κείμενο του «Θησέα» και γράφει το κείμενο του Hikaru), o Στέλιος Γιαννουλάκης που συνέθεσε την μουσική και έκανε το sound design του «Κοριτσιού» και στο δυναμικό μας εντάχθηκαν πρόσφατα ο Σταθης Χρυσιδης (Hikaru) και ο Γιώργος Κατσάνος.(Θησέας)
Έχουμε λοιπόν μια κουκλοπαίκτρια, performer στην Αθήνα άλλη μια στην Θεσσαλονίκη, έναν sci–fi comic designer και παραγωγό sci–fi ταινιών, έναν διαχρονικό ποιητή και συγγραφέα αλλά και εικαστικό που μας συνδέει όλους με τα κείμενα του, έναν συνθέτη και παραγωγό μουσικής και σχεδιαστή ήχου, έναν εικαστικό νανοτεχνολόγο, έναν ακόμη συνθέτη και σχεδιαστή μουσικής/ήχου αλλά και πολύ-οργανίστα και βεβαίως ανάλογα με την εκάστοτε παραγωγή οι συνεργασίες μας τείνουν να πληθαίνουν και να εμπλουτίζονται από άλλα άτομα, τεχνικούς και καλλιτέχνες.
Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε μέσα από τις τέχνες μας τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά μας, να τα μοιραστούμε με το κοινό δίνοντας μια διαφορετική διάσταση στην πραγματικότητα. Και όλα αυτά με αγάπη, αφοσίωση, υπομονή, επιμονή και μπόλικη ενέργεια. Το κουκλοθέατρο, το σωματικό θέατρο (μάσκα) και το θέατρο σκιών έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, διαθέτουν μια δυναμική που συνάδει με κάτι ιεροτελεστικό, κάτι παγανιστικό.. ξυπνάνε πρωτόγονες μνήμες που είναι χαραγμένες βαθιά στο DNA μας. Η εμψύχωση υλικών, αντικειμένων και χαρακτήρων που κατά τ'αλλα είναι νεκροί αλλά και η αποτύπωση της ασπρόμαυρης σκληρής σκιάς πάνω στο πανί ή ακόμη και της διάχυτης και εμπλουτισμένης με χρώμα και υφή δεν μπορούν παρά να μας καθηλώσουν, να μας αφοπλίσουν από κάθε πιθανή αντίσταση. Σκοπός μάλλον είναι να μπορέσουμε χρησιμοποιώντας ως μέσο το κουκλοθέατρο να ανυψώσουμε την ψυχή μέσα από την εικόνα αλλά και να ανοίξουμε τις θύρες του πνεύματος, να τις επεκτείνουμε, να σπάσουμε τα όρια ,ώστε να δημιουργηθεί μια υπέρ-πύλη επικοινωνίας.
Νομίζω πως θα καταλάβετε καλύτερα εάν ρίξετε μια ματιά στην δουλειά που κάνει ο κάθε ένας μας ξεχωριστά αλλά και ίσως καλύτερα ακόμη εάν έρθετε στην παράσταση J
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση που πρόκειται να παρακολουθήσουμε στον πολυχώρο WE. (Αν είναι εύκολο και για τις δυο εκδοχές).
Το Κορίτσι ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2010 στο ΙΜΚ (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης) για ενήλικο κοινό. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους δημιουργήσαμε μια εκδοχή και για το παιδικό κοινό η οποία από το 2010 έως σήμερα έχει περιοδεύσει σε πόλεις, χωριά και νησιά, έχει προβληθεί σε σχολεία και πολιτιστικούς φορείς αλλά και σε διεθνή Φεστιβάλ του εξωτερικού. Στην ουσία μέσα από αυτήν την παράσταση θελήσαμε να αγγίξουμε την θεματική του πολέμου και των μη αναστρέψιμων συνεπειών του αλλά και κατ'επέκταση του οικονομικού πολέμου που αντιμετωπίζουμε εδώ και πέντε χρόνια στην χώρα μας.
Επεξεργαζόμαστε μέσα από ένα παραμύθι το παράλογο, το μάταιο, το ανήκουστο. Μέσα από τα συναισθήματα ενός παιδιού και του στρατιώτη πατέρα του, αλλά και μέσα από την δύναμη της ψυχής, την αθωότητα και την επιμονή ενός νέου, καθαρού ανθρώπου μιλάμε για την αλλαγή, για το φως που είναι πάντα εκεί. Οι παραστάσεις μας απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες… Όταν μια παράσταση είναι καλά δομημένη και δεν εμπεριέχει σκηνές βίας ή σεξ νομίζω πως κάθε ένας μπορεί να τις παρακολουθήσει από 3 έως 100… Οι παραστάσεις μας σε κάθε ηλικία έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν και κάποιο άλλο στοιχείο…
Στα παιδιά επικεντρωνόμαστε στις αισθήσεις: μέσα από τον ήχο, την μουσική τα χρώματα, τις σκιές, και τον ρυθμό.. την απλότητα. Τα παιδιά το έχουν από μόνα τους, δεν χρειάζονται πολλά-πολλά.. Όσο πιο λίγα τόσο καλύτερα…
Επίσης κατ'επιλογή μέσα από αυτήν την παράσταση πάμε κόντρα στην ταχύτητα των νέων τεχνολογιών (σύγχρονα κινούμενα σχέδια της συμφοράς, ίντερνετ, και video games) που αποστειρώνουν ψυχικά και αισθητικά τα παιδιά κλέβοντας τους την ικανότητα της κριτικής σκέψης. Στους ενήλικες εντάσσουμε και το κομμάτι της επεξεργασίας, αλλά πάμε και αντίστροφα από πριν… Βάζουμε τους ενήλικες σε μια συνθήκη όπου επιτέλους μπορούν να κάτσουν αναπαυτικά, να ρίξουν τις άμυνες τους και να αφεθούν στην εικόνα και τον βραδύ ρυθμό, σε μιαν ατμόσφαιρα αέρινη, άυλη, άχρονη. Όταν την φτιάχναμε με τον Στάθη (Τσεμπερλίδη) αυτήν την παράσταση είχαμε αφοσιωθεί εξ'ολοκλήρου στην αρχή και την ομορφιά της απλότητας, της λιτότητας. Όταν κάτι απλώς σε μαγεύει…απλώς σε καθηλώνει.
Στο δελτίο τύπου της παιδικής παράστασης αναφέρει ότι Η παράσταση διαπραγματεύεται την έννοια του πολέμου ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας και υπογραμμίζει τις θλιβερές συνέπειες που απορρέουν από αυτόν. Πώς μιλάει κανείς σε ένα παιδί για την ματαιότητα και τον παραλογισμό του πολέμου; Μετά από τόσα χρόνια «τριβής» με το κείμενο της παράστασης και παραστάσεων, και δεδομένης της πρόσφατης επικαιρότητας, ποιος θεωρείς λοιπόν ότι είναι ο σωστός τρόπος; Ποιες είναι οι αντιδράσεις των μικρών παιδιών στο τέλος της παράστασης;
Ποιος είναι ο σωστός τρόπος; Να σου πω, νομίζω δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, το σημαντικό είναι να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά. Να λέμε την αλήθεια, και όσον αφορά τον πόλεμο, εάν πραγματικά θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά μακριά από πολέμους και συρράξεις θα πρέπει ξεκάθαρα να τους εξηγήσουμε γιατί γίνονται οι πόλεμοι.. Οι λαοί μπας και έχουμε κάτι να διαχωρίσουμε; Πόσο εύκολη, πόσο προσβάσιμη είναι τελικά μια ζωή που να προσφέρει ειρήνη για όλους; Άκουγα σήμερα την συνέντευξη ενός νεαρού Σύριου, γύρω στα 19, όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το όνειρο του, απάντησε: ένα διαβατήριο.. και ευθύς αμέσως ακόμη και ο ίδιος διακωμώδησε την φράση του, χαρακτηρίζοντας το «ανόητο όνειρο»… Δεν είναι όμως… Είναι τόσο ρεαλιστική η ανάγκη του. Και αυτή η ανάγκη ήταν και θα είναι διαχρονική και πρέπει να εκπληρωθεί – τόσο απλά.
Βασική αρχή είναι για μένα η ειλικρίνεια, το χτίσιμο γερών βάσεων μέσα από την ασφάλεια, την αγάπη, την αλληλεγγύη και την υποστήριξη των ονείρων μας.. Όλα είναι δυνατά, όλα είναι πιθανά, όσο απλοϊκό και να ακούγεται είναι ένα κλικ μακριά – όλα στα χέρια μας δεν είναι;
Η παράσταση έχει σαν κύριο της άξονα τον πόλεμο αλλά περιστρέφεται γύρω από πολλές έννοιες. Νομίζω ότι τα παιδιά σε πρώτο επίπεδο εντυπωσιάζονται πολύ από τις τεχνικές, αφήνονται στην εικόνα και στην μουσική, και έρχεται σε δεύτερο επίπεδο η ιστορία και τα μηνύματά της. Από το 2010 έως σήμερα έχουμε επισκεφτεί εκατοντάδες σχολεία ανά την επικράτεια και στο τέλος της παράστασης κάνουμε πάντα μια συζήτηση με τα παιδιά αναφερόμενοι στις θεματικές. Μια από τις θεματικές που αγγίζουμε είναι και ο φόβος. Τοποθετούμαστε απέναντι στον φόβο και μιλάμε για αυτόν. Δίνοντας χώρο στον φόβο, τον αποδεχόμαστε, τον αγκαλιάζουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας ζητώντας φυσικά ανά πάσα στιγμή βοήθεια και στήριξη από φίλους ή από κάποιον μεγαλύτερο εάν το χρειαστούμε. Αυτό που κάνουμε με τα παιδιά είναι σαν να βάζεις στο χώμα ένα σποράκι, και αυτό όπως όλα στην ζωή χρειάζεται τον χρόνο του για να φυτρώσει πόσο μάλλον για να μεγαλώσει και να δημιουργήσει ρίζες.
Παραστάσεις για ενήλικες και παιδιά σε φεστιβάλ, θέατρα, δρόμους, πλατείες, εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του ParaMana Puppet Theatre;
Το ParaMana ετοιμάζει μια καινούρια παραγωγή για ενήλικο κοινό. Σε κάθε μας παράσταση κοιτάμε να πειραματιζόμαστε με τις διαφορετικές τεχνοτροπίες του σύγχρονου θεάτρου σκιάς. Στο «Κορίτσι» υπάρχει η τρισδιάστατη απεικόνιση, στον «Θησέα» οι γιγάντιες σκιές, καθώς και το θέατρο αντικειμένων, ενώ στον «Hikaru» κάνουμε μια διαφορετική μίξη τεχνοτροπιών όπου πέραν της σκιάς εντάσσουμε και νέες τεχνολογίες, προβολές από ψηφιακούς πίνακες ζωγραφικής και σχεδίων που έχουν γίνει πρώτα στο χέρι και μετά έχουν δουλευτεί στον υπολογιστή, προβολές slides, μικροσκοπικές κούκλες, παράξενα αντικείμενα και μικροκάμερες που εισέρχονται σε έναν μικρόκοσμο που παραπαίει μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας. Σε όλες μας τις παραστάσεις η επένδυση του ήχου και της μουσικής γίνεται και πάλι με γνώμονα τον πειραματισμό. Πάνω στην πρόβα έρχεται και θηλυκώνει ο Στέλιος (Γιαννουλάκης) ή ο Γιώργος (Κατσάνος) και η μουσική και τα ήχο-τοπία γεννιούνται και διαμορφώνονται επί τόπου. Διαλέγουμε ένα μουσικό όργανο (πιάνο, ακορντεόν κτλ) και το χρησιμοποιούμε σαν οδηγό και μετά εντάσσουμε ήχο-γεννήτριες, θορύβους ηχογραφημένους, synthesizers, waterphones, ή άλλα οργανάκια που παράγουν ήχους και έτσι σιγά σιγά χτίζουμε τις ατμόσφαιρες.
Στον Hikaru αγγίζουμε έννοιες όπως το καλό και κακό , το αληθινό και το πλασματικό, ψάχνουμε μαζί με τον κεντρικό ήρωα να βρούμε την ησυχία, την ολοκλήρωση. Και όταν την βρούμε πάλι την χάνουμε. Ο Hikaru πραγματεύεται πολλά πράγματα και ένα από αυτά είναι και η αγωνία που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ψυχή για να βρει την ευτυχία… Τι είναι ευτυχία για τον κάθε έναν από εμάς; Και τι είναι ευτυχία για αυτούς που δεν μας μοιάζουν καθόλου; Έχουμε κοινά χαρακτηριστικά τελικά; Μέσα από τον Hikaru περιηγούμαστε σε ένα τοπίο όπου επικρατούν αντίπαλες δυνάμεις, παρατηρούμε, αφουγκραζόμαστε, δοκιμάζουμε, βιώνουμε την αλλαγή, την μεταμόρφωση.
Ευχαριστούμε πολύ!
***
Πληροφορίες Παράστασης:
«Το κορίτσι που ήθελε να αγγίξει το μισοφέγγαρο» στον Πολυχώρο WE
Σάββατο 28 Νοεμβρίου, στις 17:00 | Παράσταση για παιδιά 5+
Κυριακή 29 & Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, στις 21:00 | Παράσταση για παιδιά 12+ και ενήλικες
Είσοδος: 8€
******
ParaMana Puppet Theatre
Site/Blog: http://paramanapuppetheatre.blogspot.gr
Facebook: https://www.facebook.com/ParaManaPuppetTheatre
****
WE, Πολυχώρος Πολιτισμού & Αθλητισμού
Λεωφ. 3ης Σεπτεμβρίου & Γρ. Λαμπράκη
T: 2310 284700 || www.weskg.gr || [email protected]
