Από το Γιώργο Καρακασίδη
Αρχές δεκαετίας 70. Ρίο, Βραζιλία. Σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, ένας ευκατάστατος πολιτικός μηχανικός με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους ζουν ανέμελα, μοιράζοντας το χρόνο ανάμεσα σε παιχνίδια στην παραλία, τραπέζια με φίλους και οικογενειακά πάρτι. Στις ειδήσεις ακούγονται περιστατικά απαγωγών πρεσβευτών με αντάλλαγμα την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, ωστόσο το δικτατορικό καθεστώς της εποχής φαίνεται να μην επηρεάζει την αρμονικότητα της ζωής τους. Ώσπου μια μέρα, μια ομάδα νεαρών αντρών εισβάλει στο σπίτι, στέλνοντας αρχικά τον πατέρα και στη συνέχεια τη μητέρα και τη μια τους κόρη για ανάκριση, φορώντας τους κουκούλες. Όταν μετά από μέρες κράτησης η μητέρα επιστρέψει σπίτι, θα βρει την κόρη της αλλά όχι και τον άντρα της, τα ίχνη του οποίου αγνοούνται. Και κάπου εκεί ξεκινάει η προσπάθεια της να ξετυλίξει το κουβάρι της ανατροπής της ζωής της ίδιας και της οικογένειάς της. Ανατροπή που αποτυπώνεται και οπτικοακουστικά στην ταινία, αφού τα ηλιόλουστα πλάνα της αρχής δίνουν θέση στο σκοτάδι των κελιών της ασφάλειας, ενώ ο ξέφρενος ρυθμός του ροκ εντ ρολ παραδίδεται στη σταδιακή μείωση της έντασης της μουσικής.
Υπό συνθήκες διαρκούς παρακολούθησης και φόβου των γύρω της να μιλήσουν, η Εουνίτσε θα ανακαλύψει ότι ο άντρας της Ρούμπενς, παρόλο που είχε αποσυρθεί από το βουλευτικό αξίωμα πριν από χρόνια, βοηθούσε υπόγεια τον αντικαθεστωτικό αγώνα. Κι εκεί που κάποιος άλλος μπορεί να κατέρρεε, αυτή δείχνει έναν απαράμιλλο δυναμισμό και την αποφασιστικότητα να σηκώσει ολομόναχη στις πλάτες της το βάρος της πολυμελούς οικογένειά της. Μετακομίζοντας από το παραθαλάσσιο Ρίο στο πυκνοκατοικημένο αστικό Σάο Πάολο -που αποτέλεσε ένα απότομο βήμα πιο κοντά στην ενηλικίωση για τα παιδιά της- ξαναπιάνει τις σπουδές στη Νομική που είχε αφήσει και αφιερώνει τη ζωή της στον αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων των ιθαγενών. Χωρις φυσικά να εγκαταλείψει ποτέ την προσπάθεια να αποκαλυφθεί επίσημα το τι συνέβη στον Ρούμπενς.
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της οικογένειας Πάιβα, που έγινε γνωστή από το βιβλίο που έγραψε ο γιος Μαρσέλο, και αντανακλά το συλλογικό τραύμα της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής από ένα πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε (και αυτό) από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Πάιβα ήταν οι ελπιδοφόρες εξαιρέσεις σε ένα κοινωνικό σύνολο που δεν τολμούσε να αντιδράσει. Ο συνειρμός με τη δική μας χούντα -που συνέπεσε χρονικά- αναπόφευκτος.
Μια χαμηλών τόνων αλλά μεγάλου διαμετρήματος πολιτική καταγγελία μεταφερμένη στην οθόνη από τον Βάλτερ Σάλες (που μας είχε χαρίσει ‘Τα ημερολόγια μοτοσικλέτας’ – το οδοιπορικό του νεαρού Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική, προτού ενταχθεί στην επανάσταση). Υποψήφια για 3 Όσκαρ (ταινίας, καλύτερης ξενόγλωσσης και πρώτου γυναικείου ρόλου για την εκπληκτική ερμηνεία της Φερνάντα Τόρρες), είναι αδύνατο να μη σε συγκινήσει και αποτελεί μια υπενθύμιση ότι η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας είναι μια αναγκαιότητα που λειτουργεί ως φάρος στο σκοτάδι της ανθρώπινης αδικίας.
