I Am Not Okay With This (Jonathan Entwistle, Christy Hall, 2020)
Τί κοινό μπορεί να έχουν ένας υπερήρωας και ένας έφηβος; Φαινομενικά, τα αφηγηματικά είδη γέννησης ενός υπερήρωα και ενηλικίωσης μοιάζουν να μην επικοινωνούν σε μεγάλο βαθμό. Κι όμως, μία από τις νεότερες σειρές του Netflix, με τίτλο Ι Am Not Okay With This, φέρνει στο επίκεντρο τον βασικό συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο: τον δύσκολο δρόμο της προσαρμογής σε ένα νέο σώμα και έναν κόσμο με διαφορετικούς κανόνες και ευθύνες. Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ βιβλίο του Charles Forsman και δεν είναι η πρώτη φορά που κείμενό του μεταφέρεται στη μικρή οθόνη: το 2017 έκανε την εμφάνισή του το The End of the F***ing World¸ μία σειρά που άφησε το σημάδι της με το σκοτεινό της χιούμορ και την αμφιλεγόμενή της θεματική. Όσοι/ες είμαστε οικείοι/ες με τη σειρά αυτή, γρήγορα θα εντοπίσουμε το χαρακτηριστικό σκοτεινό/κωμικό ύφος του Forsman και στο I Am Not Okay With This.
Πρωταγωνίστριά μας είναι η Syd (Sophia Lillis), ένα κορίτσι 17 ετών που ανακαλύπτει πως έχει υπερδυνάμεις. Συγκεκριμένα, είναι ικανή να μετακινήσει αντικείμενα με τη σκέψη της κάθε φορά που χάνει τη ψυχραιμία της. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, τα αντικείμενα αυτά ελέγχονται λιγότερο από το μυαλό της και περισσότερο από τα αρνητικά της συναισθήματα. Η πίεση της ηλικίας, σε συνδυασμό με τον τοξικό κοινωνικό της περίγυρο και την απουσία του πατέρα της, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγο καιρό πριν τα γεγονότα της σειράς, οδηγούν σε συχνές και απότομες εκρήξεις που απειλούν την προσπάθειά της να εγκλιματιστεί στην πόλη όπου μένει τα τελευταία δύο χρόνια. Στο πλευρό της βρίσκονται δύο φίλοι της, η Dina (Sofia Bryant) και ο Stan (Wyatt Oleff). Η επιθυμία της Syd να τους κρατήσει κοντά της συγκρούεται διαρκώς με την ανάγκη να κρατήσει κρυφή τη φύση της.
Η γοητεία της σειράς προκύπτει από την αποδομητική της προσπάθεια, όσον αφορά το υποείδος του υπερήρωα. Οι περισσότερες αφηγήσεις με υπερήρωες τονίζουν τον ενθουσιασμό, το στοιχείο της περιπέτειας και των αγώνα των ηρώων υπέρ του καλού. Την ίδια στιγμή, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για πιθανές δυσάρεστες συνέπειες στην ψυχολογική τους υγεία, την κοινωνική τους ζωή και την ασφάλεια των ανθρώπων γύρω τους. Στο I Am Not Okay With This, η πραγματικότητα έρχεται διαρκώς σε κόντρα με τις δυνάμεις της Syd, η οποία τις αποκτά χωρίς τη θέλησή της. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο περιγράφει τον εαυτό της ως ένα «βαρετό, λευκό κορίτσι» και εξηγεί πως «δεν είμαι ξεχωριστή, και είμαι οκ με αυτό». Είναι προφανές πως η Syd αποζητά μία ήσυχη και απλή ζωή, γιατί ακριβώς αυτό της λείπει από την ημέρα που πέθανε ο πατέρας της.
Κατά συνέπεια, η σταδιακή ανάδυση της φύσης της στρέφει τη Syd προς ένα εμφανώς σκοτεινό μονοπάτι. Πώς θα ένιωθε ένας/μία υπερήρωας, αν οι δυνάμεις του/της ήταν υπεύθυνες για καταστροφικά γεγονότα στη ζωή τους; Τί θα γίνονταν αν ήταν ανίκανοι να τις χειριστούν και κατέληγαν έρμαιά τους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που επιχειρεί να θέσει η σειρά, προκαλώντας μας να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια.
Το παιχνίδι των δημιουργών με πολλαπλά είδη καθιστούν τη σειρά ακόμη πιο ελκυστική. Η αφήγηση είναι διανθισμένη από στοιχεία δράματος ενηλικίωσης, κωμωδίας, υπερφυσικών γεγονότων, ακόμη και τρόμου. Η αισθητική της αναπάντεχα φέρνει στον νου σειρές όπως το Stranger Things (2016-) και ταινίες όπως το Super Dark Times (2017). Καλοδεχούμενες είναι και οι επιρροές από την ταινία Carrie (1976), όσον αφορά την ατμόσφαιρα προς τις τελευταίες στιγμές της πρώτης σεζόν.
Ο φιλόδοξος χαρακτήρας της σειράς υποστηρίζεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και ειδικά της Lillis, η οποία δημιουργεί με επιτυχία έναν χαρακτήρα που συγχρόνως συμπαθούμε και φοβόμαστε. Μπορεί κάποιες μετρημένες φορές να δεχόμαστε με δυσκολία τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η πλοκή, εντούτοις το I Am Not Okay With This δύσκολα θα απογοητεύσει, χάρη στη μοναδική του προσωπικότητα. Κρύβοντας τη μεγαλύτερη ανατροπή σε κοινή θέα, η σειρά όχι μόνο μας καλεί να περιμένουμε αγωνιωδώς τον δεύτερο κύκλο, αλλά κάνει και μία επαναληπτική θέαση της πρώτης σεζόν εξίσου συναρπαστική, όσο και την πρώτη φορά.
