Νωρίς εχθές το απόγευμα
ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για το πρώτο Δείπνο της άνοιξης που πραγματοποιήθηκε
επί της οδού Σβώλου. Εάν κάποιος διέσχιζε την οδό θα έβλεπε εθελοντές με άσπρα
μπλουζάκια να τοποθετούν τραπέζια και καρέκλες στα πεζοδρόμια κατά μήκος της
ιστορικής οδού.
Μαζί τους ο κ. Λάζαρος
Χατζηνάκος, ο πρακτικογράφος του Δείπνου, κι ένας από τα βασικά μέλη που
βοήθησαν στο να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα. Μιλώντας μαζί του διαπιστώσαμε πως
είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματά να ονειροπολεί και να πιστεύει σε μία
κοινωνία μοντέρνα που, όμως, θα έχει κρατήσει μέσα της την αθωότητα των παλαιών
χρόνων. Πιστεύει στην αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη των ανθρώπων στον
χώρο που λέγεται γειτονιά. Ελπίζει πως
τα Δείπνα θα συνεχιστούν και θα ξεκινήσουν αλυσιδωτές αλλαγές στον τρόπο σκέψης
και δράσης των ανθρώπων.
Ανάμεσα στους πρώτους
που μας υποδέχθηκαν ήταν ο Χρήστος Ζωγόπουλος, της ομάδας Feed, ο οποίος συμμετείχε κι αυτός
εθελοντικά στην δράση. Με περισσή χαρά και όρεξη για δουλειά, βοηθούσε παντού
τονίζοντας πόσο σημαντικό στοιχείο είναι ο εθελοντισμός. Οι καλλιτεχνικές
δράσεις είναι υπό την αρμοδιότητά τους, κάτι που διεκπεραιώνουν τον τελευταίο
χρόνο και κλήθηκαν να κάνουν το ίδιο και τις ημέρες του Δείπνου της Άνοιξης.
Ο Francesco Deplano, ο Φώτης Κριτσελάς, ο
Ζήσης Τοπαλίδης και ο Γιάννης Κουκουζέλης της Σβώλου tv είναι τα μέλη της ομάδας που
ξεκίνησαν αυτή την ιδέα. Ο Francesco,
όντας Ιταλός, μας διαβεβαίωσε πως τέτοιες δράσεις έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλες
χώρες της Ευρώπης και είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα στην σύσφιξη των ανθρωπίνων
σχέσεων. Αυτό που ήθελαν να τονίσουν είναι πως το Δείπνο της Άνοιξης δεν έχει
πολιτικό χρώμα, ούτε εμπορικό χαρακτήρα. Ο μόνος στόχος είναι η αναβίωση της
γειτονιάς με μία έννοια που στους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστη σε μία
μοντέρνα κοινωνία.
Το Δείπνο της Άνοιξης,
δημιούργησε μία νοσταλγική ατμόσφαιρα που δεν αρκέστηκε στα στενά δρομάκια της
Αλεξάνδρου Σβώλου, αλλά περιπλανήθηκε σε όλα τα σοκάκια της Θεσσαλονίκης και
μας έκανε να αναρωτηθούμε που πήγε η γειτονιά και ο «άνθρωπος». Τα χρωματιστά
μπαλόνια, οι εθελοντές που δούλεψαν από όλες τις ομάδες με κόπο και πάθος,
αποδεικνύουν πως ο ατομικισμός και η αποξένωση μπορούν να περάσουν στο
χρονοντούλαπο της ιστορίας ως κάτι περαστικό που το παλέψαμε όλοι μαζί και το
ξεπεράσαμε.
Στις 29/4, το Δείπνο έκλεισε τον κύκλο της
ύπαρξής του στην Σβώλου, με την ελπίδα πως θα ξαναγεννηθεί λίγο καιρό αργότερα
σε μία ακόμη γειτονιά της Θεσσαλονίκης.
