του Γιάννη Σιφνιού
Τα λαμπάκια φωτίζουν από τα μπαλκόνια τον δρόμο σου για το σπίτι. Σε λίγες μέρες είναι Χριστούγεννα,αλλά εσύ το ξενυχτάς από τώρα.
Φωτογραφία: Josef Koudelka Invasion of Prague
Ανάβεις τσιγάρο χωρίς να είσαι σίγουρος ότι το θες.Τραβάς την πρώτη ρουφηξιά και αφήνεις τον καπνό να κατέβει στα πνευμόνια σου. Ένα αδέσποτο σκυλί εδώ και δυο λεπτά σε ακολουθεί διστακτικά. Του κάνεις νεύμα να έρθει πιο κοντά σου. Καθώς πλησιάζει σκύβεις και το χαϊδεύεις. Σκέφτεσαι για λίγο ότι μάλλον αυτό είναι η αγάπη. Ένα χάδι στον αδέσποτο σκύλο στη μέση της νύχτας, στη μέση του δρόμου.
Τυλίγεις το κασκόλ γύρω από τον λαιμό σου και συνεχίζεις. Ακούς κάτι πνιχτά γέλια από ένα σπίτι στο ισόγειο. Το κρύο διαπερνά το παλτό σου και σφίγγεις τα χέρια στις τσέπες. Μπροστά σου σταματάει ένα αυτοκίνητο με αλάρμ. Θέλεις να σε πάω κάπου; ακούγεται μια γυναικεία φωνή. Κοντοστέκεσαι μέχρι να δεις καλύτερα το πρόσωπο πίσω από το κατεβασμένο παράθυρο. Εσύ πού πηγαινεις; ανταπαντάς με ερώτηση. Δεν αναγνωρίζεις το πρόσωπό της, αλλά τη φωνή αυτή την ξέρεις σίγουρα. Πηγαίνω εκεί που φοβάσαι. Δεν ξέρεις ποιον από τους φόβους σου εννοεί, μα κάνεις τον κύκλο του αυτοκινήτου και ανοίγεις την πόρτα του συνοδηγού. Το αυτοκίνητο έχει τη μυρωδιά από κάτι παλιομοδίτικες παστίλιες που σου αρέσει να αγοράζεις. Η οδηγός ξεκινάει με ένα δυνατό μαρσάρισμα. Κοιτάς μονάχα μπροστά σου και τα λεπτά περνούν δίχως κουβέντα.
Η πόλη τρέχει σιωπηλή έξω από τα παράθυρα. Το βράδυ είναι όλα πιο όμορφα σκέφτεσαι.
Τώρα έχετε σταματήσει σε ένα 24ωρο μαγαζί στο τέλος ενός σκοτεινού δρόμου. Εκείνη κατεβαίνει πρώτη και πηγαίνει προς την είσοδο του μαγαζιού. Καθώς το βλέμμα σου την ακολουθεί, βλέπεις την επιγραφή: Η μόνη μας πατρίδα είναι οι μέρες που εξαφανίζονται.
Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις έξω ακολουθώντας την. Στην είσοδο του καταστήματος υπάρχει μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία σου από την παιδική σου ηλικία. Πηγαίνοντας πιο μέσα βλέπεις ακουμπισμένο ένα ρολόι χειρός που μοιάζει πολύ με το δικό σου. Είναι σπασμένο. Κοιτάζεις το χέρι σου και συνειδητοποιείς ότι δεν φοράς το δικό σου. Παρακάτω σε μια καρέκλα είναι το μικρό ημερολόγιο που έχεις πάντα μαζί σου, ενώ σε μια γωνία είναι πεταμένη η τσάντα σου.
Περιπλανιέσαι εδώ και είκοσι λεπτά σε αυτό το παράξενο μέρος. Έχεις αρχίσει και κρυώνεις και ένας έντονος πόνος διαπερνά όλο σου το σώμα.
Ξαφνικά μπαίνει φως στο δωμάτιο και ακούγονται σειρήνες ασθενοφόρου. Τρέχεις στο παράθυρο και βλέπεις το σώμα σου να κείτεται στη μέση του δρόμου. Δίπλα σου είναι ξαπλωμένο ένα αδέσποτο σκυλί. Από την άκρη της τσέπης σου έχουν πέσει οι παλιομοδίτικες παστίλιες που σου αρέσει να αγοράζεις και πλάι στο χέρι σου υπάρχει ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο. Το κασκόλ είναι τυλιγμένο στο λαιμό σου και μια παρέα έχει βγει από το μπαλκόνι του ισογείου απέναντί σου. Η επιγραφή από το κοντινό 24ωρο μαγαζί αντανακλά στο πρόσωπό σου. Ένα αυτοκίνητο είναι σταματημένο με αλάρμ μπροστά σου κι ένα γυναικείο πρόσωπο έχει σκύψει από πάνω σου και σου επαναλαμβάνει να μη φοβάσαι. Νιώθεις την ανάσα του σκύλου δίπλα στο αυτί σου και μοιάζει λες και προσπαθεί να σε χαϊδέψει.
Χαμογελάς και κλείνεις τα μάτια σου. Τα λαμπάκια φωτίζουν από τα μπαλκόνια το δρόμο και σε λίγες μέρες θα είναι Χριστούγεννα.
