Έχουν συμπληρωθεί 6 αγωνιστικές κι ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιά ομάδα προηγείται. Η ομάδα με τους περισσότερους βαθμούς ή η ομάδα που έχει παίξει τα πιο πολλά παιχνίδια. Κι άντε κάποτε είμασταν κάθε βδομάδα σε αναμονή κάποιας απόφασης, τώρα το μόνο που περιμένουμε είναι τη NASA για να εξηγήσει το σκεπτικό της απόφασης δικαίωσης του Λεβαδιακού. Γιατί μεταξύ μας, δε μπορεί να την έγραψε γήινο χέρι.
Στα αγωνιστικά πάλι, έγινε (χ)αμός. Φουλ της ισοπαλίας. Μίκρυνε η ψαλίδα είπαν κάποιοι και θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Προς τα πάνω ή προς τα κάτω ρωτάω εγώ. Μια αρχαία Κινέζικη παροιμία λέει: ¨Μην παλεύεις με το γουρούνι μέσα στη λάσπη. Το γουρούνι, το διασκεδάζει¨.
Φάκελος, αγωνία… and the Oscar goes to Leto. Πετάς την μπάλα στον πέρα διάολο, κι εκεί που τρέχεις για κάνα χρόνο βρίσκεις ξάπλα μπροστά σου ένα παλικάρι (οκ που τυχαίνει να είναι τερματοφύλακας), τι να κάνεις να τον πηδήξεις (κυριολεκτικά)? Άνθρωπος είσαι σκόνταψες! Τώρα το ότι ο άλλος το σφύριξε ανήκει σε άλλη κατηγορία βραβείων, μάλλον πιο ερωτικού περιεχομένου.
Τελειώνοντας καταγγέλλω όσους με κατηγορούν, κυρίως μετά το γκολ του στη Γεωργία, για την εμμονή μου με τον ¨Άγγελο της Εθνικής¨μας. Το ότι χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο πέταξε τη μισή Ελλάδα που το είχε παίξει χ στον κουβά, δεν το είδε κανείς? Για πουθενά δεν είναι!
Υ.Γ.1. Είδηση. Τελικά ο Santos χαμογελάει. Το έκανε για 2 ολόκληρα δεύτερα.
Υ.Γ.2. Με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην σχολιάσω τη HIP-HOP έμπνευση των διεθνών μας. Χίλιες φορές πρεζάκι!
