Μέσα από τα έργα της διασκεδάζει, προβληματίζει, διδάσκει και «οδηγεί» τα παιδιά και τους εφήβους σε ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο!
Η Γλυκερία Γκρέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λιβάδι Ολύμπου όπου και τελείωσε το λύκειο. Σπούδασε παιδαγωγικά και στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές της στο ΑΠΘ, στον τομέα της ειδικής αγωγής. Eίναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη δημιουργική γραφή από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε σχολείο της Θεσσαλονίκης.
Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;
Πολύ απλά, όπως και σε έναν μεγάλο: Γεια σου, με λένε Γλυκερία. Και αναλόγως της ηλικίας του, θα χαμήλωνα στο ύψος του για να γνωριστούμε καλύτερα. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου;
Έχω τη βεβαιότητα πια, πως το επάγγελμά μου καθόρισε ,στο μεγαλύτερο βαθμό, αυτή την ανάγκη. Μικρή, έγραφα σε τοπική εφημερίδα για μεγάλους…
Τα τελευταία χρόνια, αφορμή για να γράψω μια ιστορία αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί εμένα, ως εκπαιδευτικό, και λειτουργεί ως «εργαλείο» για την καθημερινότητά μου στο σχολείο. Το τελευταίο μου παιδικό βιβλίο, είναι ακριβώς ό, τι έκανα με ένα μαθητή μου, στην τάξη. Ουσιαστικά αποτελεί μια κάποια λύση στην διάσπαση προσοχής και την υπερκινητικότητα που ήταν για εκείνον κι εμένα μείζον θέμα. Ακριβώς έτσι γεννήθηκε το «Κόκκινο κουτί», ένα βιβλίο που αγαπάω, γιατί το έχω ζήσει και επίσης γιατί καταπιάνεται με τη ΔΕΠ-Υ, ένα θέμα που δεν υπήρχε σε παιδικό βιβλίο από όσο γνωρίζω.
Το βιβλίο σας «Η μοναξιά των συνόρων» είναι αρκετά επίκαιρο. Μιλήστε μας για την ιστορία του και τα μηνύματα που περνάει στον αναγνώστη.
Η μοναξιά γράφτηκε το 2012, και δυστυχώς, καθημερινά σχεδόν, βλέπω το βιβλίο να «παίζεται» , σαν σίριαλ, στις ειδήσεις. Αφορά τη μοναξιά δύο γυναικών, διαφορετικής ηλικίας, μιας ηλικιωμένης με καταγωγή από τον Πόντο, και μιας έφηβης Αφγανής. Κοινός παρανομαστής ο φόβος, η ξενιτιά, η μοναξιά. Είμαστε ένας λαός που κουβαλά την προσφυγιά και τον ξενιτεμό στην ψυχή του. Να μην το ξεχνάμε, λοιπόν αυτό, η μνήμη μας να γίνει λιγότερο επιλεκτική. Και να μην φοβόμαστε τον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό.
Ποια νοήματα θέλετε να περάσετε στα παιδιά που έχουν διαβάσει τις ιστορίες σας ή σας έχουν παρακολουθήσει να τις αφηγείστε;
Δεν θέλω να περνάω νοήματα, όπως δεν θέλω, ως αναγνώστρια να το κάνουν και οι άλλοι σε μένα. Εγώ γράφω και ο αναγνώστης αν κρίνει, αν νιώσει, αν απολαύσει , αν πάρει θάρρος, αν προβληματιστεί «θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε» στις σελίδες του βιβλίου.
Υπήρξε ποτέ κάποια φράση παιδιού που θυμάστε;
Ναι, και πάντα βουρκώνω. Βίωνα πριν χρόνια μια στενάχωρη κατάσταση, για πολύ λίγες μέρες. Νόμιζα, πως κανείς δεν το είχε αντιληφθεί. Η τρίχρονη ανιψιά μου με αγκαλιάζει και ενώ έπαιζα μαζί της μου λέει: «Μην κλαις, εγώ θα είμαι η μαμά σου» ( παρεμπιπτόντως η μητέρα μου ήταν μια χαρά, κι εγώ δεν έκλαιγα).
Την ίδια βδομάδα, στο σχολείο που τότε εργαζόμουν, ένας μαθητής μου, με σοβαρή νοητική υστέρηση μου έδωσε μια στην πλάτη, λέγοντάς μου, «ε, ε, τι έχεις; Ποιος σε πείραξε;» Οι γύρω δεν είχαν καταλάβει τίποτα, αυτός είχε διαβάσει τη ματιά μου.
Ποιες ιδιαιτερότητες έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες. Είναι πιο δύσκολο να τους τραβήξεις την προσοχή;
Όλοι οι αναγνώστες μικροί και μεγάλοι έχουν τις προτιμήσεις τους και τις ιδιαιτερότητές τους. Δεν γράφω με αυτόν τον γνώμονα. Δηλαδή να τους τραβήξω την προσοχή. Γράφω πρωτίστως όπως νιώθω, τη δική μου αλήθεια εκθέτω κι αν αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους εκεί ,τότε οι μικροί αναγνώστες ελκύονται και διαβάζουν.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση στην καθημερινότητά σας;
Μην ανησυχείς, τίποτα δεν είναι…
Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;
Δεν θα ήθελα με τίποτα να σταματήσω να διαβάζω! Το γράψιμο δεν είναι το παν. «Η ζωή είναι αλλού».
****
Βιβλία της συγγραφέα:
Οι περιπέτειες του Άκη στο εργαστήρι της Αλφαβήτας (Παρρησία, 2014)
Το ταξίδι του κόκκινου αβγού (Παρρησία, 2011)
Ο Χάρι Πι δε μένει πια εδώ (Άγκυρα, 2009)
Το θυμωμένο αρκουδάκι (Πορτοκάλι, 2007)
Ο Φοίβος… και ο άλλος Φοίβος (Ελληνικά Γράμματα, 2004)
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:
Ελληνικό Πάσχα (Ψυχογιός, 2012)
Ήρωες της Ελλάδας (Ψυχογιός, 2007)
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
Αθήνα, 2012. Μια ηλικιωμένη Eλληνίδα δασκάλα, με καταγωγή από τον Πόντο, ζει μόνη και αισθάνεται ξένη στον τόπο όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε, εργάστηκε και έκανε τη δική της οικογένεια. Φοβάται να βγει από το σπίτι της, φοβάται να ζήσει μια κανονική ζωή εξαιτίας των ξένων που έχουν «καταλάβει» τη γειτονιά της. Στον απέναντι δρόμο ζει ένα κορίτσι, προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν. Κι αυτό επίσης ζει στο φόβο και βιώνει αντίστοιχα τη μοναξιά που νιώθει κάθε πρόσφυγας. Όταν η μοναξιά γίνεται αφόρητη, η ηλικιωμένη γυναίκα αισθάνεται πως η ζωή δεν έχει αξία αν δε μοιράζεσαι την καθημερινότητα με άλλους ανθρώπους. Σκαρφίζεται ένα κόλπο, γνωρίζεται με τη μικρή και έτσι αναπτύσσεται μια ανθρώπινη σχέση ανάμεσά τους… Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο που μας θυμίζει ένα στοιχείο που δυστυχώς έχει εκλείψει από την κοινωνία μας, την ανθρωπιά. Μέσα από τις σελίδες του οι έφηβοι, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας, αναγνώστες μαθαίνουν να μην φοβούνται και απαξιώνουν το διαφορετικό και ξένο, αλλά να το εντάξουν στην ζωή και την κοινωνία τους.
Το βιβλίο τιμήθηκε με το βραβείο Αναγνώστης 2014 στην κατηγορία του λογοτεχνικού βιβλίου για εφήβους.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΤΙ
Τι φταίει κι ο Νικόλας είναι συχνά αφηρημένος, ζωηρός και ανήσυχος; Γιατί ονειροπολεί, πετάει ο νους του και καλπάζει σαν αλογάκι; Καρφιά έχει η καρέκλα του και είναι συνεχώς όρθιος; Φταίει η συμμαθήτρια η Ντέπυ ή μήπως η ΔΕΠΥ;
Να η λύση: ένα κόκκινο, αόρατο κουτί! Εκεί κουλουριάζεται η ΔΕΠΥ όταν ο Νικόλας δεν της δίνει σημασία. Αλλά τι είναι αυτό που την κάνει να απομακρύνεται και να κρύβεται για ώρα στο κόκκινο κουτί, αφήνοντάς τον ήσυχο; Με ποιον τρόπο καταφέρνει να κλειδώνει τη ΔΕΠΥ στο κόκκινο κουτί και να γίνεται ένα προσεκτικό και ήρεμο παιδί; Ποιος τον βοηθάει, αλήθεια; Ο εαυτός του, η δασκάλα, οι γονείς, οι συμμαθητές του; Μήπως όλοι μαζί; Θα το μάθουμε διαβάζοντας την ιστορία…
Ένα τρυφερό και διασκεδαστικό βιβλίο για τα παιδιά με εξαιρετική εικονογράφηση. Επίσης ένα πολύτιμο «εργαλείο» για τους γονείς και εκπαιδευτικούς, που τους φέρνει σε επαφή με ένα δύσκολο θέμα που ταλαιπωρεί όλο και περισσότερα παιδιά: Την Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής –Υπερκινητικότητα και προτείνει έναν τρόπο ώστε να φτάσουνε στην λύση του.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και την εικονογράφηση έχει πραγματοποιήσει η κυρία Αιμιλία Κονταίου.
