Ο κουκλοθίασος Redicolo ιδρύθηκε το 2011, και από τότε έχει διασκεδάσει πολύ κόσμο- μικρούς και μεγάλους! Τεράστιες κούκλες που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό, όμορφες ιστορίες και μια ομάδα που αγαπά πολύ τα παιδιά. Μιλήσαμε μαζί τους!
– Πόσο καιρό σας πήραν οι κούκλες για να φτιαχτούν;
Συνήθως για την προετοιμασία μίας παράστασης χρειαζόμαστε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Οι κούκλες της συγκεκριμένης παράστασης πρωτοφτιάχτηκαν το καλοκαίρι του 2011 και σε εκείνη την πρώτη εκδοχή στηρίζονταν σε μία βάση με ροδάκια και εμείς τις χειριζόμασταν από πίσω. Στην πορεία, αναζητώντας τρόπους να αποκτήσουν μεγαλύτερη εκφραστικότητα, τις τροποποιήσαμε ώστε να μπαίνουμε μέσα τους και να χρησιμοποιούμε ολόκληρο το σώμα μας για την εμψύχωσή τους. Επιπλέον, κατά διαστήματα, γινόντουσαν περαιτέρω βελτιώσεις και σε τεχνικά ζητήματα αλλά και σε ζητήματα αισθητικής. Και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, σίγουρα χρειάστηκαν πολλές φορές επιδιορθώσεις λόγω φθοράς. Μόλις την περασμένη βδομάδα αφιερώσαμε ξανά 2 ολόκληρες μέρες για εργασίες συντήρησης. Με δυο λόγια, δεν είναι μία διαδικασία που ξεκινάει και ολοκληρώνεται με σαφή όρια, αλλά ένα συνεχές work in progress…
– Ποια είναι η ιστορία σας; Πώς γνωριστήκατε;
Γνωριστήκαμε το 2002 στα πλαίσια της μουσικοθεατρικής παράστασης Αχαρνής του Σαββόπουλου, από την ομάδα οι Aσυνεπής. Μέλη της ήταν, εκτός από μας, ο Θωμάς Βελισσάρης, ο Δημήτρης Δημητρακόπουλος και ο Γιάννης Πλαστήρας. Όλοι πορωμένοι Σαββοπουλικοί, πολύ ωραίες εποχές… Από τότε είμαστε ζευγάρι αλλά και συνεργάτες σε πολλές παραστάσεις. Τα επόμενα χρόνια, φοιτητές ακόμα, ασχοληθήκαμε με το φοιτητικό θέατρο σκηνοθετώντας και συντονίζοντας φοιτητικές θεατρικές ομάδες στο ΑΠΘ. Οι πρώτες μας δουλειές ήταν στην ιστορική θεατρική ομάδα του Φυσικού, μετά στην ομάδα του Μαθηματικού, του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και τέλος της Αρχιτεκτονικής. Μεγάλες ομάδες πολλών νέων ανθρώπων με πάθος και όρεξη να ανακαλύψουμε στην πράξη τι σημαίνει ομάδα, τι σημαίνει θεατρική διαδικασία…
Ακολούθησε η συνεργασία μας με το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου και η συμμετοχή μας κυρίως σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις: Αχταρμίξ, Κάλπικη μοίρα, Μικροί Αχαρνής, Μύθοι του Θερμαϊκού, Ουτοπίξ, Σταθμοί… πολύ δημιουργική περίοδος, απαιτητικές συνθήκες, μεγάλο σχολείο. Στην πορεία προέκυψε η ενασχόληση με το κουκλοθέατρο, κολλήσαμε το μικρόβιο και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία δική μας ευέλικτη ομάδα, με στόχο την παραγωγή παραστάσεων κουκλοθεάτρου που θα μπορούν να ταξιδεύουν…
– Πώς αντιδρούν τα παιδιά;
Σίγουρα εντυπωσιάζονται από το μέγεθος των κουκλών. Και με το ζωντάνεμα της πρώτης κούκλας υπάρχει γενικά ένα κλίμα ενθουσιασμού: τσιρίζουν, γελάνε, φωνάζουν ή κοιτάζουν με γουρλωμένα ματάκια… Οι υπόλοιπες κούκλες εμφανίζονται σταδιακά και αυτό διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον. Σημαντικότερο στοιχείο όμως στη διατήρηση του ενδιαφέροντος είναι η ίδια η ιστορία. Το ερώτημα που θέτει ο Σάστρε στο έργο και που καλούνται να απαντήσουν τα παιδιά είναι πολύ έξυπνο. Προκαλεί τη σκέψη τους και ψάχνουν με μεγάλη ειλικρίνεια να βρουν τη λύση, η οποία δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Σε ποια ανήκει η κούκλα; Στη Λολίτα που ήταν δικιά της και την πέταξε ή στην Πάκα που την βρήκε, την έφτιαξε και την έχει περισσότερο ανάγκη; Στη διάρκεια της παράστασης ζητάμε από τα παιδιά να πουν τη γνώμη τους και κυρίως να τη δικαιολογήσουν. Οι απαντήσεις που ακούμε έχουν πραγματικά φοβερό ενδιαφέρον. Πχ ένα παιδάκι νηπιαγωγείου είχε πει: Να την πάρει η Πάκα γιατί δεν είναι σωστό το ένα κορίτσι να έχει όλα τα καλά και το άλλο κορίτσι να μην έχει κανένα καλό…
– H παράστασή σας ταξίδεψε παντού! Έχετε κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις από τα ταξίδια σας;
Η παράσταση φτιάχτηκε με στόχο να μπορεί να ταξιδεύει και γι΄ αυτό οι κούκλες λύνονται ώστε να μπορούν να χωράνε στο μικρό μας αυτοκινητάκι. Νομίζαμε ότι χωράμε οριακά, ώσπου τον τελευταίο χρόνο προστέθηκε ένα νέο μέλος στον κουκλοθίασό μας, ο μικρός Χρήστος, ο οποίος μας ακολουθεί σχεδόν παντού στις εξορμήσεις μας. Έτσι στο αυτοκινητάκι μας πλέον, εκτός από τις κούκλες, την κιθάρα και εμάς τους δύο, στριμώχνονται επιπλέον ο Χρήστος στο παιδικό του καθισματάκι, η πολύτιμη θεία Ελευθερία που κρατάει τον μικρό την ώρα της παράστασης και ένα καρότσι! Μία από τις εικόνες που μας μένει λοιπόν είναι αυτή η στιγμή που μόλις έχουμε χωρέσει τα πάντα μέσα στο αυτοκινητάκι με τακτικές Tetris, μπαίνουμε κι εμείς στα μικρά κενά που περισσεύουν και ξεκινάμε το ταξίδι χαρούμενοι, ακούγοντας παιδικά τραγούδια και αντιμετωπίζοντας την κατάσταση με χιούμορ!
– Όσοι ασχολούνται με παιδιά παραμένουν παιδιά και οι ίδιοι;
Σίγουρα είναι ανανεωτικό αλλά πιθανόν δεν αρκεί. Η παιδικότητα μάλλον έχει να κάνει με την περιέργεια, με τον ενθουσιασμό, με τη διάθεση για παιχνίδι, με την αθωότητα του βλέμματος. Αυτό ενδεχομένως για κάποιους να είναι έμφυτο ταλέντο, αλλά καλλιεργείται κιόλας. Αρκεί να προσπαθεί κανείς να μένει ανοιχτός και σε εγρήγορση. Ο κόσμος μας είναι ένα συναρπαστικό μέρος και αν κανείς βαριέται, μάλλον έχει απομακρυνθεί από το παιδί που κρύβει μέσα του. Ίσως η παιδικότητα να είναι απλά η τέχνη του να ανακαλύπτεις τη μαγεία που κρύβει η καθημερινότητα σε κάθε της τετριμμένη λεπτομέρεια.
info
Ο κύκλος με την κούκλα
παράσταση κουκλοθεάτρου με γιγαντόκουκλες
από τον κουκλοθίασο redicolo
Για περισσότερες πληροφορίες
