γράφει η Χρύσα Πλιάκου
Πολύ πιθανόν, αν διαβάζεις Εξώστη να είσαι νοσταλγός των ‘90s, της νυχτερινής ζωής στη Θεσσαλονίκη και της ηλεκτρονικής μουσικής. Τότε μείνε εδώ, γιατί αυτή η ιστορία, με τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, σίγουρα θα σε αγγίξει. Ναι, ήταν η καλύτερη με διαφορά και χρυσή εποχή μουσικά.
Ήταν η εποχή, που τα κλαμπ της πόλης έπαιζαν μέχρι το πρωί, ο κόσμος έβγαινε και η ποπ κουλτούρα της δεκαετίας αυτής που την χαρακτηρίζει, θα μείνει αξέχαστη και είναι τυχεροί, όσοι την έζησαν έτσι όπως έπρεπε -μέχρι το τέλος της.
Μουσικά, εκείνα τα δέκα χρόνια σημάδεψαν μικρούς και μεγάλους, καθόρισαν τις ταυτότητες των νυχτερινών μαγαζιών της πόλης και ανέδειξαν την ηλεκτρονική μουσική ως κάτι πρωτότυπο, χτίζοντας μια γέφυρα, που συντέλεσε στην αποδοχή της γνησιότητάς της μέχρι και σήμερα.
Από αυτό το είδος μουσικής εμπνεύστηκε το event της και η ομάδα 90s GCS ( Golden Clubbing Society), με διοργανωτή τον Νίκο Δραγούμη, ανατρέχοντας νοσταλγικά στο μακρινό 1995 και στο πιο γνωστό και μεγάλο κλαμπ της πόλης, το SPACEMOBILE, που όποιος βρέθηκε εκεί την εποχή εκείνη σίγουρα το θυμάται σαν κάτι μοναδικό.
Λίγα λόγια για το club: Το SPACEMOBILE έμεινε αναμφίβολα στην ιστορία, ως ένα από τα μεγαλύτερα μαγαζιά της νυχτερινής ζωής στην Θεσσαλονίκη, με πρωταγωνίστρια στα decks την ηλεκτρονική μουσική, η οποία αποτέλεσε τον βασικό παράγοντα, που το έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε άλλα μαγαζιά της πόλης. Με αυτή την επωνυμία έμεινε για τρία μόνο χρόνια από την έναρξη του το 1995 έως το 1997 με ιδιοκτήτες τα αδέλφια Ζουμπούλοι, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων της τότε εποχής έμεινε αξέχαστο για πάντα.
Βρισκόταν σε γνωστό χώρο στην στροφή Επανομής (ο οποίος είχε φιλοξενήσει νωρίτερα και άλλα επώνυμα μαγαζιά της πόλης ) και είχε σημαντικό ρόλο στο clubbing της Θεσσαλονίκης, καθώς έφερε τεράστια για την εποχή ονόματα της house μουσικής, όπως o Frankie Knuckles, ο Morales, ο Mousse T. κ.α. Εσωτερικά είχε μία αισθητική ιδιαίτερη για την εποχή του, που ίσως, να μην συναντούσε κανείς παρόμοιο σαν αυτό. Ένα επιβλητικό μέρος, που έμοιαζε σαν ανάκτορο, γεμάτο με καμάρες εσωτερικά και ψιλό ταβάνι. Αγκάλιασε όλο το κοινό της Θεσσαλονίκης, αλλά και πολύ κόσμο από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Δούλευε Παρασκευές και Σάββατα, γέμιζε συνήθως μετά τη 1:00 και ο κόσμος, που ερχόταν, έμενε μέχρι το πρωί.
“Η δεκαετία του ‘90 ήταν κάπως σαν ξέσπασμα της ηλεκτρονικής μουσικής, θα μπορούσα, να το χαρακτηρίσω έτσι. Εγώ τότε ήμουν bartender στο μαγαζί, ο Μπάμπης, που θα είναι και στο event ήταν ο dj εκεί και θυμάμαι, με το που έμπαινες μέσα έμενε αξέχαστο και ήταν ναός για την πόλη. Έβλεπες μπροστά σου ζωντανά στον χώρο αυτόν που έφτιαξε αυτή την μουσική και ήταν κάτι μοναδικό. Εμείς, που ήμασταν πίσω από τα μπαρ τότε και δουλεύαμε, είχαμε και άμεση επαφή με τον κόσμο. Χορεύαμε μαζί τους και ήμασταν όλοι ένα μέσα σε αυτό το μαγαζί. Άλλοι έβαζαν την μουσική, εμείς βάζαμε τα ποτά και όλοι μαζί ήμασταν μία τεράστια παρέα. Νομίζω αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο έντονη ανάμνηση που έχω από εκεί. Ξέραμε, ότι θα περάσουμε καλά και γινόταν κάθε συνάντηση από στόμα σε στόμα και με αφίσες μόνο.” είπε ο Νίκος Δραγούμης.
“Θυμάμαι πολύ κόσμο από το ‘89 να βγαίνει σε εκείνη την περιοχή, πηγαίναμε μέχρι την στροφή Επανομής , για να περάσουμε καλά και κράτησε πολλά χρόνια αυτό. Από παιδί έβλεπα κόσμο να βγαίνει και το θεωρούσα πολύ φυσιολογικό, ήταν μία καθημερινότητα, που μας έχει λείψει όλο αυτό. Ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα στην πόλη τότε σε σχέση με τώρα. Η πόλη ήταν ένα πάρτυ όλη μέρα. Ο κόσμος έβγαινε και καθημερινές και τότε εμείς που δουλεύαμε βράδυ, είχαμε ένα ρεπό μόνο την εβδομάδα, υπήρχε κίνηση.” συνέχισε.
