Guy Gavriel Kay «Παιδιά του Ουρανού και της Γης». Μετάφραση Παρασκευή Λύκου. Ἐκδόσεις Anubis 2021.
Σελίδες σέ πολύ καλῆς ποιότητας λεπτό χαρτί, μέ πολύ καλή μετάφραση, ἐπιμέλεια, ἐκτύπωση καί στιβαρό δέσιμο.
Οἱ εὐχαριστίες πού προηγοῦνται τῆς ἱστορίας μᾶς προϊδεάζουν πώς θά κινηθοῦμε στήν περιοχή τῶν Βαλκανίων. Ὁ χάρτης πού ἀκολουθεῖ ἐπιβεβαιώνει τήν ἀρχική ἐντύπωση. Ναί, δέν εἶναι ἀκριβῶς ἡ Μεσόγειος. Ὅμως ὑπάρχει η Βαλκανική, ἡ Ἰταλία, κάτι σάν τήν Τουρκία, ἡ Κύπρος, ἡ Μαύρη Θάλασσα. Καί κάποια ὀνόματα προκαλοῦν συνειρμούς.
Βρισκόμαστε σέ μία ἐποχή πού θυμίζει Μεσαίωνα. Ξίφη, τόξα, δόρατα. Ἐλάχιστα εἶναι τά πυροβόλα ὅπλα, κυρίως κανόνια. Στόν πλανήτη ὑπάρχουν δύο φεγγάρια. Ὅμως κατοικοῦν ἄνθρωποι.
Κατά τήν προσφιλή συνήθειά του ὁ συγγραφέας σέ διαφορετικά κεφάλαια μᾶς γνωρίζει διάφορες περιοχές τοῦ χάρτη, τήν πολιτική καί τήν κοινωνική κατάσταση σέ καθεμιά τους. Γνωρίζουμε τούς κατοίκους πού πρόκειται νά πρωταγωνιστήσουν στή συνέχεια. Ἄνθρωποι ἑτερόκλητοι, διαφορετικοῦ κοινωνικοῦ ἐπιπέδου, διαφορετικῆς παιδείας, διαφορετικῶν στόχων. Πόλεις-μικρά κράτη, μέ βασιλεῖς καί αὐτοκράτορες. Καί μία δημοκρατία. Εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό πώς μιλᾶμε γιά τήν Κεντρική Εὐρώπη, τή Γαληνοτάτη Δημοκρατία τῆς Βενετίας, τή Ρώμη, ἕδρα τοῦ Δυτικοῦ Πατριάρχη. Καί κυριαρχεῖ στίς σκέψεις, στό μεγαλεῖο, ἡ πόλη πού τώρα λέγεται Ἀσαρία, ἀλλά πρίν τήν κατακτήσουν οἱ ἀλλόθρησκοι λεγόταν Σαράντιον, ἀπό τόν Σαράντιο πού τήν ἵδρυσε. Ὅλοι κατασκοπεύουν ὅλους. Οἱ συμμαχίες εἶναι πρόσκαιρες καί πάντα ἀβέβαιες. Τόχρῆμα εἶναι πάνω ἀπό συμμαχίες, φιλίες, θρησκεία.
Καί μέσα σέ αὐτό τό δυστοπικό περιβάλλον ἕνα ἐμπορικό καράβι ἀναλαμβάνει νά μεταφέρει, ἐκτός ἀπό τό πολύτιμο φορτίο του, ἀπό τή Δημοκρατία πρός ἕναν (ὑποτιθέμενο) σύμμαχο ἕναν γιατρό μέ τή γυναίκα του καί ἕναν νεαρό ζωγράφο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀναλάβει νά φιλοτεχνήσει τό πορτραῖτο τοῦ ἀλλόθρησκου ἀρχηγοῦ. Πολιτικά, οἰκονομικά καί θρησκευτικά δίκτυα κατασκόπων θά κληθοῦν νά ἀντιμετωπίσουν ἀλλήλους, τά ὀργισμένα στρατεύματα τῶν ἐχθρῶν, τόν καιρό, τόν χρόνο, τόν θάνατο.
Οἱ ἱστορίες τῶν τόπων καί τῶν ἀνθρώπων πού ἀπό τήν ἀρχή μᾶς ἀνέπτυξε μέ οὐσιαστικές καί πολλές λεπτομέρειες ὁ Kay ἀρχίζουν σιγά-σιγά νά μπλέκονται. Σχέσεις ἀποκαλύπτονται. Σχέσεις, σκοποί, πρόσωπα πού ξαφνιάζουν.
Μέ μεγάλη μαεστρία τοῦ λόγου ὁ συγγραφέας περιγράφει πορεῖες, θαλάσσια ταξίδια, τόπους, μάχες, ἀνθρώπους. Κυρίως ἀνθρώπους. Σταδιακά χτίζει χαρακτῆρες μέ βάθος, μέ πλῆρες ἱστορικό, μέ καλά δομημένο παρελθόν, μέ ἔντονα συναισθήματα.
Οἱ μάχες λίγο πρίν τό τέλος τοῦ βιβλίου συγκλονίζουν μέ τήν παραστατικότητα τῶν περιγραφῶν, μάχες μέ ὅπλα καί μάχες παρασκηνίου.
Φτάνοντας στό τέλος τοῦ βιβλίου, ὁ συγγραφέας μέ τέχνη μᾶς ὁδήγησε νά συμπαθήσουμε κάποιους ἀπό τούς πρωταγωνιστές. Γιά ὅλους αὐτούς ἐπεφύλαξε αἴσιο τέλος. Ὅλοι οἱ καλοί δικαιώθηκαν, ὅλοι οἱ κακοί τιμωρήθηκαν, τά χαμένα ἀδέρφια συνενώθηκαν. Αὐτό τό τέλος τό βρῆκα λίγο ἄτολμο, σέ μεγάλο βαθμό ἀναμενόμενο. Ὅμως αὐτό δέν μείωσε τήν ἰδιαίτερη ἀπόλαυση τῆς ἀνάγνωσης αὐτοῦ τοῦ μεσαιωνικοῦ ἔπους.
Καί αὐτό τό βιβλίο τοῦ Kay συνιστᾶται ἐνθουσιωδῶς!
