Ο καφές στη Ζώγια τις
τελευταίες μέρες του χρόνου έχει πιά γίνει παράδοση. Μέσα στο εορταστικό κλίμα
χάθηκα σε σκέψεις για τη χρονιά που φεύγει. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί
μετράμε το χρόνο αν και είμαι από εκείνους που μετράνε γενικώς… και
ασυναίσθητα… όπως τα σκαλιά που ανεβαίνουν, τα πλακάκια στο μπάνιο, τα βήματα
από την Ιασωνίδου μέχρι την Καμάρα, τα σκουλαρίκια στα αυτιά και τις φακίδες
στα πρόσωπα των άλλων. Με το χρόνο όμως έχω περίεργη σχέση. Όπως κι εσύ. Άλλοτε
θέλεις μια αιωνιότητα κι άλλοτε μια μέρα. Και περπατώντας στην αιωνιότητα συχνά
ξεχνάς τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζείς, χάνεις την ουσία της
ύπαρξης, σε απορροφά η ανάγκη της επιβίωσης.
Γι' αυτό αποφεύγω να τον μετράω και
κυρίως τον αντιλαμβάνομαι σαν μέρα παρά σαν αιωνιότητα. Δε φοράω ρολόι αν και –
συνήθως – δεν αργώ στα ραντεβού. Αντιθέτως αυτός μετράει, φαίνεται κάθε φορά
που ρίχνω ματιές πίσω, έχουν συμβεί πολλά και συνεχώς προστίθενται κι άλλα…
Αυτό σημαίνει ότι κυλάει.
Θα 'θελα να ζήσω σ' ένα κόσμο
φανταστικό, χωρίς ρολόγια, που δε θα λειτουργεί με ωράρια, να είμαι εκεί όταν
με βολεύει κι όχι επειδή κανονίστηκε. Στην ουσία θα 'θελα έναν κόσμο μη
κυκλικό, που όλα θα πήγαιναν μόνο μπροστά, που στο τέλος της χρονιάς δε θα
έκανε κανείς ανασκοπήσεις, ούτε και θα γιόρταζε το νέο έτος. Που μια μόνο φορά
θα μπορούσες να τον σταματήσεις και να πατήσεις play και pause.
Θα μου πείς, έτσι κι αλλιώς, από την πολλή οργάνωση πάλι υπάρχουν όλα εκείνα
που δε φτάσαμε, που δεν μπορέσαμε, και τα άλλα για τα οποία υπήρξαμε λίγοι και
μικροί γιατί δεν είχαμε χρόνο. Ωωω τι ωραία που τα λες;! Αλήθεια το πιστεύεις;
Μπούρδες. Θα μπορούσες κάλλιστα να είχες χάσει τον ύπνο σου (κυριολεκτικά ή
μεταφορικά) για να προλάβεις. Απλώς δεν ήθελες. Καθώς όμως το “δεν έχω χρόνο”
είναι μια δικαιολογία καλή και το να δείχνεις πολυάσχολος είναι της μόδας,
είσαι ένας πολυάσχολος που δεν έχει χρόνο!
Παρόλα αυτά, ανάμεσα σε “θέλω”,
“πρέπει” και “δεν έχω χρόνο”, ο χρόνος πέρασε και
όλοι μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε μια “σούμα” τις τελευταίες μέρες του.
Μετράμε αυγουστιάτικες βουτιές, μπύρες στην παραλία, ταινίες, φίλους που είδαμε
λίγο γιατί είναι μακριά, άγχη, κρίσεις πανικού, εντάσεις, επιτυχίες, ξενύχτια,
γέλια και φιλιά. Ξεδιαλέγουμε όσα από τη φετινή χρονιά θα συνεχιστούν στην
επόμενη, θα πάρουν παράταση ή θα σφυρίξουν για λήξη. Κι έτσι η καινούργια
χρονιά πριν καλά καλά μπεί, φέρνει ένα παγωμένο αεράκι όπως αυτό των τελευταίων
ημερών που σου χαϊδεύει τα μάγουλα και παράλληλα σε ανανεώνει με όσα καλείσαι
να αλλάξεις.
Υ.Σ.: Άγιε Βασίλη, μην έρθεις πάλι
πρωτοχρονιά, δε σε περίμενα τόσο προβλέψιμο, το παράκανες. Είναι κι αυτό το
κόκκινο που σε παχαίνει ακόμη περισσότερο. Ίσως θα πρέπει κι εσύ να μείνεις
λίγο στο παρασκήνιο για να ανανεωθείς, αν όμως τελικά περάσεις, φέρε το
καλοκαίρι γρήγορα και σταμάτα το χρόνο εκεί. Αυτό ζητάω φέτος!
Ελένη
xx
