Μωρά στη Φωτιά

Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,

Μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που τα είπαμε και νιώθω ότι η απουσία μου είναι αυτή που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Και πλησιάζουν πάλι αυτές οι μέρες που γιορτάζουμε εθνικές παλλιγεννεσίες, ηρωικά «όχι» και κάθε χρόνο παρελάσεις και κάθε χρόνο βαρύγδουπες δηλώσεις αλλά τελικά είμεθα έθνος ανιστόρητον. Μόνο για παράτες και σημαιάκια ξέρουμε, αντί να ανοίξουμε κανά βιβλίο να ξεστραβωθούμε. Αλλά δεν έχω παράπονο, τουλάχιστον φέτος θάχει και λίγο αλατοπίπερο η υπόθεση. Σίγουρα οι εθνοσωτήρες της αυτοδικίας θα διανθίσουν τις εορταστικές εκδηλώσεις με πογκρόμ πολυτελείας και αναβιώσεις μεσαιωνικών εθίμων. Αλλά τι να κάνεις? Όλοι εναντίον όλων, έτσι θα ναι πάντα και παντού, στο παιχνίδι της ζωής… ά ρε Στέλιο, πόσο χρειαζόμαστε ακόμα να υπάρχεις, να γράφεις, να τραγουδάς… 

Ανήμερα απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, ανήμερα εορτής του πολιούχου αγίου, ανήμερα κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων… Πόσο πιο επίκαιρο να κάνουν την επιστροφή τους τα Μωρά στη Φωτιά στη Θεσσαλονίκη για ένα μεγάλο επετειακό live. Ευκαιρία λοιπόν για μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Στέλιο «Σαλβαδόρ» Παπαιωάνου, συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή μερικών από τα επιδραστικότερα και σημαντικότερα τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής… 

-Ποιοί ήταν τελικά οι «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» και η «Λεγεώνα των Ξένων»; Πιστέυεις τα Μωρά στη Φωτιά έχουν κάνει όσα μπορούσαν να κάνουν ή υπάρχει ακόμα χώρος για δημιουργία?

Όταν ξεκινήσαμε το 1985 στο πατρικό μου στη Βέροια, το πρώτο όνομα που χρησιμοποιήσαμε ήταν το «Τεμπέληδες της εύφορης Κοιλάδας» ως ευφυολόγημα για τις πρόβες που κάναμε στο χωριό και σχεδόν αμέσως πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, θεωρήσαμε ότι ως ξενόφερτοι που ήμασταν το όνομα «Λεγεώνα των ξένων» θα μας ταίριαζε καλύτερα. Ώσπου τελικά εκφραστήκαμε με κριτήριο τις μουσικές μας επιρροές και όχι τοπικιστικά, μετονομαζόμενοι σε «Μωρά στη Φωτιά», από το τραγούδι my baby is on fire του Brian Eno. Πλέον έχω καταφέρει με πολύ αγώνα , να απαλλαγώ από τα περισσότερα «εξωμουσικά» εμπόδια που είχαν βρεθεί στο δρόμο μου και δημιουργικά βρίσκομαι στην καλύτερή μου περίοδο, πολύ κοντά σ΄αυτό που ένιωθα όταν πρωτοξεκίνησα.

-25 χρόνια μετά θεωρώ ακόμα ότι το «3rd uncle» είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε κομμάτι ξένου καλλιτέχνη. Πώς αποφασίστηκε τότε να πειράξετε ένα «ιερό τέρας» όπως ο Brian Eno?

Γενικά σαν δημιουργός λειτουργώ με εκρήξεις, ενθουσιάζομαι σαν παιδί. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν τέτοιου επιπέδου καλλιτέχνη, καταλαβαίνεις τι έπαθα όταν άκουσα το «801 Live» μέσα στο οποίο είναι και το Third Uncle. Θεώρησα πρόκληση και ευκαιρία να αποδείξω ότι τα ελληνικά μπορούν να δεθούν αρμονικά με το ροκ ήχο και δε φταίει η γλώσσα για κάποια λάθος «παντρέματα» που γίνονται κατά καιρούς. Σ΄ ένα ακραία καταιγιστικό τραγούδι, τα ελληνικά μπορούν να ταιριάξουν.

-Ήμουν το 1995 στη θρυλική συναυλία στις Συκιές και οι αναμνήσεις είναι έντονες. Πιστεύεις τα Μωρά στη Φωτιά θα μπορούσαν να επαναλάβουν μια συναυλία τέτοιου μεγέθους ή οι χρυσές εποχές του ελληνικού rock έχουν περάσει ανεπιστρεπτί?
Όταν ένα έργο μιλήσει στις καρδιές του κοινού, αυτό μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή και δεν είναι μόνο τα «ρεύματα» και οι εποχές η μόνη δικαιολογία που αυτό δε συμβαίνει.

-Ηθοποιοί προπηλακίζονται, βιβλία καίγονται, συναυλίες απαγορεύονται, η εκκλησία χαρακτηρίζει με επικίνδυνη επικινδυνότητα κάθε αιρετική καλλιτεχνική έκφραση ως βλάσφημη. Παράλληλα η έξαρση του φασισμού και του άκρατου εθνικισμού εκδηλώνεται με όλο και πιο απροκάλυπτες εκδηλώσεις βίας υπό την ανοχή του κράτους. Πιστεύεις ότι ζούμε ένα σύχρονο «μεσαίωνα»? Ποιός ο ρόλος του στιχουργού Στέλιου Σαλβαδόρ και γενικότερα ενός καλλιτέχνη με κοινωνικοπολιτικές ευαισθησίες μέσα σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται?

Όχι δεν πιστεύω ότι ζούμε σ΄ένα σύγχρονο Μεσαίωνα. Αυτή είναι μια εικόνα που προσπαθουν να προωθήσουν τα ΜΜΕ. Στην καθημερινότητά μου, συναντώ ανθρώπους με προοδευτικές ιδέες, ανεκτικούς στο «διαφορετικό», τα παιδιά μας είναι συμμαθητές με παιδιά από άλλες χώρες, και μόνο όταν ανοίγω την τηλεόραση νιώθω ότι γυρίσαμε 100 χρόνια πίσω σ΄αυτά τα θέματα. Μεμονωμένα περιστατικά που βρίσκουν έδαφος λόγω κρίσης, παρουσιάζονται ως η κυρίαρχη νοοτροπία της χώρας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα είχε αλλάξει χώρα αν υπήρχε ο ρατσισμός στην έκταση που τον παρουσιάζουν σαν εθνικό χαρακτηριστικό. Είναι γραμμένα αυτά στην Ιστορία μας, η προσφυγιά , η μετανάστευση , ο πόλεμος , οι κακουχίες ,η αδικία, η αντίσταση στο φασισμό. Πάντως δεν πιστεύω κανένας Έλληνας να θέλει να βγάλει συμπεράσματα για το πού βαδίζουμε και μάλιστα σαν έθνος, από το χαζοκούτι της προπαγάνδας… Το αντίδοτο στις τηλεοπτικές κεραίες μπορεί να είναι οι «κεραίες» των καλλιτεχνών στους οποίους πρέπει να ανατρέχουμε γιατί αποτελούν διαχρονικά φάρους για το που βαδίζουμε. Η Τέχνη έχει το στοιχείο της πρόγνωσης και της σοφίας με εμβέλεια που δεν καθορίζεται από το χρόνο, αλλά από την Ανθρωπιά.

-Στείλαμε το μήνυμα στο δυο χιλιάδες, πέρασαν και άλλα τόσα χρόνια ακόμα και τώρα πολλοί φοβούνται για ότι έρθει. Τι κάνουμε τώρα? συνεχίζουμε να χορεύουμε και να κοιτάμε ίσια μπροστά? Ποιό είναι το καινούριο «μανιφέστο»?:

Έτσι όπως το αναφέρεις «χορεύουμε και κοιτάμε ίσια μπροστά», θέλω να κάνω ένα σχόλιο στο τραγούδι μου, μ΄ ένα ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ που τρελαίνομαι όταν το διαβάζω: Να χαίρεσαι σου ρύθμισαν την Τύχη σου –Εχτές
Δίχως καν να ρωτήσουνε τους πόθους σου –Εχτές
Να ζείς καλά , να χαίρεσαι χωρίς φροντίδα –Εχτές
Κι ό, τι θα κάνεις Αύριο , είναι γραμμένο — Εχτές

Δώσ’ μου το παυσίπονο μου τώρα!!!