Τι είναι αυτό που κάνει την Σταματία, μια γυναίκα γεννημένη τη δεκαετία του '30 από μεγαλοαστική οικογένεια, να φέρνει τόσο κόσμο στο θέατρο; Τι είναι εκείνο που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συναρπάζει τους θεατές και κάνει απανωτά sold out τόσο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Αθήνα, όσο και στο θέατρο Αθήναιον στη Θεσσαλονίκη αλλά και όπου αλλού έχει εμφανιστεί;
Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, κατά την προσωπική μου άποψη. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το δυνατό χαρτί της παράστασης είναι το κείμενο, η ιστορία. Έλα, όμως, που στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για δύο διαφορετικά, εν τέλει, πράγματα. Είναι άλλο το κείμενο κι άλλο η ιστορία. Μ' αυτό θέλω να πω ότι η ιστορία ως ιστορία έχει όλα τα φόντα για να ενδιαφέρει και να αφορά το κοινό, για να ταυτιστεί μαζί με την ηρωίδα ή με κάποιες καταστάσεις που έχει ζήσει, για να ανασύρει από την ιστορική συλλογική μνήμη στιγμές της πορείας της Ελλάδας. Ωστόσο, το κείμενο ως κείμενο δεν εκμεταλλευόταν στο έπακρο την ιστορία. Έμοιαζε περισσότερο με ένα επιφανειακό ξεσκόνισμα της, για τον λόγο αυτό ήταν φανερό πως πρόκειται για μια μυθοπλασία και κατ' επέκταση πως και τα πρόσωπα της ιστορίας ήταν μυθο-πλαστά.
Εναρμονισμένη μ' αυτήν την ιδιότητα του κειμένου φαινόταν να είναι και η σκηνοθετική διαδικασία, κυρίως όσον αφορά την υποκριτική της μοναδικής επί σκηνής ηθοποιού της Ελένης Ουζουνίδου. Ο σκηνοθέτης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, τόνισε ακριβώς αυτήν την πλαστική πλευρά της ηρωίδας, που προσομοίαζε περισσότερο με μια κούκλα – ζωντανή, ομιλούσα, χυμώδη, με πάθη – παρά με μια πραγματική γυναίκα. Με τον τρόπο αυτόν κατάφερε να δημιουργήσει μια αμφίθυμη σχέση με το κοινό, μια σχέση που ταλαντευόταν μεταξύ λύπησης και κωμικής αντιμετώπισης, η πλάστιγγα όμως έγερνε προς την δεύτερη, ακριβώς λόγω αυτού του πλαστικού παιξίματος.
Με πολλά κωμικά στοιχεία η παράσταση, με λίγες στιγμές λιτής και απέριττης πραγματικότητας όμως. Έπρεπε να έρθει το τέλος για να δούμε την Σταματία, πνιγμένη μέσα στον κόσμο που είχε φτιάξει με τα σεμεδάκια της ( σκηνικά – κοστούμια της Μαγδαληνής Αυγερινού) να μας μιλάει με απέραντη ειλικρίνεια και να τραγουδάει με την πραγματική, στιβαρή φωνή της ένα τραγούδι που μπορεί να σε συγκλονίσει. Αυτή η εικόνα έγραψε. Αν αυτός ήταν ο μπούσουλας για το σύνολο της παράστασης, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό, θα είχε άλλη δυναμική αλλά ίσως και να μην είχε την ανταπόκριση που είχε η παράσταση ως έχει.
Καταλήγοντας, δεν μου έχει ακόμα απαντηθεί τι ακριβώς είναι αυτό που κινεί τον κόσμο να αγκαλιάσει – γιατί πρόκειται στ΄αλήθεια για αγκαλιά – την Σταματία. Ίσως να είναι τελικά το ότι ενώ πρόκειται για μια μάλλον πικρή ιστορία, ωστόσο η αφήγηση της είναι πασπαλισμένη με ζάχαρη. Όπως θέλουμε οι άνθρωποι και την ζωή μας.
Υ.Γ. Οι φωτισμοί, για τις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον, τραβούν την προσοχή, λόγω της αυτονομίας τους.
****
Θέατρο Αθήναιον – Κεντρική Σκηνή
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 21:00 (23-24/11, 30/11-01/12, 7-8/12, 14-15/12)
Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό, 10€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65)
Ηλεκτρονική προπώληση: viva.gr
Προπώληση: καταστήματα Public, Παπασωτηρίου, Ιανός, Seven Spot, Media Markt
Ώρες ταμείου: 10:30 – 14:30 & 17:30 – 21:00
