Γλυκιά Λήθη

Έχουν περάσει 5 μέρες, 4 ώρες και 5 λεπτά μέχρι αυτήν την στιγμή από όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Δεν ήθελα να επιστρέψω πίσω. Πρώτη φορά που έφευγα από την χώρα κι ένιωθα τόσο ξεκάθαρα και δυνατά ότι δεν ήθελα να μπω στο αεροπλάνο της επιστροφής. Ο ελαφρύς αέρας της Ρώμης, οι γλυκιές γεύσεις στο στόμα μου, η μυρωδιά του δυνατού καφέ, οι εικόνες από αμαρτωλές νύχτες στο μυαλό μου όλα μαζί φώναζαν μέσα μου να μείνω. Να παραγγείλω καφέ στην καφετέρια του αεροδρομίου και διακριτικά να ζητήσω δουλειά κι αν με έπαιρναν να μείνω εκεί και να μην γυρίσω στην Θεσσαλονίκη.

Στο κίτρινο φως που έλουζε το Κολοσσαίο έσβησα κάθε ανάμνησή σου το πρώτο κιόλας βράδυ. Στάθηκα εκεί δίπλα και το άφησα να με μαγέψει. Και μετά χάθηκα. Δεν ξέρω που πήγαινα, περπατούσα στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια τριγύρω. Δεν υπήρχε προορισμός άλλωστε. Δεν χρειαζόταν.

Και μετά μια ακόμα ανάμνηση με δυσκόλεψε λιγάκι αλλά την έπνιξα σε μερικά σφηνάκια τεκίλα και στο πρώτο ciao, σε έναν πεζόδρομο γεμάτο κόσμο να πίνει το ποτό του στην βροχή.

Κι ήμουν στην Ρώμη, καινός (νέος) κι έτοιμος να διαχειριστώ αυτήν την καινότητα (ανανέωση) μου με έναν πικρό espresso. Με μια βουτιά στα νερά της Fontana di Trevi τα ξημερώματα ψάχνοντας κι εγώ όπως κι η Ekberg νέους θεούς. Άφηνα να παρασυρθώ σε βόλτες πάνω σε λευκά μάρμαρα που με τύφλωναν με την λάμψη τους, ανάμεσα σε αγάλματα με αυστηρά πρόσωπα. Με δυο-τρία ciao και μερικά ποτήρια γλυκό λευκό κρασί, όλα ήταν όμορφα κι εύκολα. Μερικά χάδια και μια νέα ανάσα στον λαιμό μου ήταν αρκετή για να τα ξεχάσω όλα. Η Κίρκη, σκέφτηκα, πρέπει να ζούσε στην Ρώμη.

Γλυκιά ζωή…