Αρχές δεκαετίας του ‘80. Ένας οικογενιακός φίλος έρχεται να μας δει μέσα στο πιο κουλ Φόρντ
Κάπρι που έχω δει, τότε, στη ζωή μου. Επιστρέφει από ένα επαγγελματικό ταξίδι
στη Γερμανία.
Έφερε δωράκια κι ένα κουτί
με κάποια σοκολατάκια που μόλις είχαν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό.
Ασυνήθιστο κουτί, μακρόστενο, διάφανο, πλαστικό, με
στρογγυλεμένες γωνίες. Μέσα του παραταγμένα σοκολατάκια με χρυσό περιτύλιγμα κι
αυτοκόλλητο, πάνω σε όμορφα χαρτάκια, μοιάζουν με κοσμήματα. Παίρνω ένα
σοκολατάκι. Το ανοίγω, το περιεργάζομαι λίγο και το δοκιμάζω διστακτικά. Σοκολατένιες
νότες σε τραγανό αντάτζιο αποδεσμεύονται από το περίβλημα γκοφρέτας και ξηρού
καρπού που υποχωρεί παραχωρώντας τη θέση του στο αλέγκρο μιας βελούδινης
πραλίνας. Καθώς το αλέγκρο κορυφώνεται σε ένα ξέφρενο κρεσέντο γλύκας, από την
καρδιά του γλυκού δημιουργήματος το φουντούκι, σαν από μηχανής θεός αποκαθιστά
τις ισορροπίες στο γευστικό σύμπαν, ολοκληρώντας την εμπειρία για ακόμα έναν ευτυχισμένα
αποπλανημένο ουρανίσκο.
Ένα σοκολατάκι ήταν αρκετό για να αιχμαλωτιστεί το παιδικό
μου μυαλό. Φύλαξα το κουτί. Έφτιαξα κοσμήματα με τα περιτυλίγματα των πολύτιμων
σοκολατένιων σφαιριδίων κι όταν άδειασε το κουτί το γέμισα με μικρούς θησαυρούς
: δύο μικρά δακτυλίδια, την καρφίτσα με τα δύο κεράσια, το μωβ, το πράσινο και
το κίτρινο από τις αγαπημένες μου κηρομπογιές, τον μικροσκοπικό πλαστικό Λουκ
Σκάιγουωκερ και τον Γιόντα και δύο από τα ωραιότερα αυτοκόλλητα Σάρα Κέη που
είχα. Θησαυρός, όχι αστεία.
Αυτήν την Κυριακή πληροφορήθηκα το θάνατο του κύριου Μικέλε
Φερρέρο, του ιδιοκτήτη της εταιρείας που παράγει τα σοκολατάκια και γιο του
ιδρυτή της εταιρείας. Ο κύριος Φερρέρο πέθανε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Δεν ήξερα τίποτα για αυτόν. Από ότι διάβασα, ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην
Ιταλία κι ένας από τους πλουσιότερους του κόσμου. Έχτισε την αυτοκρατορία του,
που απασχολεί σήμερα πάνω από 220 χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως, πάνω στην
συνταγή του πατέρα του για τη Nutella.
Διάβασα ακόμα ότι έχασε τον έναν από τους δύο γιούς του το 2011, όταν λιποθύμησε
σε μία βόλτα με ποδήλατο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Κάπου είδα ότι ο
κύριος Μικέλε Φερρέρο ήταν θρήσκος και ότι σε κάθε εργοστάσιο και γραφείο της
εταιρείας του υπάρχει ένα αγαλματίδιο της Παναγίας (Μαντόννα όπως αποκαλείται
από τους καθολικούς). Κάποιοι τον
αποκαλούν τον Γουίλι Γουόνκα της εποχής μας.
Ήταν καλός εργοδότης, συνεργάτης,
σύζυγος, σύντροφος, πατέρας, άνθρωπος; Δεν
ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το όνομα Ferrero ήταν και θα είναι αναπόσπαστο
κομμάτι της διακόσμησης σε όλες τις ιδιαίτερες ημέρες της ζωής μου. Όπως και ότι κάθε φορά που πιάνω το οικείο κουτάκι
στα χέρια μου, περνά βιαστικά μπροστά από τη μύτη μου η ζεστή μυρωδιά μιας
ανδρικής κολώνιας πάνω στη σκιά του πιο κουλ Φορντ Κάπρι που υπήρξε ποτέ και τότε
το κουτάκι γεμίζει με παιδικούς θησαυρούς. Για μια στιγμή μόνο. Κάθε φορά.
Όπως
τότε.
