''Η ωραία του Πέραν''. Ένα ρομάντζο μιας αλλοτινής εποχής. Ένας έρωτας, επί σκηνής, δοσμένος ολόψυχα από τον Γιώργο Παπαγεωργίου. Μας έκανε εντύπωση. Γιατί αυτό το έργο σήμερα; Ποιος είναι ο Γιώργος Παπαγεωργίου; Τι έχει να μας πει ως ενεργός καλλιτέχνης της εποχής μας και ως ανήσυχος άνθρωπος του τώρα; Μιλήσαμε, λοιπόν, μαζί του περί θεάτρου, αγάπης, μουσικής και πολλών άλλων. Διαβάστε την συνέντευξη, θα σας κάνει κλικ!
φωτογραφία | Ιωάννα Χατζηανδρέου
Η ωραία του Πέραν, είναι ένα ρομάντζο που έγραψε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος το 1920. Σε μια εποχή που ο ρομαντισμός έχει σχεδόν εξαφανιστεί, και αν όχι, έχει σίγουρα μεταλλαχτεί και κρυφτεί, επιλέγεις να ανεβάσεις και να παίξεις σε ένα τέτοιο έργο, μιας αλλοτινής εποχής που δεν θυμίζει σε τίποτα την δική μας. Γιατί; Τι έχει να μας πει αυτό το έργο, σήμερα; Ποια είναι η γοητεία του; Ακριβώς για να ξεφύγω από τη δική μας. Και μαζί και οι θεατές μας. Γιατί κουράστηκα από το ΤΩΡΑ. Γιατί θέλω να ξαναθυμηθώ τι σημαίνει μάχομαι για τον έρωτα μου. Γιατί είναι σαν να διαβάζεις για το πως ερωτευόντουσαν οι παππούδες μας. Γιατί το στοίχημα ήταν ακριβώς όχι μόνο να ξαναζωντανέψουμε αυτό το ξεχασμένο λαϊκό ρομάντζο αλλά και τον τρόπο που ανέβαιναν οι παραστάσεις των λαϊκών θιάσων την δεκαετία του 1930. Ως μια ανάγκη σύνδεσης με μια ρίζα που έχω ανάγκη να ξαναβρώ.
Η παράσταση μας μιλά για τον έρωτα. Ο Αιμίλιος και η Ερμιόνη, ερωτεύονται μοιραία. Δεν μπορούν όμως να είναι μαζί. Ο έρωτας τους, παραμένει ανεκπλήρωτος. Ανεκπλήρωτος, αλλά τόσο δυνατός και αληθινός που τους σημάδεψε και τους δυο, μέχρι το τέλος. Ο έρωτας είναι ένα θέμα που μας απασχολεί και μας αφορά όλους. Πάντα επίκαιρο. Μίλησέ μας λίγο για αυτό. Τι είναι ο έρωτας για εσένα; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ζωή ενός ανθρώπου; Είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να διαρκέσει για πάντα, όπως στην περίπτωση των δυο ηρώων; Να σου πω την αλήθεια φέρνω τα λόγια μιας φίλης στο μυαλό μου τώρα.. Η ο έρωτας θα πεθάνει ή οι ερωτευμένοι. Στο τέλος δεν μπορούν να επιζήσουν και τα δύο. Στενάχωρο; Ίσως. Αληθινό; Ίσως και πάλι. Δεν έχω απάντηση. Ξέρω όμως ότι είμαι ευγνώμων για τους έρωτες που έχω ζήσει και που έχω αποχαιρετήσει. Κάθε φορά ήταν διαφορετική. Και πολύτιμη. Θα ήταν ωραία πάντως να βρεις έναν έρωτα που να αψηφά το θάνατο, πραγματικό και μη. Θα ήταν μια απάντηση.
Η ωραία του Πέραν, είναι ένα έργο που έχει πολυπαιχτεί, όπως έχεις αναφέρει και ο ίδιος, σε θιάσους μπουλουκιών, κατά τις δεκαετίες 1930-1940. Τώρα τελευταία, υπάρχει μια τάση που παρατηρείται σε ουκ ολίγους καλλιτέχνες, στροφής και διερεύνησης, του θεάτρου των μπουλουκιών, ως ρεπερτόριο και ως τεχνικές. Είναι σαν να έχει πέσει ένας δυνατός προβολέας ξαφνικά πάνω στα μπουλούκια και να τα επανακαλύπτουμε, ενώ πριν είχαν κρυφτεί στο σκοτάδι. Που οφείλεται αυτό, κατά την γνώμη σου; Είναι θέμα αναζήτησης των ριζών και της Ελληνικής μας ταυτότητας και παράδοσης; Είναι θέμα οικονομικό και κατά ενός τρόπου ''λύση ανάγκης''; Έχουμε επιστρέψει στα μπουλούκια γιατί δεν μπορούμε να στηρίξουμε πιο πλούσια ανεβάσματα ή οι τεχνικές με τα λιτά και εύχρηστα σκηνικά κλπ, μας βοηθάμε να προσεγγίσουμε την ''καρδιά'' του θεάτρου. Να αποκαλύψουμε την ουσία του; Δεν μπορώ να σου απαντήσω για τους άλλους. Γιατί απλά δεν είμαι μέσα στο μυαλό τους. Μπορώ να σου απαντήσω για μένα και οι λόγοι είναι ακριβώς αυτοί που αναφέρεις. Αρχικά νιώθω μεγαλώνοντας την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας μου με αφετηρία τα έργα και τις φόρμες που μιλάνε στο κομμάτι που λέγεται προσωπική-εθνική συνείδηση. Ποιο είναι αυτό το κομμάτι της Ελλάδας που αγαπώ, ποια είναι η γλώσσα που μου λείπει, τι είναι αυτό που με ξεχωρίζει από τον Βέλγο, τον Γερμανό, τον Άγγλο. Επίσης το πρακτικό κομμάτι σίγουρα παίζει το δικό του ρόλο. Αναγκάζεσαι να εστιάσεις στον πυρήνα, γιατί οικονομικά δεν μπορείς να στηρίξεις το περιτύλιγμα. Και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Και είναι και κάτι ακόμα. Για χρόνια τα μπουλούκια, οι λαϊκοί θίασοι, είχαν το στίγμα του δεύτερου, τη φήμη του φτωχού συγγενή σε σχέση με το Εθνικό θέατρο και τα μεγάλα αθηναϊκά θέατρα. Και όμως, η αισθητική τους, η ιστορία τους, το ρεπερτόριο τους, είναι πλέον ένας εθνικός θησαυρός. Είναι σαν να παίρνουν οι μπουλουξήδες την εκδίκηση τους.
Παίζεις και συγχρόνως συν- σκηνοθετείς το έργο μαζί με την Θεοδώρα Καπράλου. Πως βίωσες αυτόν τον διπλό ρόλο; Μπορείς να κάνεις focus και στα δυο πράγματα ταυτόχρονα, το ίδιο δημιουργικά και με την ανάλογη προσοχή που απαιτείται. Δεν σε βάρυναν τα διαφορετικά άγχη που έχει το κάθε πόστο; Συνήθως, όταν έχεις έναν πόστο, ή του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, μελετάς το ρόλο σου ή αντίστοιχα το έργο, από συγκεκριμένη σκοπιά και εστιάζεις εκεί που χρειάζεται κάθε φορά. Με εσένα, πως λειτούργησε αυτό; Ήταν αρκετά δύσκολο. Είχαμε κάνει αρκετή δουλειά πριν τη πρώτη πρόβα με τη Θεοδώρα, οπότε είχαμε καταλήξει στον αισθητικό και τεχνικό άξονα της παράστασης. Μέσα στις πρόβες δουλέψαμε αρκετά πάνω στον λόγο και τη σωματική φόρμα των ερμηνευτών (πολύτιμη η βοήθεια της χορογράφου Μαρίζας Τσίγκα) και χτίσαμε έτσι την παράσταση βήμα βήμα αφήνοντας πάντα χώρο στον αυτοσχεδιασμό. Από ένα σημείο και μετά έχοντας πλέον το νου μου στον Αιμίλιο, έπρεπε να συγκεντρωθώ σε αυτό, οπότε όφειλα να λειτουργήσω περισσότερο σαν ηθοποιός παρά σαν σκηνοθέτης. Τώρα μετά από ένα χρόνο μπορώ να σου πω ότι το να έχεις τη συνολική (ή έστω ένα μεγάλο μέρος) ευθύνη ενός ανεβάσματος, δεν είναι τόσο πιεστικό, αλλά απελευθερωτικό. Νοιώθω ότι μπορώ να είμαι πιο γενναιόδωρος έτσι, και με τους συνεργάτες μου και με τον εαυτό μου.
Και ας ξαναεπιστρέψουμε στο έργο. Μιλάμε για ένα ρομάντζο. Ανάλαφρο είδος, ίσως θα το χαρακτήριζαν κάποιοι. Γλυκό, θα μπορούσα να πω εγώ. Το ερώτημα είναι: Έχουμε ανάγκη στο θέατρο, στον κινηματογράφο και εν τέλει στην ζωή μας, να βιώνουμε κατά έναν τρόπο ρομάντζα; Γιατί ένας θεατής κατά την γνώμη σου επιλέγει να παρακολουθήσει ένα ρομάντζο, μέσα από μια διόλου αμελητέα ποσότητα, διαφορετικών θεατρικών παραστάσεων; Γιατί μας έλειψε. Μπουχτίσαμε από ψυχανάλυση και πρόβλημα στο θέατρο.
Και ας ξαναεπιστρέψουμε στον έρωτα. Ο έρωτας τότε και τώρα. Είναι το ίδιο συναίσθημα, αλλά εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο, λόγω αλλαγής των συνθηκών; Έχει αλλάξει; Ποια η διαφορά με το τότε; Ήταν πιο δυνατός, πιο αληθινός, ίσως; Στην εποχή μας υπάρχουν έρωτες, με την αλλοτινή έννοια της λέξης; Θα σου πω μια ιστορία. Κάποια στιγμή πέρσι είχε έρθει ένας κύριος έξω από το θέατρο και μου είπε: Κύριε Παπαγεωργίου, θέλω να σας πω συγχαρητήρια για την παράσταση και αν μου επιτρέπετε μια σκέψη. Πίστευα ότι στη ζωή μου είχα τελειώσει με τον έρωτα, ή τέλος πάντων με τον απόλυτο έρωτα. Είναι βλέπετε και η εποχή που δεν το ευνοεί, όλα γίνονται πολύ επιφανειακά, γρήγορα, ανώδυνα πια. Όταν είδα την παράσταση σας, είδα μπροστά μου έναν έρωτα, που ο ένας πεθαίνει για τον άλλο και ξέρετε κάτι; Επειδή το πιστέψατε, το πίστεψα και εγώ. Και τώρα το πιστεύω ότι μπορεί και να υπάρξει ακόμα και σήμερα. Ένας έρωτας απόλυτος. Είναι το πιο ωραίο σχόλιο που μου έχουν κάνει για παράσταση μου.
Καθώς διάβαζα την υπόθεση του έργου, μου ήρθε στο μυαλό η Φωτοπούλου στην Γκόλφω του Καραθάνου, στην προσθήκη που έκανε η Κιτσοπούλου. ''Αγάπη είναι…'' μας είπε η Γκόλφω σπαρακτικά. Για εσένα τι είναι η αγάπη; Να μην φοβάσαι. Για μένα αυτό είναι αγάπη.
Singer, song writer at Polkar. Τραγουδάς, γράφεις τραγούδια, παίζεις μουσική. Αναρωτιέμαι, εσύ τι μουσική ακούς; Μεγάλωσα με ροκ, πανκ ροκ και Michael Jackson. Τώρα τελευταία ακούω ιταλικά τραγούδια. Στους Polkar φέρνω όλο αυτό το μπλέντερ του μυαλού μου και είναι όλοι τόσο ευγενικοί που το δέχονται! Μου δίνει πολύ χαρά η μπάντα μου. Τόσο οι μουσικοί, όσο και ο κόσμος στα live μας, μου δίνει το αντικαταθλιπτικό μου για τον υπόλοιπο μήνα!
Και ας συνεχίσουμε με εσένα. Πως έφτασες στο τώρα; Υπάρχουν άνθρωποι και πράγματα που έχουν στιγματίσει και αλλάξει τόσο τον εαυτό σου, όσο και την κοσμοθεωρία σου; Τι σε έχει ταρακουνήσει; Νομίζω ότι είμαστε ένα κράμα γονιών, δασκάλων, φίλων και σχέσεων όσο μεγαλώνουμε. Εγώ πάντως νοιώθω αρκετά σίγουρος μέσα μου. Έχω τακτοποιήσει τις ανασφάλειες μου, τα κόμπλεξ μου και εξοικειώθηκα με τα φαντάσματα μου. Ή τέλος πάντων είμαι στο δρόμο της εξοικείωσης. Ίσως να λέγεται ωρίμανση, τι να πω…
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια, επαγγελματικά και μη; Τι θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον, που δεν έχεις ακόμα καταφέρει να κάνεις; Εκτός από την Ωραία του Πέραν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, θα ξεκινήσω σε λίγο καιρό πρόβες με την Ελένη Σκότη για τη Δύναμη του Σκότους¨ του Λεβ Τολστόι, μία συνεργασία που την περιμένω, γιατί η Ελένη και ο συγκεκριμένος ρόλος με ενδιαφέρουν πολύ. Στη συνέχεια θα μπούμε στο στούντιο με τους Polkar για να γράψουμε καινούργιο υλικό (που δουλεύουμε εδώ και καιρό) για να βγει επιτέλους και επίσημα ο 1ος μας δίσκος.
Και για ένα όμορφο κλείσιμο. Πρότεινε μας ένα τραγούδι ή και δυο, να ακούσουμε διαβάζοντας αυτή την συνέντευξη. Οκ. Το ένα είναι το Eight Winds του Σωκράτη Σινόπουλου
και το άλλο το Marianne του Sergio Endrigo.
info:
Η Ωραία του Πέραν στο Θέατρο Τ
Θέατρο Τ, Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη
Ημερομηνία: 7 – 30 Οκτωβρίου 2016
Μέρες & ώρες: Παρασκευή-Σάββατο στις 21:30 & Κυριακή στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων: 12 €, 10 € και 8 € μειωμένο
Ατέλειες: κάθε Παρασκευή, κατά προτεραιότητα
Πληροφορίες – Κρατήσεις: τηλ. 2310 854 333
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή:
Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνοθεσία:
Θεοδώρα Καπράλου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Μουσική:
Γιώργος Μαυρίδης
Ενδυματολογική επιμέλεια:
Ιωάννα Τσάμη
Επιμέλεια κίνησης:
Μαρίζα Τσίγκα
Φωτογραφίες:
Δομινίκη Μητροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη:
Ζηνοβία Κανελλοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Γιώργος Παπαγεωργίου και Αντιγόνη Φρυδά
Διάρκεια:
70'
