Πήγαμε, είδαμε,
απολαύσαμε τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην νέα παράσταση με τίτλο «Mojo» (του Τζεζ Μπάτεργουρθ), σε σκηνοθεσία
Θωμά Μοσχόπουλου, που έκανε πρεμιέρα στην
Αθήνα, την 28/02, στο Θέατρο Πόρτα ως τρίτο έργο των φετινών βραδινών
παραστάσεών του με υπότιτλο «Κακά αγόρια σε έργα με περίεργα ονόματα». Στο ρόλο
του Μπέμπη, έναν απρόβλεπτο και ανατρεπτικό ήρωα, κατάφερε να ξεδιπλώσει λεπτές
και ουσιαστικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, κάνοντας μας να γελάσουμε αλλά και
να συγκινηθούμε. Απολαύστε τη συζήτηση που είχαμε μαζί
φωτογραφία:Ιωάννα Χατζηανδρέου για τον Εξώστη
Καλησπέρα Γιώργο μας, παιδί της Θεσσαλονίκης
αλλά και του «Εξώστη», παιδί των
Polka rαλλά τώρα και «κακό αγόρι σε έργο
με περίεργο όνομα». Θέλουμε λίγες λέξεις σου ή μπινελίκια, επιλέγεις εσύ, για
τη νέα παράσταση με τίτλο «
Mojo».
Γειά σας γειά σας. Χαίρομαι που αυτή είναι η πρώτη ερώτηση
ξεκινάω ευθύς λοιπόν.
Μπέμπης: Εγώ πάντοτε πίστευα, ότι παρότι το κρύβεις
καλά, κατά βάθος είσαι ένα βρωμερό σιχαμένο παλιόμουνο. Ξέρεις τώρα, γλυκούλης
και φωτεινούλης απ' έξω, κι από μέσα… όλη η κακία του κόσμου μαζεμένη.
Άσε που δεν είσαι και τόσο έξυπνος κι ο μόνος λόγος που τρέχεις όλη την ώρα
πίσω απ' τον Σιντ είναι πως θες να αρπάξεις την ψωλάρα του στον κώλο σου.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Jez Βutterworth :
«Το αρχικό έναυσμα για το έργο ήταν μια
συζήτηση που είχα με τον Μάλκολμ Μακ Λάρεν (μάνατζερ και μέντορα των Sex
Pistols, ανάμεσα σε άλλα) για το Σόχο και τη σύγκρουση του πρώιμου ροκ με τo
οργανωμένο έγκλημα.»
Εσύ ως μέλος του συγκροτήματος «Polkar» και δεδομένης της σημερινής
κοινωνικοπολιτικής κατάστασης μπορείς να κάνεις μια παρόμοια σύγκριση και ποια
θα ήταν αυτή;
Το ροκ γεννήθηκε τότε,
επαναστάτησε, ενηλικιώθηκε, πουλήθηκε (ενίοτε πολύ φτηνά) και πέθανε. Η
αισθητική του αξία όμως είναι εδώ. Όπως και η ανάγκη και το ζόρι που κρύβεται
σε όλους όσους επιλέγουν τον μη συμβατικό δρόμο έκφρασης είναι επίσης εδώ.
Προσωπικά όμως προτιμώ πλέον τον πανηγυριώτη σκυλά που βγαίνει να τραγουδήσει
με πάθος και φαλτσαδούρα με μόνη έγνοια
την επικοινωνία με το όποιο κοινό βρεθεί μπροστά του, από τον έντεχνο ντεμέκ
σκεπτόμενο καλλιτέχνη που σκέφτεται πόσο cool δείχνει όταν τραγουδάει με κλειστά μάτια.
«Δεν έχουμε χάπια, δεν έχουμε
πάγο… τελείως παρακμή».
Παραφράζοντας λίγο τη φράση – υπότιτλο του
έργου, αναρωτιέμαι αν αγγίξαμε ήδη την απόλυτη παρακμή, ώστε να χρειαζόμαστε
χάπια ή πιστεύεις ότι υπάρχει ακόμη κάτι κάτω από τον πάγο που μπορεί να δώσει
μία και να βγει προς τα έξω;
Με πετυχαίνεις σε
περίοδο βαθιάς απαισιοδοξίας. Πίστευα ότι μέσα από τα σκατά υπήρχε κάποιο φως
στο βάθος, αλλά βλέπω ότι στο τέλος του δρόμου υπάρχουν και πάλι σκατά.
Φαντάσου λοιπόν, ένα σκατένιο τούνελ που οδηγεί σε ένα σκατένιο παράδεισο. Και
μια και το αναφέρουμε αφιερώνω ολόψυχα στους αναγνώστες του Εξώστη το «Είσαι
χωμένος στα σκατά-μουσική γραφείου» των Δρακατώρ. Υπάρχει στο youtube. Καλή ακρόαση.
φωτογραφία:Ιωάννα Χατζηανδρέου για τον Εξώστη
Οι διάλογοι της παράστασης περιέχουν πολύ σκληρή
γλώσσα (μπινελίκια), το ίδιο το έργο κινείται στα όρια του ροκ θρίλερ με
ταυτόχρονη την αίσθηση του φόβου και του χιούμορ. Θέματα εξουσίας, προδοσίας,
ελέγχου και πολλές άλλες ψυχολογικές πτυχές δοσμένες με πολύ σαρκασμό και
γέλιο. Εσύ προσωπικά, πως αντιμετωπίζεις τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου;
Αμύνεσαι ή επιτίθεσαι;
Επιτίθεμαι άλλα, όχι
όσο συχνά θα ήθελα. Πάρτο χαμπάρι ζούμε στη ζούγκλα και ο Ταρζάν βγήκε στη
σύνταξη. Τώρα; τι;
Προτιμάς να εξουσιάζεις ή να εξουσιάζεσαι;
Να εξουσιάζω. Μουχαχα.
Το γέλιο ή το δάκρυ είναι η μεγαλύτερη λύτρωση;
Και τι μπορεί να είναι αυτό που σε έκανε να γελάσεις μέχρι δακρύων τελευταία;
Το δάκρυ. Δεν μου συμβαίνει
συχνά άλλα όταν κλαίω, αισθάνομαι ότι αλλάζω. Είναι σαν να κάνω reboot. Τελευταία γέλασα με το video του Ζουράρη στη Βουλή.
Για να συνεχίσουμε να
«σκαλίζουμε» τον Γιώργο και να ελαφρύνουμε την κουβέντα μας, «Mοjo» σημαίνει
βρεμένος αλλά και σεξ απιλ, γοητεία και μάγια.
Περιέγραψέ μας μια αστεία ή
τραγική στιγμή της ζωής σου που ένιωσες βρεγμένος, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Στη σκυλάδικη
παράσταση «Με την ψυχή μας κυρία μου»
που κάναμε με τον Σίμο Κακάλα στο θέατρο Πόρτα καθώς χτυπούσα το πόδι άδειασα
στο πόδι μου ένα ουίσκι. Απόλυτα ταιριαστό όμως με τη στιγμή, πρώτη φορά που
μπορούσαμε σαν ηθοποιοί να πίνουμε πραγματικό αλκοόλ στη σκηνή και να είναι και
ζητούμενο.
Ομολόγησέ! Νιώθεις ότι εκπέμπεις σεξ απηλ;
Όταν ξυπνάω είμαι τόσο
χάλια που ένας ανώμαλος θα άναβε στο λεπτό.
φωτογραφία:Ιωάννα Χατζηανδρέου για τον Εξώστη
Τι θεωρείς ότι είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο
σε έναν άνθρωπο;
Η υπομονή.
Τι/ποιος θα μπορούσε να είναι αυτό-ος-η που θα
είχε μαγική επιρροή πάνω σου;
Το παιδί μου. Αν ποτέ
κάνω.
Ο Μπέμπης στο έργο, τελειώνοντας την φράση του
ζητά από τον
Silver Johny να απολαύσουν την αγαπημένη του ώρα μαζί. Η δικιά σου αγαπημένη ώρα ποια
είναι;
Η αγαπημένη μου ώρα
είναι η αγαπημένη ώρα του Μπέμπη. Γύρω στις 5:30-6 το πρωί λίγο πριν βγει ο
ήλιος, η ώρα που δεν κινείται τίποτα και σε λίγο όλα δείχνουν να ξεκινούν. Λένε
ότι είναι η ώρα που βγαίνουν και τα πνεύματα και επίσης η ώρα που γινόντουσαν
παλιά οι εκτελέσεις. Το λυκαυγές. Με θυμάμαι να φτάνω στην Αθήνα με το τρένο
πριν 2 χρόνια να κατεβαίνω στον σταθμό του Θησείου, να κοιτάζω την άδεια αρχαία
αγορά, να μυρίζω το γρασίδι και να πιστεύω ότι η ζωή είναι μεγάλη.
Σε ευχαριστούμε πολύ για την παρέα!
Κι εγώ σε ευχαριστώ
***
