Με
αφορμή την παράσταση “Γυναίκα και Λύκος” που πρόκειται να
παρακολουθήσουμε στο χώρο των Σφαγείων στα πλαίσια των 49ων Δημητρίων,
συνομιλήσαμε με τον Δημήτρη Αγαρτζίδη, έναν από τους ηθοποιούς της παράστασης
για την παράσταση και όχι μόνο.
Τι πρόκειται να
παρακολουθήσουμε στην παράσταση “Γυναίκα και Λύκος” ;
Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που έγραψε η Έλενα Πέγκα και είναι η
πρώτη παρουσίασή του στην Ελλάδα μετά τις παραστάσεις στη Γαλλία με Γάλλους
ηθοποιούς. Το έργο σα μια σημερινή Νόρα παρακολουθεί την πορεία
μιας γυναίκας από τη στιγμή που εγκαταλείπει το σπίτι και τον άντρα της
αναζητώντας την άγρια ευτυχία. Το έργο μιλάει με ερωτήσεις, χωρίς να δίνει
απαντήσεις, έχει ελαφρότητα και βαθύτητα μαζί και μιλά για τη ζωή μας τώρα με
έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο συνειρμικό, ποιητικό, αλλά και πολύ απλό και
καθημερινό.
Ποιος είναι ο δικός σας
ρόλος στην παράσταση;
Εγώ υποδύομαι τον Άρη. Είναι στενός φίλος και συνεργάτης του συζύγου
της γυναίκας. Είναι αρχιτέκτονας. Τον απασχολεί η έννοια της ευτυχίας και το
πως μέσα στις πόλεις και στο χώρο που ζούμε μπορούμε -και αν μπορούμε- να
είμαστε ευτυχείς. Θα συναντήσει τη γυναίκα σε μια κομβική στιγμή του έργου,
όταν όλα παίρνουν μια ξέφρενη τροπή την οποία δεν θα αποκαλύψω…
Πρόκειται για ένα σύγχρονο
ελληνικό έργο με ενδιαφέρουσα θεατρική πορεία. Υπάρχει σήμερα αξιόλογη θεατρική
γραφή στη χώρα μας;
Μέσα στα αρνητικά της οικονομικής κρίσης ευτυχώς συνέβησαν και κάποια
θετικά. Νομίζω πυροδότησε τόσο τους συγγραφείς να γράψουν καινούρια έργα, όσο
και το κοινό να τα αναζητά. Φαντάζομαι έχει σχέση με την επιθυμία να
περιγράψουμε και να καταλάβουμε αυτό που μας συμβαίνει. Και μάλιστα με ένα
τρόπο όχι περιγραφικό και στενό σε σχέση με μια οικονομική δυσκολία, αλλά και
στην αναζήτηση βαθύτερων συνειρμών και αιτιών σε σχέση με αυτό που σήμερα
ζούμε. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει δραματουργία, γιατί προχωράει το θέατρο
και την αντίληψή μας για αυτό που είμαστε.
Το δελτίο τύπου αναφέρει ότι
πρόκειται για μια σύγχρονη αλληγορία για τον πολιτισμό και την αγριότητα. Πώς
εκφράζεται αυτό μέσα από το έργο;
Το έργο συνδιαλέγεται με τον σημερινό αστό και την εννοια της
απομάκρυνσης από ένα φυσικό τρόπο ζωής. Επικαλείται την ελευθερία του
ενστίκτου, των αισθήσεων, της φύσης. Πατώντας στην πραγματικότητα και στον
σουρεαλισμό ψάχνει τη σύνδεση μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που θα θέλαμε
να είμαστε. Στο έργο οι ήρωες δοκιμάζουν.Πάνε σε περιοχές ανεξερεύνητες για να
βρουν την αυτυχία, τον εαυτό τους μέσα σε αυτό που ονομάζουμε ευτυχία.
Η παράσταση πρόκειται να
παρουσιαστεί στα Σφαγεία. Πώς αλληλοεπηρεάζονται χώρος και έργο; Θα μπορούσε η
παράσταση να παιχτεί σ' ένα συμβατικό θέατρο;
Η παράσταση έχει στηθεί με βάση τον χώρο των Σφαγείων. Όταν έχεις ένα
πολύ ισχυρό περιβάλλον είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσεις τον χώρο και την
δυναμική του. Έχει άμεσο αντίκτυπο στο πως λαμβάνει ο θεατής αυτό που βλέπει. Ο
χώρος οξύνει την επικοινωνία ηθοποιού-θεατή γιατί τον τοποθετεί σε ένα
πραγματικό πλαίσιο. Είναι σαν να λες: Εσύ και εγώ, εδώ, τώρα, θα παίξουμε
ένα παιχνίδι!
Για εσάς, προσωπικά, “η ευτυχία έχει αγριότητα”; Μόνο έτσι
μπορεί να βρει κάποιος τον εαυτό του;
Για μένα η ευτυχία έχει και αγριότητα. Ούτως ή άλλως είμαστε όλοι ζώα
με ορμές και ένστικτα. Αλλά έχουμε και τη λογική και το πνεύμα. Πολλές φορές
δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει,αυτό που αισθανόμαστε, γιατί δεν
μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι πηγάζει από το ένστικτο,τι από το μυαλό μας.
Πέφτουμε συνεχώς σε παγίδες. Ευτυχής νομίζω είναι όποιος μπορεί να αφήνεται
στην αγριότητα, στην ηρεμία, στη χαρά, στη στενοχώρια…
Γυναίκα και Λύκος
20/10/2014 | 21:00 – 21/10/2014 | 21:00
Σφαγεία
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Σκηνογραφία: Valentino Marengo
Φωτισμοι: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης
Διεύθυνση Παραγωγής: Γεωργία Δεμέστιχα
Παίζουν:
Θεοδώρα Τζήμου, Λένα Δροσάκη, Νικόλας Χανάκουλας, Δημήτρης Αγαρτζίδης
Περικλής Γιώργος Φωκιανός, Αλέξανδρος Παπαιωάννου.
