Τελευταία
βομβαρδίζομαι από παραδείγματα ανθρώπινων συμπεριφορών που μου δίνουν να
καταλάβω ότι το να είσαι καλός, ευγενικός και δοτικός μεταφράζεται στο μυαλό
τους, σαν να λέμε κορόιδο( για να το θέσω κομψά) ή θύμα.
Χωρίς να
θέλω να τους δικαιολογήσω σε καμία περίπτωση, σκέφτομαι πως ίσως να ευθύνεται
το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία που σπρώχνουν τους ανθρώπους να λειτουργούν
έτσι. Να γίνονται ατομιστές και ανταγωνιστικοί, να παλεύουν για να επιβιώσουν
και να καλύψουν τις ανάγκες τους, να μην βλέπουν πέρα από τα δικά τους
προβλήματα, να νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους, αποστερώντας τους έτσι κάθε
συναίσθημα ανθρωπιάς.
Η καλοσύνη,
η ευγένεια και η γενναιοδωρία, θεωρώ πως είναι αρετές που καθορίζουν την αξία
και την ποιότητα του ατόμου. Και δυστυχώς, αντί να εκτιμούνται, λαμβάνονται ως
εκμεταλλεύσιμες.
Βοηθάς και
προσφέρεις γιατί έτσι το λέει η καρδιά σου, γιατί αυτή είναι η αυθόρμητη σου
φύση. Και το βράδυ, κοιμάσαι με τη συνείδηση σου ήσυχη ότι δεν πάτησες επί πτωμάτων, ότι δεν εκμεταλλεύτηκες ούτε
χρησιμοποίησες έναν άνθρωπο για να ικανοποιήσεις το προσωπικό σου συμφέρον,
συναισθηματικό, οικονομικό, όποιο τελοσπάντων και αν είναι αυτό. Δεν ανήκεις,
με απλά λόγια, στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι killers. Και ειλικρινά
θυμώνω, όταν κάποια άτομα με κάνουν να σκεφτώ ότι θα πρέπει να λειτουργήσω και
εγώ έτσι για να μπορέσω να επιβιώσω και να μη θεωρηθώ αφελής (το λιγότερο).
Βεβαίως, οι
killers είναι αυτοί που επιπλέουν, σαν φελλοί, και που τελικά επιβιώνουν. Αυτοί
που ξέρουν και κοιτάζουν μόνο να παίρνουν από τους άλλους, να απομυζούν
συναισθήματα και ενέργεια και αφού χορτάσουν και δεν έχουν την ανάγκη σου,
οδεύουν προς τον επόμενο. Έχουν για καβάτζες ανθρώπους όταν ξεμένουν, κρατούν
τις επαφές που τους είναι χρήσιμες και σε θυμούνται μόνο όταν έχουν την ανάγκη
σου.
Δεν τους
ζηλεύω καθόλου. Δεν θα ήθελα να συμπεριφέρομαι σαν και αυτούς γιατί θα γινόμουν
σαν και αυτούς. Και αυτό ομολογώ πως δεν θα μου άρεσε καθόλου. Αντιθέτως, τους
λυπάμαι. Γιατί, at the end of the day, σημασία έχει, για μένα τουλάχιστον, η
αγάπη και η καλή καρδιά που δίνεις και όχι τόσο αυτή που παίρνεις. Νιώθεις πιο
γεμάτος όταν νοιάζεσαι τον άλλο, γνωρίζοντας ότι βοήθησες έναν άνθρωπο που
χρειαζόταν ένα χέρι βοηθείας, που του συμπεριφέρθηκες ανιδιοτελώς, με καλοσύνη
και ευγένεια χωρίς να έχεις κανένα όφελος από αυτόν. Κάνε το καλό και ρίχτο στο
γιαλό, όπως συνηθίζει να λέει η γιαγιά μου. Η ζωή θα σου το επιστρέψει με τον
έναν ή τον άλλο τρόπο. Βασικά, θα έλεγα, γιατί έτσι είναι η φύση σου και δεν
μπορείς να κάνεις αλλιώς. Και αν κάποιοι δεν το εκτιμούν και το εκμεταλλεύονται,
κρίμα σ’αυτούς γιατί στερούνται αληθινού συναισθήματος και είναι τελικά εκείνοι
οι χαμένοι και οι κούφιοι.
