Οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει στην άνεση και στην
ασφάλεια. Στην βολεψιά του δημοσίου. Με την νοοτροπία του δημοσίου, ότι όλα
είναι αιώνια και όλα κρατάνε για όσο θέλουμε εμείς. Έχουμε πετάξει με έναν
αλαζονικό τρόπο από πάνω μας την θνητότητα της ύπαρξής μας, την πιθανότητα του
τυχαίου και της ενδεχομενικότητας. Ξαφνικά είμαστε όντα που πιστεύουμε ότι θα
ζήσουμε για πάντα, γιατί μας τάξανε μια ζωή αιώνια, είμαστε τα όντα που πάση
θυσία χρειαζόμαστε με μιαν ανάγκη τυφλή έναν καθοδηγητή, είμαστε αυτά τα όντα
που δεν μπορούμε να δαμάσουμε την ζωή την δικιά μας και για να ικανοποιήσουμε
το εγώ μας εξουσιάζουμε και φιμώνουμε άλλους ανθρώπους, χρησιμοποιούμε αλόγιστα τα ζώα και
καθόμαστε, αδίκως, στον θρόνο του ζωικού βασιλείου, μόνο και μόνο γιατί έχουμε,
λέει, συνείδηση.
Ωστόσο,
δεν σκέφτεται κανείς ότι αν πέσει ένας μικρούλης,
τόσος δα μετεωρίτης στην γη, και υπάρξει μια απειροελάχιστη αλλαγή στην
ενέργεια του σύμπαντος, θα μας πάρει και εμάς η μπάλα και τίποτα δεν θα
είναι
το ίδιο. Αν κάτι ξεχνάμε εμείς, οι κυρίαρχοι αυτού και μόνο του πλανήτη,
είναι ότι
τίποτα δεν κρατά για πάντα, γιατί το όρισε έτσι η Φύση. Μαχόμαστε για
την εξαφάνιση του κάθε τέλους. Όμως πρόσεξε γιατί θα πεθάνω και θα
πεθάνεις και όλοι πάντα πέθαιναν και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν. Ένα
μόνιμο
χαμόγελο, λαξευμένο, καρφιτσωμένο, αμετακίνητο. Έλλειψη τραγικότητας της
ανθρώπινης
ύπαρξης. Γιατί, δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου βασιλιά του κόσμου,
με
ανεπτυγμένη συνείδηση και μηχανισμούς αντίληψης που όμοιους δεν έχει
κανένα
άλλο ζώο, και να μην συνειδητοποιείς ότι όσο περισσότερη η γνώση, τόσες
περισσότερες και οι δυσκολίες, τόσο μεγαλύτερη και η αλήθεια. Από μια
αλήθεια
τρέχεις να σωθείς. Την αλήθεια που είτε δεν έψαξες ποτέ, είτε αρνήθηκες
να δεις
και την άφησες για τους πιο τολμηρούς, αυτούς που θα κάνουν την δουλειά
για
σένα.
Ενδεχομενικότητα: η πράξη μπορεί να έχει άπειρα
ενδεχόμενα αποτελέσματα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι
προκαθορισμένο, ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα για να μπορούμε να έχουμε το
ευγενές δικαίωμα της επιλογής. Να μπορούμε να διαλέξουμε και ας κάνουμε και
λάθος. Όμορφα τότε είναι τα λάθη.
Αν με ανησυχεί η έλλειψη της επίγνωσης του τέλους μια
φορά, το να έχει την ίδια μοίρα και η αρχή, με ανησυχεί παραπάνω και το θεωρώ
πιο επικίνδυνο μιας και δεχόμαστε με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι μας προκύψει,
χωρίς να περνά από το μυαλό μας ότι μπορούμε να το απορρίψουμε φτιάχνοντας κάτι
καινούριο, κάτι από την αρχή, κάτι δικό μας που να ταιριάζει στις ανάγκες που
αναγνωρίζουμε εμείς για εμάς. Το αν υπάρχει, γενικά, τέλος ή όχι, αργά η γρήγορα
θα το μάθουμε. Το αν μπορούμε να φτιάξουμε ή όχι μια αρχή είναι μια αλήθεια που
μπορεί μονάχα να κατακτηθεί, γιατί θέλει κουράγιο και μια πρέζα τραγικότητας.
Ο Κάστορας ανήκει στον Εαυτό του.
