Κωμωδία, 2012, ΗΠΑ, 86
λεπτά
Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ
Παίζουν:
Γκρέτα Γκέργουιγκ, Μίκι Σάμνερ, Άνταμ
Ντράιβερ
27χρονη βλέπει τη φιλία
στην οποία στηρίζεται να καταρρέει, τη
δουλειά που ονειρεύεται να απομακρύνεται,
τους γύρω της υπερβολικά σοβαρούς και
τη ζωή στη Νέα Υόρκη ξαφνικά αβάσταχτη.
του Παναγιώτη Κουντουρά
Κάπου κοντά στα 20 χρόνια
της ζωής σου, είναι κατά γενική ομολογία
η περίοδος που καθορίζεις αυτά που
θέλεις για τον εαυτό σου. Διαμορφώνεις
το χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τα
στοιχεία που μέσω της εξωστρέφειας θα
λειτουργήσουν ως προέκταση του εαυτού
σου. Στη σεναριακή τέχνη ορίζονται ως
want και need του ήρωα τον οποίο καλείται ο
δημιουργός να εξελίξει στην πορεία της
αφήγησης. Η ηρωίδα μας έχει ξεπεράσει
χρονικά κατά πολύ αυτή την ηλικία.
Βρίσκεται λίγο μετά τα τριάντα. Η τρέλα,
ο αυθορμιτισμός, η αφέλεια και η κατάσταση
τύπου ''δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου''
την αναγκάζουν να παραμείνει στο στάδιο
ζωής που προαναφέραμε.
Νομίζω πως βρήκα την
πρώτη αγαπημένη μου σινεφίλ στιγμή για
τη φετινή σεζόν. H νέα ταινία του Νόα
Μπάουμπαχ είναι κάτι παραπάνω από
ξεχωριστή. Ένα μικρό κινηματογραφικό
διαμάντι, ένα φιλμ που σε παρασύρει με
τη συναρπαστική του απλότητα. Οι κωμικές
του διαθέσεις κρύβουν σε δεύτερο επίπεδο
σκληρές καταστάσεις που στο τέλος
φανερώνουν ένα σημαντικό κοινωνικό
σχόλιο του σκηνοθέτη. Γλυκόπικρη η
αίσθηση κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης.
Επιζητάς μία λύτρωση, βιώνεις τα
προβλήματα, πονάς τη Φράνσις και
ταυτόχρονα θαυμάζεις τη στάση της
απέναντι στη ζωή. Μια φιλοσοφία άναρχη,
ακανόνιστη που μάλλον προσεγγίζει το
δόγμα ''ζήσε τη στιγμή''. Η θεματική της
κρίσης επεμβαίνει στην ιστορία και
ορίζει τους φραγμούς απέναντι στα
όνειρα. Είναι τελικά τα χρήματα; Είναι
το ίδιο το ταλέντο; Η δομή κλιμακώνει
τις σκηνές με σπιρτάδα. Οι καλογραμμένοι
διάλογοι δε φέρνουν ούτε μια στιγμή στο
μυαλό τη λέξη φλυαρία. Μάθημα γραφής
και σκηνοθετικής προσέγγισης. Το
αισθητικό ύφος του φίλμ φαντάζει να
είναι βγαλμένο απο ταινίες της δεκαετίας
του '90.
Η Νέα Υόρκη ποτέ δεν
ήταν πιό όμορφη. Ο τρόπος με τον οποίο
αποτυπώνεται δεν έχει να ζηλέψει κανένα
ξέφρενο & τουριστικό Blockbuster. Μια πόλη
που κρύβει ευκαιρίες, θέτει εμπόδια και
παράλληλα ζεί όπως καμία άλλη. Η Ν.Υ
είναι συμπρωταγωνιστής που κινεί τα
νήματα και δε σταματά να γοητεύει το
μάτι του θεατή. Η ασπρόμαυρη αισθητική
και τα στατικά κάδρα που σκηνοθέτη
λειτουργούν στο έπακρο. Οι κινήσεις της
κάμερας είναι μετρημένες στα δάχτυλα
του ενός χεριού. Υπάρχει λόγος όταν
κινείται, ένας λόγος που αντανακλά
διάθεση και ψυχικές μεταστροφές. Η
λιτότητα και η οικονομία του κινηματογραφικού
μέσου εξυπηρετεί την ανάγκη του Μπάουμπαχ
να σκιαγραφήσει ορθά τους ηθοποιούς
του. Να τους εξελίξει δραματουργικά
στην πορεία του φίλμ και εν τέλει να μας
ταυτίσει με την υπέροχη ηρωίδα του. Η
φιλμογραφία του μας έχει συνηθίσει σε
δύσκολους ρόλους με περίπλοκες πτυχές.
Η παρούσα ταινία δεν ανατρέπει το
παρελθόν του.
Τη Φράνσις απλά την
αγαπάς, τη λατρεύεις. Τόσο αληθινή, τόσο
απλή, τόσο διαφορετική. Ένας χαρακτήρας
που δεν χορταίνεις να παρατηρείς. Η κάθε
της κίνηση, η κάθε της λέξη. Όλα είναι
τόσο ''αυτή''. Η φρεσκάδα και η ζωντάνια
της σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή.
Δε θα ξεχάσω τη σεκάνς που η Φράνσις
τρέχει χορεύοντας στους δρόμους της
πόλης. Πόσο όμορφο να μπορείς να νιώσεις
την εφήμερη στιγμή ευτυχίας της. Είναι
στιγμές που αντιλαμβάνεσαι ότι ο εαυτός
της την εκθέτει στο σύνολο και σκηνές
που η ίδια φιλοσοφεί και κερδίζει τους
πάντες. Η ζωή κάνει περίεργους κύκλους.
Η ταινία παρακολουθεί στενά έναν από
αυτούς. Κύκλος απέναντι στον τρόπο ζωής,
τη φιλία, τον έρωτα, την οικονομική
κατάσταση, τα ίδια τα θέλω. Η Γκρέτα
Γκέργουιγκ κερδίζει τις καρδιές μας.
''She is undateable'' όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά
και οι χαρακτήρες που μπαίνουν στη ζωή
της. Αναρωτιέμαι αν η ανάγκη για όνειρα
ξεπερνά και την ανάγκη για έρωτα. Άλλοστε
οι επιλογές της καθορίζουν και την
κατάληξη της ιστορίας μας. Δεν μπορώ να
σας πω περισσότερα για αυτό. Η ερμηνεία
της πάντως καθοριστική για τις ισορροπίες
της ταινίας. Ώριμα δουλεμένη και τελικά
απόλυτα επιτυχημένη. Ξαναλέω παρόλα
αυτά πως πρόκειτα για 85 σκληρά λεπτά.
Οι μελωδίες του Ντελερί
είναι κομβικές ως προς το ύφος και
παραθέτουν με παιχνιδιάρικο τρόπο το
δικό τους σχόλιο στην ιστορία. Μια
γιορτινή σύμπραξη των μέσων αφήγησης
που συνθέτουν ένα τόσο ιδανικό αποτέλεσμα.
Το Frances Ha περνάει στη δεύτερη εβδομάδα
προβολής του. Ο κινηματογράφος ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
φιλοξενεί τα όνειρα και τις σκέψεις της
ηρωίδας. Σας περιμένει να τα μοιραστείτε
μαζί της.
Διαβάστε και την κριτική του Τάσου Μελεμενίδη για την ταινία Frances Ha
