Η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου θα παρουσιάσει την πιο όμορφη ζαχαροιστορία στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ της Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 13.12 στις 12.00 το πρωί!
Υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και με την υποστήριξη της ΕΡΤ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS, το παιδικό βιβλίο της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου με τίτλο «Μια ζαχαρένια συνταγή» σε εικονογράφηση Σάντρας Ελευθερίου.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που σκοπό έχει να καλλιεργήσει την αγάπη και την αλληλεγγύη, ενώ όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του, θα διατεθούν για τη στήριξη της παγκόσμιας εκστρατείας Back2School της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η οποία στηρίζει την πρόσβαση στην εκπαίδευση των παιδιών-προσφύγων σε όλο τον κόσμο.
Φωτογραφία: Σωτηρία Πάτρα
Ξέρεις τη ζαχαρένια συνταγή αλλά πες μας και ποια είναι η συνταγή της αγάπης;
Η συνταγή της είναι απλή και η δύναμή της μεγάλη, αρκεί μόνο να μην ξεχνάμε να την δίνουμε στον οικείο μας, το συγγενή μας, το φίλο μας, τον τυχαίο περαστικό που είχε ανάγκη από μια μικρή δόση της, ζητώντας τη βοήθεια μας. Πηγάζει από την επιθυμία για καλοσύνη και ευτυχία και τελικά γίνεται από συναίσθημα πράξη. Έχει δόσεις υπομονής, μακροθυμίας, ανοχής. Ευεργεσίας και ωφέλειας. Δικαιοσύνης και αλήθειας. Πίστης και ελπίδας.
Ως αστυνομικός είσαι διαρκώς μέσα στην κοινωνία και βλέπεις τα προβλήματά της. Η αλήθεια είναι όμως πως η ιδιότητά σου σε φέρνει σε επαφή με την άσχημη πλευρά της σωστά; Λειτουργεί ως αντίδοτο το γράψιμο
Αν κάτι με φέρνει σε επαφή με την πραγματικότητα δεν είναι μόνο το επάγγελμά μου, αλλά οι ίδιες οι εικόνες που η πραγματικότητα δημιουργεί και παρακολουθώ, ακόμα και όταν είμαι σπίτι μου, από την τηλεόραση ή τα social media. Καθημερινότητα ή Πραγματικότητα μήπως; είναι οι στιγμές που περπατώντας στο δρόμο βλέπω εικόνες που με θλίβουν και με στενοχωρούν με ανθρώπους ανήμπορους και ανθρώπους που δεν έχουν, αλλά και δεν βρίσκουν αγκαλιές να τους ζεστάνουν. Τελικά δεν είναι δύο πραγματικότητες, αλλά μία. Και είναι εκείνη η μία που βλέπουμε όλοι. Ναι με στενοχωρεί. Ναι μου δημιουργεί συναισθήματα λύπης. Και σίγουρα γράφοντας φτιάχνω δικούς μου κόσμους, όπου όλη αυτή η πραγματικότητα δεν είναι εκείνη που όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Αλλά μία καθημερινότητα αγάπης και θετικών συναισθημάτων.
Πώς σκέφτηκες όλη αυτή την ζαχαροιστορία;
Ήταν από εκείνα τα βράδια που ονειρευόμουν έναν κόσμο διαφορετικό χωρίς δράκους, έναν κόσμο που θα ήταν όλος μια τεράστια αγκαλιά αγάπης. Χωρίς παιδιά που αναζητούν ελπίδα σε μια τύχη που κανείς δεν ξέρει αν θα χαμογελάσει τελικά, χωρίς ανθρώπους φοβισμένους. Χωρίς βάρκες, αλλά μόνο με καράβια που επιβάτες έχουν χαρούμενους ανθρώπους και οικογένειες, με προορισμούς ευτυχισμένους και μέρη ονειρικά. Εκεί ανάμεσα στις σκέψεις μου εμφανίστηκε ο Ρένος ο Ζαχαρένιος, αυτός ο λίγο διαφορετικός ζαχαροπλάστης και μου ψιθύρισε τη Ζαχαρένια Συνταγή του. Μου ζήτησε να την γράψω και δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ποιος θα χαλούσε χατίρι σε αυτόν τον γλυκό αγγελιοφόρο της αγάπης και της αλληλεγγύης;
Τα παιδιά είναι η πιο ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα σε καιρούς πολέμου και εκτοπισμού. Εκτεθειμένα συχνά σε απειλές όπως είναι η παιδική εργασία και εκμετάλλευση, επιδίδονται σε έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει σχεδόν όλη τους τη ζωή σε προσφυγικούς καταυλισμούς και η θαλπωρή του σπιτιού, το παιχνίδι με τους φίλους στην αυλή του σχολείου μοιάζoυν με μία μακρινή πολυτέλεια.
Οραματίζονται έναν κόσμο όπου η αγάπη, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η γνώση δεν έχουν σύνορα, αλλά προσφέρονται απλόχερα παντού! Διεκδικούν με τις φωνούλες τους έναν κόσμο που η πρόσβαση στην εκπαίδευση δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα. Γιατί το όνειρο του Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω είναι και παραμένει πάντοτε ζωντανό.
Απόσπασμα από τον πρόλογο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες
