Άραγε ο ντοκιμαντερίστας του μέλλοντος θα ασχοληθεί καθόλου με το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων και το γκρέμισμα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης? Μήπως ο χαιρετισμός του Κατίδη και τα ρατσιστικά tweets της Παπαχρήστου να είναι ένα καλό θέμα για ταινία? Το πως η παιδεία, ο πολιτισμός και η υγεία παραπαίουν στα χρόνια του μνημονίου στον ευρω-Νότο ενώ αμολάμε καλούμπα? Καλά ας μην είμαστε πεσιμιστές, μας διαβάζουν και τεχνοκράτες με αισιοδοξία!
Το κλίμα πάντως στο Φεστιβάλ είναι καλό. Ο καιρός μάλλον χειμωνιάτικος. Βάλτε και την βρόχα που έπεφτε στρεϊτ θρου χτες όλη μέρα και μάλλον καταλαβαίνετε ότι ούτε χαρταετό δεν πετάξαμε! Sold Out και μαζεμένα εισητήρια γίνονται (προσωπικά πέτυχα 4 προβολές με τίγκα άιθουσα) αλλά η διάθεση του 3ημέρου μάλλον συγκράτησε τα πράματα. Θα τα δούμε και στην συνέχεια και θα τα σχολιάζουμε και τις επόμενες μέρες.
OST – Original Soundtrack
Το ντοκιμαντέρ του Φάνη Λογοθέτη (σε έρευνα και σενάριο Σπύρου Ανδρεάδη) με θέμα την κινηματογραφική μουσική και τα soundtracks. Στα αλήθεια αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι με αυτή την ταινία. Λατρεύω τα σαουντρακς. Η ταινία πάντως τολμάει να ασχοληθεί με ένα δύσκολο θέμα και καταφέρνει να κρατήσει την ισορροπία της με απόλυτη επιτυχία. Η στρατηγική επιλογή της μη αναφοράς ούτε ένος παραδείγματος απο τα soundtracks που αναφέρουν οι συνεντευξιαζόμενοι σε συνδυασμό με την όμορφη μουσική του Γ. Βαλσαμάκη λειτουργεί πετυχημένα ενώ το υλικό των συνεντεύξεων δίνει στον θεατή πολύτιμες πληροφορίες και απόψεις αγαπημένων και πετυχημένων κινηματογραφικών συνθετών όπως ο Νίκος Κυπουργός και ο Δημ. Παπαδημητρίου (που σάρωναν την εποχή '80-90 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, ο Νικόλα Πιοβάνι (Η ζωή είναι ωραία) και ο Τρέβορ Τζοουνς (Ο Τελευταίος των Μοϊκανών).
Ακολούθησε με: Εξερευνώντας το Twitter
Μικρού μήκους ταινία του Μανώλη Ανδριωτάκη, ο οποίος ασχολείται για 2η φορά με τον χώρο του διαδικτύου και τις ευκαιρίες που ανοίγονται. Ο Ανδριωτάκης συνομιλεί με Έλληνες micro-bloggers αναλύοντας τις θετικές ευκαιρίες που άνοιξε το κοινωνικό μέσο. Σαφώς με ενθουσιασμό όλα αυτά αλλά και κάποια επιφυλακτικότητα για το τι θα καταγράψει το μέλλον ως κρίση για τα social media (αυτό είναι η αλήθεια σε μικρότερο βαθμό). Χρήσιμη η ταινία του Μανώλη Ανδριωτάκη σε μια χώρα που δεν έχει καμία παιδεία στο αντικείμενο της κοινωνικής δικτύωσης.
Μουσικό Χωριό
Απο τα πολυαναμενόμενα ντοκιμαντέρ αυτής της διοργάνωσης το Μουσικό Χωριό του Αντρέα Σιαδήμα. Όπου Μουσικό Χωριό σημαίνει τα θερινά μουσικά σεμινάρια που γίνονται στον Αγ. Λαυρέντιου Πηλίου. Θέμα αρκετά ελκυστικό όπως αποδείχτηκε για τον σκηνοθέτη που το χειρίστηκε εξαιρετικά αφήνοντας απόλυτο χώρο έκφρασης στους καλλιτέχνες που εμφανίζονται ενώ σεναριακά λειτούργησε με απίστευτη πειθαρχία (έχοντας ήδη κινηματογραφήσει πάνω από 150 ώρες υλικού μέσα στα 3 χρόνια που παρακολούθησε το Μουσικό Χωριό) δημιουργώντας ένα απολαυστικό σπιράλ εικόνων και ήχων, που συμπυκνώνουν σε 70 λεπτά όχι μόνο τις θερινές συναντήσεις των μουσικών αλλά και τις αντιρρήσεις κάποιων κατοίκων του χωριού αλλά και την ζωή στο χωριό στη διάρκεια του χειμώνα. Εύχομαι να βρει το δρόμο της διανομής.
Στη λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή
Ολλανδικό ντοκιμαντέρ που ασχολείται με το θέμα του μακελειού στην Ουτόγια της Νορβηγίας απο τον ψυχοπαθή Αντρες Μπεϊβικ. Αφήνοντας τα πως και τα γιατί της σοκαριστικής αυτής ιστορίας στους δημοσιογράφους ο σκηνοθέτης Τζον Άπελ παρουσιάζει την ιστορία 4 ανθρώπων που έζησαν τον τρόπο της επίθεσης Μπρεϊβικ μέσα απο μαρτυρίες δικές τους αλλά και των οικείων τους (δεν ζουν όλοι οι ήρωες της ιστορίας). Και στηρίζει αρκετά σεναριακά (απο τον τίτλο της ταινίας ακόμα) στην έννοια του κισμέτ και της μοιρολατρίας που επιδεικνύουν οι ήρωες του για την τύχη και τη θέση τους στην ιστορία. Επιλογή με διάθεση αμφιθυμίας που έχει φυσικά στόχο να κλέψει το συναίσθημα των θεατών. Δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτή την επιλογή, που θα μπορούσε κάλλιστα να μετατρέψει την ταινία σε γλυκερό τηλερεπορταζ του συρμού.
Απαγορευμένες Φωνές
Αντίστοιχα με το ντοκιμαντέρ του Μαν. Ανδριωτάκη σημαντική είναι και η ταινία της Ελβετής Μπάρμπαρα Μίλερ, η οποία παρουσιάζει την ιστορία 3 γυναικών που σπάνε τα όρια της λογοκρίσιας των καθεστώτων στις χώρες τους (Κούβα, Ιραν και Κίνα) χάρη στη δύναμη του διαδικτύου και των social media. Σπουδαία δουλειά με άψογο χειρισμό απο την σκηνοθέτιδα, μανιφέστο για την ελεύθερη και δημοκρατική έκφραση και τις πραγματικές δυνατότητες που προσφέρουν τα social media. Απο τα καλύτερα ντοκιμαντέρ του προγράμματος μέχρι στιγμής.
Φωνές απο το υπόγειο – Για την αποκατάσταση του μαύρου: Κατερίνα Γώγου
Σκόπιμα βάζω μαζί δύο ντοκιμαντέρ που ασχολούνται με την underground σκηνή της Αθήνας της περιόδου '60-'90. Όχι μόνο επειδή έχουν σαφή συγγένεια θεματική αλλά και επειδή για το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοϊτη θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά και στο επόμενο τεύχος του Εξώστη αφού βρήκε διανομή απο Δευτέρα 25/3 στον Ζάννα.
Με βασικό στήριγμα τον ρόλο του Λεωνίδα Χρηστάκη για την διαμόρφωση της underground καλλιτεχνικής σκηνής των Αθηνών ο Γιάννης Χαριτίδης παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον φιλμ με έρευνα, πλούσιο υλικό και αφηγηματικό κολαζ αρκετών ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτή τη σκηνή. Η απορία πάντως που μένει είναι γιατί ο σκηνοθέτης βιάστηκε να παρουσιάσει στο κοινό μια ταινία τεχνικά ανολοκλήρωτη σε εικόνα και ήχο.
Με θετική υποδοχή στην πρεμιέρα της στην Αθήνα και διαμορφωμένο κοινό σε 2 αίθουσες (Δαναός, Τριανόν) η ταινία του Αντώνη Μποσκοϊτη ανεβηκε στην Θεσσαλονίκη συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ και κερδίζοντας (δίκαια) διανομή για το κοινό της Θεσσαλονίκης. Ο Μποσκοϊτης φιλοτεχνεί με τρυφερότητα και αγάπη το πορτραίτο της Γώγου παίζοντας με την κινηματογραφική εικόνα της, τις λέξεις των ποιημάτων της και τις αφηγήσεις όσων την έζησαν. Η τρυφερότητα αυτή ενισχύεται ακόμη περισσότερο απο την υπέροχη fiction παρουσία της Λουκίας Μιχαλοπούλου. Κι αν κάποιος θεωρεί όλα αυτά ως εξιδανίκευση μιας underground φιγούρας των Εξαρχείων καλά κάνει απλά θα πρέπει να σκεφτεί πως η Γώγου είχε αρκετά ψεγάδια ώστε να τολμάει να εκτίθεται, να τσαλακώνεται και να ζει ως φθαρτός άνθρωπος. Μια στάση ζωής απο την αρχή ως το τέλος.
Γ.Γ.
