Οι
Xaxakes
μπήκαν στη ζωή μου πριν πολλά χρόνια
στα
ξαφνικά και οι μέρες γίναν μωβ, γίναν
μπλου, και οι γάτες γίναν ροζ, βάζουν
ρουζ.
Κι έτσι από τη μελαγχολία των Joy
Division
έσκασε ο σουρεαλισμός του Γιάννη Νάστα
να ταρακουνήσει την κοσμοθεωρία μου με
το κόκκινο κοστούμι του, με sexy
και cool
φεγγάρια και στροφές αγάπης στους δρόμους του
Μόντε Κάρλο. Τον συναντήσαμε στο vintage
στούντιό του, ένα υπόγειο με λίγα φώτα
γεμάτο από σκόρπια χαρτάκια με στίχους,
σημειώσεις, κιθάρες, καπέλα και δίσκους
του Φρανκ Σινάτρα και του Έλβις.
«
Σ'
αυτό το υπόγειο ηχογράφησα το Μόντε
Κάρλο, ήμουν ανέκαθεν ολιγαρκής και
αποστασιοποιημένος από την ύλη. Μπορεί
το σώμα μου να βρίσκεται εδώ, όλα τ'
άλλα όμως πάντα θα ταξιδεύουν αλλού.
»
Μιλήσαμε
πολύ για όλο αυτό που συμβαίνει τώρα.
Για τη βάναυση καθημερινότητα, για την
αδράνεια της δημιουργίας.
Δε
γουστάρω αυτοκράτορες, Θεούς που με
χρήμα κάνουν ντουζ και μας έχουν για
τρελούς,
είχε
γράψει το 1999.
«Ο
κόσμος έχει χάσει πια τον αυθορμητισμό
του και το λόγο του, φοβάται να μιλήσει,
δεν μπορεί να διαχειριστεί πλέον την
ψυχή του. Έχουμε εγκλωβίσει και την
σκέψη μας και τη ζωή μας. Αυτό που είχαμε
νομίζω πως ήταν αρκετά ενοχλητικό για
κάποιους. Είχαμε μάθει δηλαδή, να περνάμε
καλά, να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε
και να είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτό.
Βέβαια, η πνευματική αδράνεια που
επικράτησε τα τελευταία χρόνια
επισφραγίστηκε με την άνοδο της Χρυσής
Αυγής. Ίσως αυτό είναι ένα καλό μάθημα,
σίγουρα ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε
πολλά από αυτά που ως τώρα θεωρούσαμε
δεδομένα και να ξαναβρούμε την ταυτότητά
μας.»
Αναρωτιέμαι
αν η μουσική, μέσα από όλες αυτές τις
αλλαγές, βιώνει κι αυτή τις δικές της
μεταλλάξεις.
«Μέσα
σε όλο αυτό που συμβαίνει, η μουσική θα
πάει λίγο παραπέρα, θα ανακυκλώσει τα
διαμάντια που μας έχει αφήσει η ιστορία
και θα τα κάνει δικά της. Κάποτε κυνηγούσα
το εκκεντρικό στη μουσική, τώρα με
καλύπτει η απλότητά της.
Ακούω το Angie
των Rolling
Stones
και κλαίω
.»
Με
τον Γιάννη Νάστα δε γινόταν να κρατήσω
τη ροή των ερωτήσεων που είχα στο μυαλό
μου, όπως ανηφόριζα για να τον συναντήσω.
Μιλούσε, τραγουδούσε τους στίχους που
έχει γράψει, ή γράφει, κι εγώ ακολουθούσα.
Πεταγόμαστε από το ένα θέμα στο άλλο
και μπερδεύουμε στην κουβέντα μας τον
έρωτα, τα νιάτα, με τη μουσική και τις
σχέσεις.
«
Την
αγάπη αν δεν τη δώσεις απλόχερα, καλύτερα
άσ' το. Φύγε.
Δε φοβάμαι να δώσω και μου
αρέσει και να παίρνω. Μ' αρέσει να το
ζω στο μέγιστο όλο αυτό. Το έγραψα και
στο «Βαλς των Ελαφιών».
Δεν
μπορώ να σου πω, πως θα υπάρχεις αύριο,
μέχρι την αυγή. Μα μπορώ, ναι μπορώ, να
σου δώσω τόση αγάπη για παντοτινά
…»
Δηλαδή
μιλάμε για την απόλυτη ελευθερία;
«Φυσικά
και όχι.
Ελευθερία στον έρωτα δεν υπάρχει.
Είμαι φασίστας στον έρωτα
. Το καταλαβαίνεις
κι όταν ακούς την κιθάρα στο τέλος του
τραγουδιού.»
Τα
τραγούδια συνήθως μιλάνε για πληγωμένους
έρωτες, για αποτυχίες, δυστυχίες,
χωρισμούς και καταποντισμούς. Αυτό
στους Xaxakes
δεν το συναντάς.
«
Η
ζωή μας πρέπει να προχωράει αργά, με
ήρεμα βήματα, και όχι βιασύνες. Να έχεις
λόγο να υπάρχεις και να προσμένεις το
αύριο.
Έτσι μπορείς να νικήσεις και την
θλίψη, με υπομονή και χρόνο. Ακόμα και
το πιο παρακμιακό μου τραγούδι θέλω να
καταλήγει σε ένα φωτεινό σημείο. Είναι
αλήθεια πως η θλίψη έχει πάντα γοητεία,
όμως ήρθε η ώρα πια να απενοχοποιήσουμε
τη χαρά. Πάντα ήμουν αντιπολεμικός και
ερωτικός. Όταν γράφεις γι' αυτά τα δύο,
πάντα θα έχεις κάτι να πεις.»
Κόντρα
στην ηττοπάθεια της εποχής, ο Νάστας δε
σε αφήνει να μιζεριάσεις την κουβέντα,
σου δείχνει αυτό που έχει μέσα του, χωρίς
περίπλοκες σκέψεις και επεξηγήσεις, ως
ασταμάτητος
νέος
.
Δεν μπορώ να τον φανταστώ με μαύρα ρούχα
και να ακούει punk
αν και αυτές είναι οι καταβολές του,
κυκλοφορεί εκεί που ξέρει πως θα
συναντήσει φίλους, περνάει την ημέρα
του με τους πιτσιρικάδες του,
ξημεροβραδιάζεται στο στούντιο και
όταν νιώσει πως έγραψε τον γαμάτο στίχο
πάει να το γιορτάσει με κρασί!
«Πάντα
θα υπάρχουν ψώνια που δεν αρκούνται με
αυτά που έχουν, πάντα η ιστορία θα
επαναλαμβάνεται και πάντα θα ψάχνουμε
διεξόδους. Μια σημαία που πυροβολείται,
ένας λαός που εξουθενώνεται, σήμερα
είμαστε εμείς, αύριο κάποιοι άλλοι.
Κι
εγώ σου τραγουδάω ότι θέλω να χορέψω.
Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής. Σε
απελευθερώνει.
»
To Σάββατο 30 Νοεμβρίου το
Διατηρητέο Classic Bar παρουσιάζει τους XAXAKES στο club του Μύλου.
Οι θρυλικοί XAXAKES επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη, στον Μύλο, τον τόπο που τους ανέδειξε. Λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ έρχονται με φόρα να παίξουν τα καλύτερα τραγούδια τους και να διασκευάσουν LOU REED, DAVID BOWIE, IGGY POP, ELVIS PRESLEY >>> O Γιάννης Νάστας δεν κρατιέται . Θα γίνει χαμός >>>
————————————————————————–
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πολυχώρος Μύλος
Ανδρέου Γεωργίου 56, περιοχή Σφαγεία
Ώρα προσέλευσης: 21:00
Ώρα έναρξης 22:00
Είσοδος: 10€
————————————————————————–
➡ Η αγορά του εισιτήριου δεν εξασφαλίζει θέση καθημένου.
☎️ Για κρατήσεις θέσεων τηλεφωνικά: 2310.510081 ή στο 6987221007
Εναλλακτικά: επικοινωνείτε με μήνυμα στο inbox της σελίδας Mylos Club Thessaloniki με το όνομά σας, τηλέφωνο και αριθμό ατόμων.
➡Το εισιτήριο είναι θεάματος και δεν περιλαμβάνει ποτό.
Τώρα δυναμώστε τα ηχεία και αφήστε τη μουσική να σας πάρει μακρυά από εδώ…
