‘’Δυο νεαρά κορίτσια, ίσως απ'
αυτή την εποχή, ίσως από μια άλλη, αποφασίζουν να αλληλογραφούν. Η μία είναι
από Θεσσαλονίκη, η άλλη από Αθήνα. Χωρίζουν τις επιστολές τους σε ευχάριστα,
αστεία ή ανάλαφρα και σε δύσκολα, αβάσταχτα και ανείπωτα! Άλλωστε, στη
καθημερινότητά τους έμαθαν να γελούν και να κλαίνε πολύ. Εμείς τρυπώσαμε στις
σκέψεις τους, στα πράγματά τους, βρήκαμε στη μια εκείνο το πολύχρωμο κουτί κάτω
από το κρεβάτι και στην άλλη το καταχωνιασμένο φάκελο με τη βελούδινη κορδέλα
μέσα στη ντουλάπα!’’
25/ 7/2013
Είναι ξημερώματα, μην αναρωτιέσαι
γιατί δε κοιμάμαι. Ο ύπνος είναι ηρεμία, γαλήνη, ανακούφιση. Θυμάσαι το μύθο με
την ιέρεια της Ήρας; Ευχήθηκε στα παιδιά της, ό,τι καλύτερο μπορούσε να δώσει η
θεά στους ανθρώπους. Την ίδια νύχτα
πέθαναν στον ύπνο τους. Ο ενύπνιος θάνατος, ευλογία. Άντε αυτό να το πεις σε
ανθρώπους που οι δικοί τους βρίσκονται στην εντατική ή σε κώμα. Θα σε μισήσουν.
Δύσκολα οι άνθρωποι αποδέχονται ή
κατανοούν τις μύχιες αδυναμίες άλλων. Παραμένουμε από
την αρχή ως το τέλος
εγωκεντρικά πλάσματα. Οι ειδικοί κι οι αναρίθμητες βιβλιογραφίες κάνουν λόγο
για εγωιστικό πένθος. Πενθείς; Είσαι εγωιστής. Στενοχωριέσαι για τον εαυτό σου,
που δε θα τον έχεις πια στη ζωή σου, που δε
θα σου μιλάει, που δε θα κάνει
όνειρα για σένα. Εγώ πενθώ γιατί ήταν νέος και όμορφος. Μισώ τις προτάσεις που
ξεκινούν με ’’εγώ’’.
Πενθώ με έναν
υπερφίαλο, ποιητικό τρόπο.
Έχω πάθει κάτι τελευταία και τη
βγάζω μπαλκόνι. Μυρίζω το βασιλικό, ο Σωκράτης τυλίγεται και γίνεται μια
κίτρινη πουπουλάτη μπαλίτσα κι εγώ ταξιδεύω με Λίνα και Λυμπεράκη.
Ο ταύρος, (τρία χρόνια μικρότερός
μου- newentry)
, ρωτάει τις δοσολογίες του απορρυπαντικού στο πλυντήριο στις 2 τα ξημερώματα
και κατεβάζει συνεσταλμένα το κεφάλι, όταν επανειλημμένα ξεχνώ το όνομά του.
Ο άλλος ταύρος, (τρία χρόνια
μεγαλύτερός μου, με ήρεμη ραδιοφωνική φωνή) αναλαμβάνει ανεπιτυχώς ρόλο
μέντορα. Όταν μου μιλάει, σπάνια προσέχω ή ακούω, τον φαντάζομαι, όμως, στο
μυαλό μου να κουνάει παιδαγωγικά το δάχτυλό του. Θέλει να θυμάμαι ανούσια
πράγματα που επιλέγει να μοιράζεται μαζί μου. Θέλει να τον ακούω. Αυτό που
ακούω είναι οι ηχηρές ανασφάλειες και το
προβεβλημένο εγώ του.
Πες μου για τα πρώτα ραντεβού.
Πες μου γιατί επιλέγουν σαλάτα οι γυναίκες κι όταν επιστρέφουν σπίτι, πετάνε τα
παπούτσια και ψάχνουν απελπισμένα μια κουταλιά μερέντα. Πες μου γιατί λέμε
σκληρές ατάκες και μετά ξεφυλλίζουμε τα ποιήματα του Ντίνου. Πες μου τα όλα.
Είσαι νέα, όμορφη και έξυπνη.
Υ.
Σ
Να ζούμε, όπως δαγκώνουμε το ροδάκινο.
————————————————————————————————————————-
29/7/2013
Είναι μεσημέρι κι έξω ακούω τα
τζιτζίκια. Θα μου πεις, σιγά, πες μου κάτι πιο πιασάρικο και λιγότερο κλισέ. Κι
όμως. Έχει συννεφιά και τα τζιτζίκια επιμένουν. Να ναι καλά που τζιτζικίζουν
και μου θυμίζουν ότι είναι καλοκαίρι.
Καθόλου δεν το κατάλαβα ΚΑΙ
φέτος. Αυτό το πράγμα πώς θα μπορούσαμε να το πούμε; Την αέναη προσμονή του
καλοκαιριού σαν σωτήρα των πάντων, σαν έναν ασπροφορεμένο γλυκό Μεσσία, που θα
φέρει σαρωτική αλλαγή στα πάντα; Και τελικά όταν έρχεται, δεν φέρνει τίποτα; Τι
περιμένεις από το καλοκαίρι καλή μου, θα μου πει κάποιος. Είναι μόνο μια εποχή.
Κι εγώ μόνο μια εποχή είμαι. Τι
άλλο είμαστε; Είμαι ένα διαρκές καλοκαίρι που περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες
για να ανθίσει. Να ανοίξει τις παραλίες του σε φιλόδοξους κολυμβητές, να
αγκαλιάσει με τα νερά του γλυκούς, ζεστούς ανθρώπους, που θα του πλέκουν τα
στάχυα σε πλεξούδες, θα σταματούν λίγο να μυρίζουν τα νυχτολούλουδά του και θα
βλέπουν τις πανσελήνους του και τα μισοφέγγαρά του σαν να μην τα είχαν ξαναδεί
ποτέ.
Τι ζητάμε διάολε; Τι; Έναν
άνθρωπο που θα μας δει και θα μας αγαπήσει για την εποχή μας. Για το άρωμά μας.
Για τις φουρτούνες μας. Και για τα ξωκκλήσια μας.
Δεν θέλω άλλους ταύρους. Βαρέθηκα
τη δυστοκία τους. Βραδύτητα επιτρέπω μόνο στον Κούντερα. Ένα καλό έχουν. Τη
βραδύτητα στα φιλιά και το σεξ. Αλλά την έχουν και αλλού. Να μου λείπει.
Τα πρώτα ραντεβού μου τη δίνουν.
Γιατί δίνουν μια κρυφή υπόσχεση κι άλλων ραντεβού που θα ακολουθήσουν. Και όταν
αυτά δεν ακολουθούν το καλοκαίρι που είμαι μετατρέπεται σε απαίσιο βροχερό
Νοέμβρη. Ξέρεις πόσο απεχθάνομαι τη βροχή. Ένα
καλοκαίρι με κρίση ταυτότητας γίνομαι. Χέστο χάλια.
Η σαλάτα είναι η εικόνα μας. Ναι.
Αν το καλοσκεφτείς. Θέλουμε για κάποιο λόγο να δείχνουμε ότι είμαστε ένα
τεράστιο μαρούλι. Με υποψία χαλουμιού. Γιατί; Γιατί τότε που έτρωγες ό,τι σου
άρεσε, θυμάσαι εκείνο το βλέμμα; Εκείνο, του «χμ, θα γίνει βόδι αν συνεχίσει
έτσι». Δεν σου άρεσε. Ούτε κι εμένα.
Θέλω μια Α Λ Λ Α Γ Η. Τύπου
Ανδρέα Παπανδρέου. Με μπαλκόνι, σημαιάκια νάυλον να ανεμίζουν και CarminaBurranaνα
παίζουν από παντού Και αυτός να χαιρετάει, σε slowmotion. Τέτοια αλλαγή θέλω. Ακόμα και η υπόσχεση μιας αλλαγής θα μου
έφτανε.
Υ.Γ. Το ροδάκινο με
ανατριχιάζει.
Αλλά από την άλλη, το
ίδιο και η ζωή, ορισμένες φορές.
