Ένας απο τους σημαντικότερους κριτικούς κινηματογράφου στις ΗΠΑ, ο Ρότζερ Έμπερτ έφυγε πριν απο λίγο σε ηλικία 70 ετών.
Ο Έμπερτ ξεκίνησε να γράφει τα κριτικά κείμενα του το 1967 στην εφημερίδα Chicago Sun Times και εκτοτε αναδείχτηκε σε έναν απο τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Το 1975 υπήρξε ο πρώτος κριτικός κινηματογράφου που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ. Πέρα απο την αρθρογραφία του στην Chicago Sun Times ο Έμπερτ υπήρξε αρκετά δημοφιλής αφού οι τηλεοπτικές εκπομπές του για τον κινηματογράφο προβάλλονταν σε πανεθνικό δίκτυο στις ΗΠΑ, κερδίζοντας τηλεθέαση αλλά και υποψηφιότητες για ΕΜΜΥ, εξέδωσε πάνω 15 βιβλία με αναλύσεις και κριτικές πάνω στην θεωρία και την ιστορία του κινηματογράφου ενώ απο το 1999 είχε θεσμοθετήσει το EbertFest, ενα πανόραμα ταινιών που ο ίδιος επέλεγε απο την τρέχουσα παραγωγή και όχι μόνο που το κοινό δεν είχε εκτιμήσει όσο θα έπρεπε την αξία τους.
Η σημαντικότητα του Έμπερτ πέρα απο την κριτική σκέψη και την ανάλυση που βρίσκει κανείς στα κείμενα του, που φυσικά μπορείτε να αναζητήσετε και στην επίσημη σελίδα του www.rogerebert.com, συνίσταται στο ότι είναι παιδί της περίφημης γενιάς της αμφισβήτησης του αμερικάνικου κινηματογράφου.
Την δεκαετία του '70 όταν ο ίδιος διακρίθηκε και αναγνωρίστηκε ως ένας απο τους σημαντικότερους κριτικούς κινηματογράφου, μια σπουδαία γενιά κινηματογραφιστών, ο Κόπολα, ο Σκορτσέζε, ο Σπήλμπεργκ, ο Λούκας, ο Ντε Πάλμα ξεκινούσαν μια ξέφρενη πορεία αλλάζοντας τον κινηματογραφικό χάρτη για πάντα με τις ιδέες τους, που συμπεριλάμβαναν μεταξύ άλλων και μια ξεχωριστή αποτίμηση και αναγνώριση σε παράταιρες κινηματογραφικές αξίες του παρελθόντος, ο Έμπερτ όπως και αρκετοί απο αυτούς τους δημιουργούς θεωρούσαν τον Πολίτη Κέην του Όρσον Γουέλς ως την σπουδαιότερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου.
Πέρα απο αυτό ο Έμπερτ είχε το στυλ και την λεπτότητα της γραφής ώστε να αναδείξει τα προτερήματα ή τις εμφανείς αδυναμίες της κάθε ταινίας. Και πολύ περισσότερο είχε το σθένος να υπερασπίζει εκείνες τις ταινίες που το σύστημα θεωρούσε παράιτερες λόγω της μικρής εμπορικής τους εμβέλειας ή γιατί η καλλιτεχνική τους αλήθεια δεν φάνηκε σε μια πρώτη ματιά. Και φυσικά την ικανότητα του να προσαρμόζεται στο μέσο, είτε μιλάμε για εφημερίδα, είτε για τηλεόραση, είτε για το ιντερνετ.
Αγάπημένη του συνήθεια να διακρίνει την ταινία της χρονιάς, τίτλο που απένειμε μεατξύ άλλων στο Μπόνι και Κλαϊντ του Άρθουρ Πεν (ταινία που επίσης θεωρούσε εξαιρετικά σημαντική), το Ζ του Κώστα Γαβρά, το Αποκάλυψη Τώρα του Φράνσις Φορντ Κόπολα, την Εκλογή της Σόφι του Άλαν Πάκουλα, το Πορφυρό Χρώμα του Στήβεν Σπήλμπεργκ, το Κάνε το Σωστό του Σπαϊκ Λι και τα Καλά Παιδιά του Μάρτιν Σκορτσέζε, το Συνεκδοχή, Νέα Υόρκη του Τσάρλι Κάουφμαν, το Social Network του Ντεϊβιντ Φιντσερ. Τελευταία ταινία της σειράς αυτής το Επιχείρηση Άργω του Μπεν Άφλεκ.
Τελευταία εικόνα ας είναι αυτή που θέλει κάθε γνήσιος εφημεριδάς και γραφιάς του κινηματογράφου να τον θυμούνται. Όχι στις σκληρές και άκομψες στιγμές προς το τέλος αλλά εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα. Με ένα κείμενο, με μια ταινία που σε ενθουσιάζει και θέλεις να την αποτυπώσεις σαν έργο τέχνης στο χαρτί με την πένα σου. Cut.
