Φεστιβάλ τέλος
γράφει η Ευδοκία Kαρπούζα
Χρόνια, τώρα από όλα τα πόστα, παρακολουθώ ένα φεστιβάλ να μεγαλώνει μαζί μου, να συμπεριφέρεται ανάλογα με το πο υ το πάνε οι διοργανωτές του, οι άρχοντές του, και οι θεατές του φυσικά. Πέρασε από στιγμές λάμψης που, χωρίς πολλά ευρώ, ούτε για πλάκα αποκτάς, αλλά και κατάχρησης από τα αρπακτικά που τώρα γέρνουν λυπημένα το κεφάλια και αναπολούν.
Και έφτασε στο σήμερα όπως όλοι μας, όχι και τόσο απορημένο, όπως οφείλει να μην είναι, αφού η τέχνη δεν απορεί αλλά απεικονίζει και σε βάζει σε σκέψεις. Λιγότερες ταινίες, αλλά ωραίες, αν αντέχεις τη λύπη του καιρού μας, αίθουσες γεμάτες, αποθήκη γεμάτη, χωρίς σούπερ διάσημους να σε εξιτάρουν από τη μια και να σε ρίχνουν από την άλλη.
Παρακολουθώ κόσμο να μπαινοβγαίνει στο φεστιβαλικό-δανεικό μου αυτοκίνητο χρόνια τώρα και πλέον δεν αναρωτιέμαι και πολλά. Ο Έλληνας είναι η τελευταία μου επιλογή-αν είχα – γιατί με απογοητεύει το ίδιο κάθε χρόνο-δεν είναι και όλοι ίδιοι μην ξεχνιόμαστε. Είναι αυτός που θα περιαυτολογήσει, θα είναι τεχνηέντως απλός και αυθόρμητος, πιο απαιτητικός και άξεστος συκριτικά. Η κρίση δε, τον αφήνει ελεύθερο να ξεσπάσει, δεν έχει καν φρένο, έχει σπάσει από καιρό τώρα.
Τα νέα πρόσωπα, η τεχνολογία που όσο μπορεί και αυτή ελέγχει την καλή λειτουργία του, μ'άρεσε, τα λίγα λόγια και καλά επίσης, ο νέος διευθυντής, δεν το συζητώ καν. Άνθρωπος με γλύκα, που κοιτάει ευθεία και βλέπει και σκέφτεται τι μπορεί να κάνει με τα διάφορά του και σε ρωτάει ταυτόχρονα, αν είσαι καλά, ευχαριστημένη υπάλληλος, κουρασμένη κτλ, εκεί που άλλοι απλά σου έλεγαν να κάνεις πιο γρήγορα γιατί θα κλείσει το κομμωτήριο.
Οργανισμοί τόσο ζωντανοί αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο όπως αλλάζουμε και μεις και το πώς τους βλέπουμε. Τώρα που το φεστιβάλ μας περνάει τα σεμνά του, γουστάρω. Η μπουγάτσα αντικατέστησε τις πανάκριβές προμήθειες από καναπεδάκια, και σε χορταίνει και από πάνω.
Όσο για την κρίση και τι λένει όλοι όσοι συζήτησαν μαζί μου, από όπου και να προέρχονται, δεν είναι και τόσο έκπληκτοι, έχουν να σου πουν τα δικά τους για τις χώρες του, που μπορεί να είναι εξίσου ανατριχιαστικά. Έτσι παίρνεις και 'συ τη γεύση σου για το κόσμο και καταλαβαίνεις και αναλύεις από μέσα σου τι γίνεται. Στο Ισραήλ ο λογαριασμός του νερού είναι πλέον ο φόβος και ο τρόμος. Στην Ισπανία, όλα γίνονται καρμπόν, όπως εδώ, no comments, Αγγλία σου λέει ο άλλος ναι, αλλά έχετε ήλιο. Και πάει λέγοντας.
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης και άντε και του χρόνου με ποιότητα και κέφι για το 54ο και βλέπουμε.
