Road to La Paz /Ο δρόμος για το Λα Πας
Αργεντινή-Ολλανδία-Κατάρ, 2015.
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Φρανσίσκο Βαρόνε
Ο τίτλος κρύβει μία μεταφορά ενώ ταυτόχρονα προϊδεάζει τον θεατή για το τι πρόκειται να συμβεί.Το Λα Πας γεωγραφικά είναι η πρωτεύουσα της Βολιβίας σημασιολογικά όμως στα ισπανικά είναι η ειρήνη, αυτό το αγαθό για το οποίο προσεύχονται κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι.
Όταν συναντάμε για πρώτη φορά τον Sebastian είναι ένας συνηθισμένος νέος λίγο μετά τα τριάντα, ο οποίος ψάχνει ένα σπίτι να μείνει με την γυναίκα του. Αυτή ως πιο πρακτικά σκεπτόμενη κοιτάει τους χώρους του σπιτιού, αυτός την χτιστή ψησταριά στην αυλή. Γενικά στο ζευγάρι η γυναίκα φαίνεται να είναι το στήριγμα, το σκηνικό όμως θα ανατραπεί σύντομα, όταν εκείνη θα χάσει τη δουλειά της.
Η ζωή όμως κάνει σχέδια χωρίς να ροτάει τους ανθρώπους. Έτσι από ένα λάθος της τηλεφωνικής εταιρείας, μία συρροή κόσμου παίρνει τηλέφωνο το ζευγάρι, αναζητώντας μία εταιρεία ταξί προκειμένου να εξυπηρετηθεί. Ο Sebastian θέλοντας να κάνει πράγματα για την σχέση του και έχοντας ως μόνο περιουσιακό του στοιχείο το παλιό peugeot 505 που κληρονόμισε από τον πατέρα του, αρχικά απαντάει χιουμοριστικά στις κλήσεις, στη συνέχεια όμως αρπάζει την ευκαιρία και αυτοδιορίζεται οδηγός.
Δεν αργεί να αποκτήσει τακτικούς πελάτες και όλα φαίνονται να κυλάνε ομαλά. Στη νέα του πλέον δουλειά, θα γνωρίσει και τον Jalil, έναν ηλικιωμένο που μεταφέρει από το σπίτι του στο νοσοκομείο και πίσω. Ο Jalil δείχνει να εμπιστεύεται τον νεαρό και του κάνει μία πρόταση για δουλειά σε προσωπικό επίπεδο, λέγοντας του να κάνουν ένα ταξίδι μαζί, που όμως θα μείνει εκτός εταιρείας αυτή η διαδρομή.
Ο ηλικιωμένος ανήκει στην μουσουλμανική μειονότητα του πληθυσμού της χώρας και νιώθει την ανάγκη να κάνει ένα ιερό για τους μουσουλμάνους ταξίδι με τον αδερφό του, όσο ακόμα τους επιτρέπει η υγεία τους. Ο αδερφός του όμως μένει 2000 μίλια μακρυά και κάπως έτσι, λόγο και των οικονομικών αναγκών που έχει πλέον το ζευγάρι θα ξεκινήσει η οδύσσεια των δύο χαρακτήρων.
Η σκηνοθεσία μας ταξιδεύει μαζί με το παράξενο ζευγάρι στην εξοχή της λατινικής Αμερικής, ενώ το σενάριο μας ταξιδεύει ακόμα περισσότερο δείχνοντας μας ιδιαίτερα δείγματα της μουσουλμανικής κουλτούρας. Αρχικά η σχέση μεταξύ των δύο ανδρών είναι τυπική και δεν φαίνεται να λειτουργεί αρκετά ώστε να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Αυτό όμως σύντομα θα αλλάξει κατά τεράστιο βαθμό καθώς ο σεναριογράφος θα εμβαθύνει στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και δεν θα δώσει τόσο βάρος στη θρησκευτική του σημασία. Λίγες σκηνές πιο χιουμοριστικές και αρκετές περιπέτειες θα φέρουν πολύ κοντά τους πρωταγωνιστές μας και θα βάλουν τον ηλικιωμένο στον ρόλο του πατρικού προτύπου ως πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν οι ερμηνείες ή η σκηνοθεσία είναι το πιο δυνατό σημείο της ταινίας. Σε αυτή τη διαμάχη έρχεται και η πλοκή να επιβεβαιώσει πως πρόκειται για μία ταινία που δεν έχεις κανένα αρνητικό να της προσάψεις. Δεν κάνει κοιλιά ούτε στις real time σκηνές ούτε εμβαθύνει προς τη δραματική ή την χιουμοριστική της πλευρά ιδιαίτερα, κάνοντας τα ενενήντα λεπτά να περνάνε λες και ήταν ένα τέταρτο.
Αρκετά αστεία, ενσυναίσθητη, με εικόνες και νοήματα που δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Ο σκηνοθέτης Francisco Varone θέτει πολύ ψηλά τον πήχη στην πρώτη του δουλειά και θέλουμε να ελπίζουμε πως θα μας απασχολήσει και στο μέλλον με εξίσου ποιοτικά δείγματα τέχνης.
Η ταινία θα προβληθεί στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ 11/11/2015 στις 15:30 και στις 12/11/2015 στο λιμάνι στην αίθουσα ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ στις 18:00.
