Πιστεύατε πως η πλειοψηφία των Ελληνικών ταινιών της τελευταίας δεκαετίας αποτελούνταν ολοκληρωτικά από άμεσο ή έμμεσο σχολιασμό πάνω στην κοινωνικοοικονομική κρίση της χώρας; Ή μήπως πιστεύατε πως ο σύγχρονος Ελληνικός κινηματογράφος μπορούσε μόνο να παρουσιάσει κρύες αναδιατάξεις από σήματα κατατεθέν των χίψτερ, όπως η κενή χωρίς συναίσθημα δράση με βιασμένο, άβολο διάλογο και ανατριχιαστική γλώσσα σώματος; Λοιπόν, δεν φταίτε εσείς. Ή μήπως φταίτε. Η κρίση μας είναι πιο φωτογενής εκ των υπολοίπων, οι χίψτερ μας είναι πιο χίψτερ εκ των υπολοίπων και για κάμποσο καιρό ο πελάτης έπαιρνε αυτό ήθελε, σε ότι αφορά την εξαγωγή Ελληνικών έργων. Παρά την δυσκολία, ένα ευρύ φάσμα τους υπήρξε, είναι και θα παραμείνει ικανό να ενασχολείται με διάφορα είδη θεμάτων και μορφών και αποφεύγει την λούπα να κατατάσσονται όλα τα έργα στο ίδιο καζάνι. Αυτή είναι η ουσία του φετινού προγράμματος της Βιεννάλε, που συμπεριλαμβάνει τόσο φεστιβαλικές επιτυχίες όσο και λιγότερο γνωστές ταινίες. Όχι μία ολοκληρωμένη εικόνα μεν, αλλά τουλάχιστον διευρυμένη.
Με το συγκεκριμένο εισαγωγικό σημείωμα ξεκινάει το εκτεταμένο αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βιέννης, γνωστό και ως Viennale που θα διαρκέσει από τις 22 Οκτωβρίου μέχρι τις 5 Νοεμβρίου. Το αφιέρωμα επιμελείται ο Βασίλης Μπουρίκας και φέρει τον τίτλο «Ελλάδα: Αλλη μια Φορά με Συναίσθημα». Με δεκαεφτά ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά των τελευταίων δέκα ετών, το φεστιβάλ αποσκοπεί να αναδείξει τον πετυχημένο αλλά και αδικημένο κινηματογράφο της χώρας, παρουσιάζοντας τόσο γνωστές επιλογές όσο και έργα που δεν είχαν μεγάλη επιτυχία στην αρχική τους κυκλοφορία.
Η Βιεννάλε πρόκειται για σημαντικότερο διεθνές φεστιβάλ της Αυστρίας αλλά και από τα παλαιότερα και γνωστότερα του γερμανόφωνου κόσμου. Κάθε Οκτώβρη το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο ιστορικό κέντρο της Βιέννης με πάνω από 96.000 θεατές, ενώ ετησίως επιλέγει περίπου 300 έργα δίνοντας έμφαση εκτός από τις μεγάλου μήκους, σε ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους ταινίες αλλά και πειραματικό κινηματογράφο. Σε συνεργασία με το Αυστριακό Filmmuseum, διοργανώνει πολλαπλά ειδικά προγράμματα και αφιερώματα σε σημαντικές προσωπικότητες και ρεύματα, ενώ τα βραβεία του αποτελούνται από το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου FIPRESCI και το Κινηματογραφικό Βραβείο της Πόλης της Βιέννης. Φέτος τα ειδικά αφιερώματα εκτός από το ελληνικό είναι τα Flesh and Blood, αφιέρωμα στην Ida Lupino και το Rappaport, Robertson, Rousseau, ενώ στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ συμμετέχουν πολλά ήδη καταξιωμένα έργα του διεθνούς φεστιβαλικού κύκλου, ανάμεσα τους το Chevalier της Αθηνάς- Ραχήλ Τσαγγάρη και το The Lobster του Γιώργου Λάνθιμου.
Ο Βασίλης Μπουρίκας υπογράφει το ελληνικό αφιέρωμα στον επίσημο κατάλογο του φεστιβάλ με ένα ακόμα σημείωμα: «Ενας φιλόσοφος έγραψε κάποτε ότι Μόνο ό,τι είναι νεκρό μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητό.» Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή από το Βλέμμα του Οδυσσέα του Αγγελόπουλου, η κραυγή του Θανάση Βέγγου αντιλαλεί πάνω από τα ελληνοαλβανικά σύνορα: Η Ελλάδα πεθαίνει! Αυτό ήταν το 1995 και πολλά έχουν αλλάξει από τότε, αλλά η Ελλάδα δεν έχει πεθάνει ακόμα. Ας ελπίζουμε ότι δε θα γίνει ποτέ απόλυτα κατανοητή.»
Οι ελληνικές ταινίες που θα συμμετάσχουν στο αφιέρωμα είναι οι εξής:
«Ηλίας Πετρόπουλος: Ενας Κόσμος Υπόγειος» της Καλλιόπης Λεγάκη
«Λουόμενοι» της Εύας Στεφανή
«Δεκέμβρης 2008, Αθήνα και Αλλού», Ανώνυμου
Στρέλλα του Πάνου Κούτρα
Μαύρο Λιβάδι του Βαρδή Μαρινάκη
Πρώτη Ύλη του Χρήστου Καρακέπελη
Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού του Έκτορα Λυγίζου
Στο Λύκο των Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Άραν Χιούζ
Forget Me Not του Γιάννη Φάγκρα
Το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη
XXXIII του Θεοφάνη ντε Λεζιόσο
Mindfulness του Πόκα-Γιο
Επιστροφή στην Οδό Αιόλου της Μαρίας Κουρκουτά
I hope that this won't take long because I am very busy today and have very little time to spare. I am only doing this because you gave me raki, honey and olive oil. της Μαρίας Θεοδωράκη
Τι Ώρα Είναι; της Εύας Στεφανή
Requiem to a Shipwreck της Τζάνις Ράφα
The Hunter της Λουκίας Αλαβάνου
