Λίγες είναι οι φορές που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις με μια
μπάντα. Ειδικά όταν σου έχει βιδωθεί στο κεφάλι η εικόνα και ο ήχος της
και δεν ξεκολλάς με τίποτα. Οι περιπτώσεις όμως που θα κολλήσεις είναι
μετρημένες. Mια από αυτές συμβαίνει όταν μάταια προσπαθείς να καταλάβεις
αν όντως πρόκειται για μια παρέα τρελών ή απλώς για θεατρίνους που
προσποιούνται προς χάρην εντυπωσιασμού και οπτικής κατανάλωσης. Πέρασαν
σχεδόν εννέα μήνες μέχρι να αποφασίσω να γράψω ένα άρθρο για αυτούς. Δεν
δείλιαζα, δεν το σκεφτόμουν διπλά ή τριπλά. Απλώς προσπαθούσα να
σχηματίσω στο μυαλό μου μια αρχή και ένα τέλος για το τι εκπρoσωπεί η
κολεκτίβα των Fat White Family. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το διάστημα
άκουσα και ξαναάκουσα το πρώτο τους άλμπουμ που είναι διαμάντι. Άλλοτε
πηγαίνει προς τη ψυχεδέλεια, άλλοτε προς την pop, άλλοτε προς τα blues
και μερικές φορές θέλει να τα σπάσει όλα.
Ο frontman του συγκροτήματος δίνει συνεντεύξεις
φορώντας μια ρόμπα γεμάτη λεκέδες ενώ παραδέχεται δημοσίως πως είναι
γεμάτος τσιμπούρια τελευταία. Ο κιθαρίστας τους κυκλοφορεί χωρίς το ένα
από τα δύο μπροστινά του δόντια αλλά δεν πειράζει, είναι όμορφος και
έτσι. Στις live εμφανίσεις τους, μερικές φορές προσέχεις περισσότερο τις
ζαρτιέρες και τα πρόστυχα καλσόν του Lias Saoudi παρά τη μουσική. Καμιά
φορά, μια φρεσκοκομμένη γουρουνοκεφαλή περιφέρεται στη σκηνή από το ένα
χέρι στο άλλο για να πιάσουν κουβέντα μαζί της ένας-ένας με τη σειρά
δαγκώνοντας ακόμα και τη γλώσσα της. Το κοινό τους φυσικά, μια από τα
ίδια. Γυμνοί, μεθυσμένοι, ιδρωμένοι απο τη μανία για χορό και χάσιμο του
νου. Για τα video clip τους ας μη συζητήσουμε λεπτομερώς, δεν
χρειάζεται να γίνουμε ανατριχιαστικοί και εμετικοί. Θα το νιώσετε
άλλωστε και μόνοι σας. Φοβάστε την τρέλα ; Τις σοκαριστικές εικόνες στο
stage ; Τη σχιζοφρένεια, τα σπρωξίματα, τον ιδρώτα της μπάντας επάνω σας
; Περάστε έξω παρακαλώ. Στην Pub των Fat Whites, έτσι γίνεται παιχνίδι.
Η εικόνα τους είναι πολλές φορές υπέρ του δέοντoς αηδιαστική και
προκλητική. Δε θα τους δείς ποτέ όμως να προσποιούνται, είναι αυτό που
βλέπεις, βρώμικοι, γεμάτοι σεξουαλικά υπονοούμενα, ερειστικοί σε ότι
κάνουν και σε στιγμές τρομακτικοί.
Βλέποντας τη συμπεριφορά τους γενικά
προς τον τύπο και την απέχθεια προς μια καθώς πρέπει δημόσια εικόνα,
θέλεις κυριολεκτικά να τους χαστουκίσεις για την αλητεία τους, για το
πόσο κωλόπαιδα δείχνουν να είναι. Το Champagne Holocaust όμως είναι ένα
μείγμα ταξικού πολέμου, σουρεαλισμού, υμνεί το αυτόματο σεξ και το σεξ
σε αυτοκίνητα, προτρέπει σε πλήρη γενικευμένη εξέγερση και παρά την
αμετανόητη βρωμιά του, μας γυρνά στο παλιομοδίτικο αλλά τόσο λατρεμένο
“επιτυχία από στόμα σε στόμα”. Γιατί και εμείς έτσι μάθαμε για εκείνους
και το χαώδες διαταραγμένο post punk που γράφουν. Έξι στην κυριολεξία
20χρονα (και κάτι) φρικιά που έχουν βαλθεί να ταράξουν τα ήρεμα rock
μουσικά νερά της Βρετανίας με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Ζούν μέσα στην
pub μιας κακόφημης περιοχής του Λονδίνου, βοηθώντας άστεγους που πολλές
φορές κοιμούνται μαζί τους και γράφουν μουσικάρες. Αυτό είναι που μας
ενδιαφέρει φυσικά περισσότερο απο όλα, η μουσική.
Το πιο παράξενο αλλά και ζήτημα
διερεύνησης είναι το πως αυτό το άλμπουμ ταυτόχρονα με την ονορθόδοξη
καταγωγή του και τη βδελυγμία που κουβαλά, μπορεί να είναι τόσο
ραδιοφωνικό, τόσο ελκυστικό. Κομμάτια όπως το Bomb Disneyland και το Who Shot Lee Oswald, συνυπάρχουν με κομματάρες όπως τα Cream Of The Young και το Auto Neutron
που όχι απλά ταιριάζουν στον ραδιοφωνικό αέρα αλλά είναι τουλάχιστον
εθιστικά και must για τους λάτρεις του είδους. Κι’όμως, παρότι η εικόνα
και οι κινήσεις τους δείχνουν το αντίθετο, διαβάζοντας τις συνεντεύξεις
τους θα καταλάβεις πως οι στιχουργικές αναλύσεις τους βασίζονται σε
φιλοσοφημένα γεγονότα μέσα στο μυαλό τους. Από όποια ιδεολογία κι’αν
αυτός προέρχεται, περνούν έναν ξεκάθαρο πολιτικό λόγο όπως για
παράδειγμα στο Bomb Disneyland. Ακόμη και όταν βγήκαν με
μπλουζάκια που έγραφαν “The Bitch is Dead” για να γιορτάσουν τον θάνατο
της Thatcher, στο πρώτο τους LP γίνεται σαφές πως δεν είναι απλοί
αναρχικοί και αμφισβητίες αλλά γράφουν μουσική με πνεύμα, ένταση και
χαρακτήρα. Φυσικά και ξέρουν πως παρά το παράλογο έως και ενοχλητικό
χιούμορ τους, τη γελοιότητα κάποιες φορές των στίχων, το κοινό θα τους
πάρει πολύ σοβαρά. Γιατί τέχνη δεν είναι αυτό που περιμένεις, τέχνη
είναι αυτό που σε περιμένει, αυτό που σου έχουν ετοιμάσει μερικά
“άρρωστα” μυαλά όπως οι Fat Whites, ένα υπέροχο λαμπρό χάος!
Μπαίνοντας βαθύτερα στα στρώματα του δίσκου, ακούμε τραγούδια όπως τα Wild American Prairie και Heaven on Earth που μοιάζουν να δίνουν μια ανέλπιστη σοβαρότητα, ύφος και στάμπα στο Champagne Holocaust.
Θυμίζουν τόσο πολύ Velvet Underground αυτές οι ξεκούρδιστες ηλεκτρικές
κιθάρες, που σε κάνουν να δείς με άλλο μάτι συνολικά το LP. Auto
Neutron, ίσως το πιο αγαπημένο για τον ραδιοφωνικό αέρα του Republic
100.3. Θολή διαστημική ατμόσφαιρα, synth που συνοδεύουν μια blues πομπή
που οδηγεί στις ψαλμωδίες και έπειτα στην ηλεκτρικά παραμορφωμένη φωνή
του Lias που άλλοτε τραγουδά και άλλοτε σχεδόν ψυθιρίζει. Για τελείωμα,
ουρλιαχτά από το βάθος και μια κιθάρα που θάβει τα πάντα σε ένα
ψυχεδελικό ξέσπασμα. Who Shot Lee Oswald? Εδώ η μπάντα με μόνο
μουσικό όργανο ένα μπάντζο, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως η
παράνοια δεν κρύβει μέσα της απώλεια νου, κρύβει ιδιάζουσα ευφυΐα. Σε
μια φαντασιακή ολική ανατροπή της ιστορίας, αναρωτιούνται ποιός σκότωσε
τον Lee Oswald, τον δολοφόνο δηλαδή όπως αποδείχθηκε του John F. Kennedy
το 1963. Cream of The YoungTouch the Leather.
Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο σε 7ιντσο single και συνοδεύεται και πάλι από
ένα προκλητικό βίντεο που επιμένει στο γυμνό ενώ ο τραγουδιστής Saoudi
καπνίζοντας κάνει πως δεν ξέρει καν τι συμβαίνει πίσω απο τη πλάτη του.
Αν είσαι άνω των 18 ετών, θα καταλάβεις τι εννοούμε.
Η Βρετανία δε θα σταματήσει ποτέ να
είναι μια αστείρευτη πηγή καινούργιας συναρπαστικής μουσικής. Δεν είναι
το εργοστάσιο, είναι το εργαστήριο μελετών του μουσικού μέλλοντος του
πλανήτη Γη. Οι Fat White Family γράφουν στα υπόγεια garage μουσική και
την παραδίδουν στις δισκογραφικές όπως αυτοί τη ξέρουν και όχι όπως
εκείνες θα την επιθυμούσαν. Γνωρίστε τους Λονδρέζους σήμερα, μπορεί σε
λίγο καιρό (δυστυχώς για όλους μας) να αυτοκαταστραφούν. Σαν τα
λουλούδια που ανθίζουν το βράδυ και το πρωί έχουν μαραθεί κι’αν είσαι
τυχερός θα τα’χεις δεί..
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
