Μετράμε προσεκτικά κι εμείς τα λεφτά για το γκάζι στη σόμπα, την καίμε μετρημένα και συνετά, φοράμε κι ένα σωρό ρούχα-φούτερ-ρόμπες-κάλτσες-τσουράπια μες στο σπίτι για να μη χρειαστεί να τηλεφωνήσουμε σήμερα στον διανομέα με τις φιάλες, ναι — αλλά: πήγα να πάρω ταινία από το βιντεοκλάμπ τώρα δα, σκάρτα πεντακόσια μέτρα δρόμος, και πάγωσα, μούσκεψα, είμαι για πέταμα.
Φαντάσου τώρα, λέει, ΑΥΤΟ να κρατούσε, όχι δέκα λεπτά που κράτησε, αλλά μισή ώρα. Ή μία ώρα. Ή ένα οκτάωρο. Ή μια μέρα. Ή όλη τη νύχτα.
Ή φαντάσου να κρατούσε μια βδομάδα, λέει, ή να κρατούσε ένα μήνα.
Φαντάσου να κρατούσε όλο το χειμώνα.
Φαντάσου να κρατούσε.
Φαντάσου να ζούσες εκεί έξω, στη βροχή, στο κρύο, στην απόγνωση. Φαντάσου να μη γύριζες ποτέ σπίτι από το βιντεοκλάμπ.
*από το facebook post του Κυριάκου Αθανασιάδη
