Για τη γιατρειά των ανθρώπων

Είναι γνωστό εδώ και αιώνες πως η χρήση του μύθου -και ακόμη περισσότερο της αλληγορίας- επιτρέπει στον αφηγητή να αποφύγει δυσάρεστα ή και ακόμη βαρετά μονοπάτια τόσο για τον ίδιο όσο και για τους αναγνώστες του. Μπορείς πάντοτε να πεις τα ίδια ακριβώς πράγματα γράφοντας ένα ακόμη φιλοσοφικό δοκίμιο γεμάτο ηθικούς, κανονιστικούς αφορισμούς και με δεκάδες παραπομπές στην εγχώρια και τη διεθνή βιβλιογραφία ή ένα άρθρο πολιτικού περιεχομένου που θα αναμασά τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες απόψεις ενδεχομένως με διαφορετική, καλύτερη ή χειρότερη, αναδιατύπωση. Μπορείς ωστόσο να γράψεις ένα παραμύθι που θα απευθύνεται εξίσου σε παιδιά και σε ενήλικες και τούτο θα συνιστά από μόνο του μία σημαντική επιτυχία. Ένα κείμενο που θα μπορεί να διαβαστεί τόσο από ένα παιδί όσο και από έναν ενήλικα – είτε πρόκειται για τον ίδιο τον γονιό του, τον μεγάλο αδελφό του, τον άνθρωπο που θα σταθεί πλάι του, θα του αφιερώσει χρόνο και προπαντός θα συζητήσει μαζί του για όλα όσα γράφει- είτε όχι. Και τούτο είναι που πέτυχε με το βιβλίο της Το Μυστικό της Ανεμότρυπας η Χριστίνα Κόλλια. Πρόκειται για μία αλληγορία που μέσα σε λιγότερο από ογδόντα σελίδες μιλάει για σημαντικά ζητήματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις όπως η απληστία, η αλαζονεία, η πίστη και η προδοσία, η αρχομανία, η διαφθορά, η φιλία, η ίαση, η γιατρειά των ανθρώπων και το εμπόριό της. Με πανέμορφη, ελλειπτική εικονογράφηση της Μαργαρίτας Ράντεβα, που αφήνει τη φαντασία να ταξιδέψει ελεύθερα και την επιμέλεια της Κλαίρης Παπαμιχαήλ, η Χρ. Κόλλια παρουσιάζει ένα όμορφο, αλλά κυρίως γνήσιο, παραμύθι που αξίζει να διαβαστεί. Ειδικά στις ημέρες που ζούμε.