«Σκαλί το σκαλί το σκαλί το σκαλί το σκαλί το σκαλί»

«Πες
μου, φίλε μου, τι νομίζεις πως θα πει
απάνθρωπη και ασυνήθιστη τιμωρία;»
«Φαντάζομαι πως πρέπει να μάθω πρώτα
τι δεν είναι απάνθρωπο και τι είναι
συνηθισμένο. Αν το μη απάνθρωπο είναι
ανθρώπινο, είναι στ’ αλήθεια τιμωρία;
Και μου φαίνεται πως η ανθρώπινη τιμωρία
ακούγεται κάπως ασυνήθιστη». 

Δεν
δίνω δεκάρα για το τι νόημα θα βγάλεις
όταν διαβάσεις αυτές τις λέξεις σε
τούτες τις σελίδες, αν έχεις επιλέξει
ή εάν μπορείς γενικά να βρεις ένα νόημα,
αλλά μ’ ενδιαφέρουν τα όρια του νοήματος
που μπορείς να βγάλεις. Ο
Ισμαήλ δεν είναι αυτό που δείχνει· ζει
απομονωμένος στο βουνό και γράφει
αισθηματικές νουβέλες με το γυναικείο
ψευδώνυμο «Εστέρ Γκίλιαμ». Διαβάζει
φιλοσοφία και τα βράδια στήνει καρτέρια
στα μονοπάτια. Σε
πείσμα του Χάμπτι Ντάμπτι, σε πείσμα
των αρχών της χώρας μου, δε μπορείς να
κάνεις τις λέξεις, σύμβολα, τα σημεία
να δηλώνουν ό,τι γουστάρεις εσύ. Οπότε
πού είναι οι περιορισμοί; Με ποιους
αυθαίρετους κανόνες διαβάζουμε; Είναι
άραγε κανόνες από λογικά συμπεράσματα
και για ποιον λόγο είμαστε προσκολλημένοι
σ’ αυτούς χωρίς να ξέρουμε γιατί τους
υπακούμε, δίχως να μπορούμε να τους
διατυπώσουμε; Οι λέξεις σε τούτες τις
σελίδες δεν είναι μία ιστορία.
Εδώ και πολύ καιρό είχε χωρίσει με την
Σάρλοτ, ωστόσο όλα άλλαξαν όταν η κόρη
τους η Λέιν, έντεκα χρονών, βρέθηκε
βιασμένη και στραγγαλισμένη. Οι έρευνες
της αστυνομίας δεν καταλήγουν σε σαφή
συμπεράσματα. Ο Ισμαήλ αποφασίζει να
μην περιμένει άλλο και να εκδικηθεί
μόνος του. Ο
άντρας που βασανίζω δεν είμαι εγώ, αλλά
είναι μέρος αυτού του συνόλου των ατόμων
που είναι ικανά για έγκλημα για το οποίο
εγώ είμαι ανίκανος, δεν είναι όμως αυτός,
σαν συνέπεια της μοναδικής του ενοχής,
μέρος αυτού του συνόλου με το οποίο
μοιράζεται το σπουδαιότατο κοινό
χαρακτηριστικό μ’ εμένα; Όταν τον
σκοτώσω, θα μειώσω άραγε τον αριθμό των
μελών αυτού του συνόλου των ατόμων που
είναι ικανά να σκοτώσουν ένα παιδί, όπως
η κόρη μου, ή θα εξοντώσω το μοναδικό
μέλος αυτού του συνόλου που έχει ένα
μέλος και ορίζεται από το ότι ανήκει
στο σύνολο αυτό λόγω ταυτότητος, δηλαδή
από το χαρακτηριστικό ότι μόνο αυτός
ανήκει σ’ αυτό το σύνολο; Γάμησέ τα.
Σκότωσέ τον καριόλη να τελειώνουμε.
Απαγάγει τον άντρα που θεωρεί ύποπτο
και τον φυλακίζει στο υπόγειο του σπιτιού
του. Παράλληλα, από το σημειωματάριό
του παρελαύνουν οι: Ηράκλειτος, Πλάτων,
Αριστοτέλης, Θαλής, Επίκουρος, Γουλιέλμος
του Όκκαμ, Τζορτζ Μπέρκλεϋ, Ντέηβιντ
Χιουμ, Μισέλ Ρολ, Γκότφριντ Λάιμπνιτς,
Φερντινάν Σοσσίρ, Γιούργκεν Χάμπερμας,
Ρίχαρντ Ντέντεκιντ κ.ά.
Ο Ισμαήλ Κίντερ σέβεται, έφτασε να
σέβεται τη μεθοδευμένη τακτική γενοκτονίας
του πολιτισμού του, που μαγειρεύεται
τόσο αργά, που ετοιμάζεται τόσο αργά
θαρρείς και πρέπει να εμφανιστεί σαν
μια καλή νεράιδα, χωρίς γιαταγάνια,
χωρίς θαλάμους αερίων, χωρίς κρεματόρια,
και ποτέ εις το όνομα του μίσους (όχι
ποτέ εις το όνομα ενός τόσο τίμιου
πράγματος όπως το μίσος), μα εις το όνομα
της ασφάλειας, (εθνικής), εις το όνομα
αυτής της θρησκείας που λέγεται
δημοκρατία, της ελευθερίας υποτίθεται
των άλλων, όλων, της ελευθερίας που όλοι
γνωρίζουμε, της ελευθερίας που επιτρέπει
στον Ισμαήλ Κίντερ να παραμένει βουβός
θεατής αμέτοχος, αλλά ανεκτικός, σαν
τους έντιμους Γερμανούς που στέκονταν
παράμερα και κοιτούσαν την παρέλαση το
1939.