Δράμα, 2012, Ισπανία, 104
λεπτά
Σκηνοθεσία: Πάμπλο
Μπέργκερ
Παίζουν: Μαριμπέλ
Βερντού, Ντανιέλ Χιμένεθ, Άντζελα Μολίνα
Το παραμύθι της Χιονάτης
(τη γνωστότερη εκδοχή του οποίου έχουμε
μάθει από τους αδελφούς Γκριμ) αποφάσισε
να μεταφέρει ο σκηνοθέτης Pablo Berger στη
Σεβίλλη του 1920. Στην εποχή του βωβού
κινηματογράφου και στη χώρα του Φλαμένκο
και των ταυρομαχιών, μια νεαρή κοπέλα
υποφέρει από τη ζωή στα χέρια της μητριάς
της και αποφασίζει να φύγει με μία ομάδα
νάνων ταυρομάχων.
Χωρίς αμφιβολία η
Χιονάτη του Μπέργκερ παίζει
αρκετά με δύο απο τα αναφορικά σημεία
στα κινηματογραφικά πεπραγμένα της
εποχής μας (λέγε με trend): το ένα αφορά μια
μεταμοντέρνα προσέγγιση στα γνωστά και
αγαπημένα παραμύθια των Αδερφών Γκριμ
και όχι μόνο. Ειδικά για την Χιονάτη
αξίζει να θυμηθούμε την χαριτωμένη
κιτσαρέλα εκδοχή του Ταρσέμ Σίνγκ στο
Mirror, Mirror αλλά και την Χιονάτη
και τον Κυνηγό
του Ρούπερτ Σάντερς,
που έδωσε μια fantasy πτυχή στον μύθο της
αγαπημενης πριγκήπισσας.
Το δεύτερο αφορά μια
τάση Ευρωπαϊων (κυρίως) σκηνοθετών να
διοχετέυσουν εκφραστικά το καλλιτεχνικό
τους όραμα μέσα απο την δύναμη του
ασπρόμαυρου και του βωβού κινηματογράφου.
Στην κατηγορία αυτή σαφώς ανήκουν
ταινίες όπως το οσκαρικό
Artist
και (εν μέρει) ο Χαμένος Παράδεισος
του Μιγκέλ Γκόμεζ, που είδαμε πολύ
πρόσφατα.
Με βάση αυτά τα δεδομένα
ο Πάμπλο Μπέργκερ συνθέτει το δικό του
παζλ δίνοντας το απαιτούμενο “χρώμα,
που έχει να κάνει με την ταυτότητα και
την ζωντάνια της ταινίας. Η
Χιονάτη
του λοιπόν στηρίζει πολλά όχι τόσο στον
ρομαντισμό των Γκριμ όσο στο σπανιόλικο
ταμπεραμέντο αλλά και την ευαισθησία
που προσφέρει η λαϊκή τέχνη και η
κουλτούρα της Ανδαλουσίας. Έχοντας σαν
βάση την Σεβίλλη του μεσοπολέμου (αλλά
και της προπολεμικής εποχής) ο Μπέργκερ
στήνει με έξοχο τρόπο εικαστικά και
μυθοπλαστικά το δικό του κινηματογραφικό
παραμύθι, το οποίο διαθέτει ταυρομάχους,
κακές μάγισσες, φλαμένκο και βέβαια την
κωμική φλέβα των επτά νάνων.
Πολύτιμοι σύμμαχοι σε
αυτή την απεικόνηση ο συνθέτης Αλφόνσο
Βιλαλόνγκα, που δίνει τον ρυθμό και την
ταυτότητα στα υπέροχα πλάνα του φωτογράφου
Κίκο ντε λα Ρίκα, που παίζει με τους
φωτισμούς χρωματίζοντας άλλοτε με το
καθαρό φως της Μεσογείου και άλλοτε με
την σκοτεινή γοτθική διάθεση του Γκριμ.
Το καστ παρά την “αφωνία του δίνει
υπέροχες, εκφραστικές ερμηνείες με
κορυφαία την “κακιά Μαριμπέλ Βερντού.
