Κοινωνικό δράμα, 2013,
Γαλλία/Ιράν, 110 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ασγκάρ
Φαρχαντί
Πρωταγωνιστούν: Μπερενίς
Μπεζό, Ταχάρ Ραχίμ, Αλί Μοσάφα, Πολίν
Μπουρλέ, Ελιές Αγκουίς
Αίθουσες : Ολύμπιον
Μετά από τέσσερα
χρόνια χωρισμού, ο Αχμάντ φτάνει στο
Παρίσι από την Τεχεράνη, για να υπογράψει
τα χαρτιά του διαζυγίου του, όπως του
ζήτησε η Μαρί. Κατά τη διαμονή του,
ανακαλύπτει τη νέα σχέση της Μαρί, τις
συνεχείς συγκρούσεις με την κόρη της,
και πράγματα από το παρελθόν που είχαν
μείνει κρυμμένα.
Δεν
χρειάζεται να φτάσουμε στο 2013 για να
κατανοήσουμε το στυλ και την φιλοσοφία
του σκηνοθέτη Ασγκάρ Γκαραντί. Όσοι
έχετε δει την προηγούμενη ταινία του,
το έξοχο και οσκαρικό “Ένας
Χωρισμός” σίγουρα
έχετε κατανοήσει αρκετά στοιχεία. Πόσο
μάλλον όταν πηγαίνουμε ακόμα πιο πίσω
για να θυμηθούμε το “Σχετικά με
την Έλι”. Και στο
“Παρελθόν”
ο Ιρανός σκηνοθέτης στήνει ένα ατμοσφαιρικό
πλαίσιο δυσλειτουργικών προσωπικών
και οικογενειακών σχέσεων. Αυτή την
φορά δεν υπάρχουν άλλοι συμβολισμοί.
Στον “Χωρισμό”
άνετα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο
Φαραντί καθρεφτίζει μια ολόκληρη χώρα,
την πατρίδα του μέσα απο την σύγκρουση
ενός ζευγαριού. Στο “Παρελθόν”
όμως απο την αρχή ο καθρέφτης φανερώνει
ξεκάθαρα την δύσκολη φύση του ανθρώπου
στις κοινωνικές του επαφές, τον εγωισμό
αλλά και το τσάκισμα που μπορεί να
υπάρχει σε αυτές.
Το περιβάλλον
δημιουργεί απο την αρχή της ταινίας τα
εμπόδια. Η πρώτη σκηνή της ταινίας με
το πρώην ζευγάρι στην χωρισμένη με μια
τέραστια τζαμαρία αίθουσα του αεροδρομίου
προμηνύει το χάσμα που υπάρχει. Το
χαοτικό ως προς την τακτοποίηση και
διακόσμιση του σπίτι της Μαρί απλά
επιβεβαιώνει την αρχική αίσθηση. Δύσκολες
οι ανθρώπινες σχέσεις, ειδικά όταν ο
εγωισμός λειτουργεί ως καταλυτης, ως
το κύριο φίλτρο για την αντίδραση των
πρωταγωνιστών στα διάφορα δρώμενα και
ερεθίσματα που λαμβάνουν. Η πλοκή είναι
αρκετά μπερδεμένη, πολύπλοκη – μια
εύστοχη σεναριακή σκοπιμότητα – και
ακολουθεί κορυφώσεις, δηλαδή συγκρούσεις,
που τελικά είναι άγνωστο ως το τέλος αν
θα οδηγήσουν σε κάποια λύση, σε κάποια
κάθαρση αυτού του δράματος. Μην τρομάζετε
με την λέξη δράμα. Μην τρομάζετε ακόμα
με τον εγωισμό των ηρώων του. Οι ήρωες
του είναι κάποιοι απο 'μας. Και για αυτό
ο Φαραντί στηρίζει πολλά στην ατμόσφαιρα
και σε αυτή την εγγενή “αδυναμία” των
ηρώων του. Και ακόμη περισσότερο στηρίζει
πολλά στους ηθοποιούς του, ένα δυναμικό
και πολυτάλαντο καστ με αιχμή του δόρατος
την γοητευτική Μπερενίς Μπεζό (The Artist).
Για τον Φαραντί το να γυρίζεις πίσω έχει
κόστος.
