Κοινωνικό δράμα, 2012,
Ελλάδα, 80 λεπτά
Σκηνοθεσία: Έκτορας
Λυγίζος
Παίζουν: Γιάννης
Παπαδόπουλος, Λίλα Μπακλέση, Κλεοπάτρα
Περάκη, Γιάννης Κομματάς
Ένα 22χρονο αγόρι στην
Αθήνα δεν έχει δουλειά, δεν έχει λεφτά,
δεν έχει κοπέλα και δεν έχει φαΐ να φάει,
αλλά έχει ένα καναρίνι και πολύ ωραία
φωνή κόντρα τενόρου. Όταν μένει και
χωρίς σπίτι, πρέπει να βρει κρυψώνα για
το καναρίνι του. Κι όταν το καναρίνι
παγιδεύεται μες στην κρυψώνα, το αγόρι
πρέπει να βρει βοήθεια. Πρέπει να βρει
κάποιον να του εξομολογηθεί ότι δεν
έχει δουλειά, δεν έχει λεφτά, δεν έχει
κοπέλα και δεν έχει φαΐ να φάει.
Γνήσιο
τέκνο του περίφημου Νέου Κύματος του
ελληνικού κινηματογράφου αλλά και με
σαφείς επιρροές από μια ρεαλιστική
παράδοση κοινωνικού κινηματογράφου
όπως των Νταρντέν το Αγόρι
τρώει το φαγητό του πουλιού
ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο επίπεδα.
Σκληρή αλλά και επίκαιρη σε ότι αφορά
την πραγματικότητα (και την επικαιρότητα) η ταινία αποτελεί μια σειρά απο εξαιρετικές
εικαστικές (και αρκετά θεατρικές) σεκανς
που συνθέτουν ένα πολύπλευρο παρόν για
την Ελλάδα και της Ευρωπη της κρίσης με
κεντρικό άξονα ένα νεαρό αγόρι που
παλεύει να επιβιώσει με ένα παράξενο
αλλά αρκετά συμβολικό πλαίσιο δράσεων
και εικονοκλαστικών καταστάσεων. Η
κάμερα κινείται ακολουθώντας κατά πόδας
τον ήρωα της ιστορίας θέλοντας να
προσθέσει πόντους στη ρεαλιστική
διάσταση αυτού του εικαστικού
συμβολοποιημένου σύμπαντος.
Ακόμα
κι αν όλα αυτά δρουν θετικά για την
προσωπικότητα και το ύφος της ταινίας
και εικονοποιούν την δράση, το αποτέλεσμα
φαντάζει μονότονο ή επαναλαμβάνεται
δείχνοντας να έχει ολοκληρώσει την
ουσιαστική αφήγηση τόσο σύντομα ώστε
απο ένα σημείο και μετά σε προβληματίζει
για την διάρκεια της ταινίας. Το
Αγορι…
περιορίζεται στην αφηγήση ενός μονολιθικού
παρόντος, ένα παρόν που για τον νεαρό
ήρωα του (μια φιγούρα που δεν γεννήθηκε
παρακμιακή αλλά αυτό το σκληρό παρόν
την έκανε) γεμάτο ανέχεια, συνεχείς
υποχωρήσεις, αναζήτηση στους δρόμους
μιας πόλης που μπορεί να καταλήξει σε
μια αληθινή προσευχή ή σε μια περιπλάνηση
ανάμεσα στο ένδοξο χτες ενός έθνους και
στο ηττημένο σήμερα, ένα σήμερα με
συντηρητικές και απογοητευτικές επιλογές
επιβίωσης, με πολύ συναισθηματική φόρτιση
αλλά χωρίς ουσία, χωρίς μέλλον.
Δυνατό
χαρτί της ταινίας αποδεικνύεται ο
πρωταγωνιστής της, ο νεαρός Γιάννης
Παπαδόπουλος, που χάρη στην γεμάτη
σιωπές, υπέροχα μινιμαλιστική, ερμηνεία
του δίνει ώθηση στην ιστορία.
