Συζήτηση με δύο αιθουσάρχες
Η αντίστροφη μέτρηση
ξεκίνησε. Τα παραδοσιακά σινεμά μίας
πόλης που στιγματίστηκε από την
κινηματογραφική ψυχαγωγία, βρίσκονται
μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση. Ο όρος
Digital Cinema Package (DCP) σίγουρα
ηχεί περιέργα στα αυτιά όχι μόνο των
θεατών αλλά και των διαχειριστών ή
ιδιοκτητών μικρών αιθουσών. Ειναι όμως
παράλληλα και μια νέα πραγματικότητα
πάνω στην οποία όλοι θα προσαρμοστούμε.
Ο διευθυντής των
κινηματογραφικών αιθουσών Ολύμπιον-Π.Ζάννας,
Νότης Φόρσος, επιβεβαιώνει χαρακτηριστικά
πως ''βρισκόμαστε ήδη στην αρχή της νέας
εποχής, που αυτή τη στιγμή επηρεάζει,
μάλλον, θετικά την παραγωγή και τη
διανομή των ταινιών και όχι τις συνθήκες
θέασης'' την ώρα που ο διαχειριστής του
Δημοτικού Κινηματογράφου Σινέ –
Πανόραμα, Χρήστος Λιόδης, διευκρινίζει
πως ''είναι το τέλος του φιλμ και μερικών
επαγγελμάτων που σχετίζονταν μ' αυτό
και με τον αντίστοιχο μηχανικό εξοπλισμό''.
Στο παιχνίδι του
αφανισμού υποχρεωτικά θα ακολουθήσουν
ακόμα και οι θερινές αίθουσες από την
επόμενη χρονιά, γιατί δε θα βρίσκουν
προϊόν να προβάλουν σε 35mm. Οι
εταιρείες έδωσαν μεγαλύτερο χρονικό
περιθώριο στους αιθουσάρχες – διαχειριστές
και ο Νότης Φόρσος απαντά στον Εξώστη
πως '' Το πρόβλημα δεν είναι τόσο από
τους διανομείς όσο από το γεγονός ότι
έχει απομείνει μόνο ένα εργοστάσιο
παραγωγής σελιλοϊντ στην Ευρώπη, που
κι αυτό συντηρείται αυτή τη στιγμή από
την Ελλάδα και την Τουρκία, τις μοναδικές
ευρωπαϊκές χώρες που προβάλλουν ακόμα
κυρίως σε φιλμ''.
Ο Χρήστος Λιόδης
συμπληρώνει από την πλευρά του πως ''οι
Ελληνικές εταιρίες έχουν διάθεση να
βοηθήσουν, αλλά πιέζονται κι αυτές από
τις ξένες εταιρίες-παραγωγούς που δε
θέλουν να βγάζουν πια ταινίες σε φιλμ.
Το καλοκαίρι του '13 θα υπάρχουν, του '14
δύσκολα''.
Μια σύντομη
ματιά στα πλεονεκτήματα που υπερασπίζονται
μεγάλα στούντιο και διανομείς, φέρνει
στο φώς ισχυρά κίνητρα που μόνο πρακτικές
πτυχές εξυπηρετούν. Μικρό κόστος κόπιας
και μεταφοράς, μεγαλύτερη προστασία
του προιόντος και τεχνικές ευκολίες σε
μια προβολή που δεν θέλει ριζικές
ρυθμίσεις. Τα ψηφιακά συστήματα εισβάλουν
πλέον στα στενά όρια της καμπίνας
προβολής. Μπορεί στο μάτι του θεατή η
διαφορά να είναι ελάχιστη. Το κόστος
τους όμως είναι απαγορευτικό για τους
αιθουσάρχες και το μέλλον όχι ελπιδοφόρο.
Υπάρχουν όμως
επιχορηγούμενα κονδύλια για τη στήριξη
των κινηματογραφικών αιθουσών; Ο Χ.
Λιώδης αναφέρει πως ''το μόνο που υπάρχει
είναι ένα πρόγραμμα του Eurimages, το οποίο
όμως με τις προϋποθέσεις συμμετοχής
που βάζει, αποκλείει την πλειοψηφία των
μικρών ιδιωτικών κιν/κων επιχειρήσεων.
Στηρίζει την αγορά εξοπλισμού με
συμμετοχή 60%''. Απο την άλλη όμως όπως
τονίζει ο κ. Ν. Φόρσος ''οι τιμές των
μηχανημάτων έχουν πέσει και υπάρχουν
κάποια σχετικά φτηνά μηχανήματα για
τις πιό μικρές αίθουσες. Το κύριο πρόβλημα
όμως είναι η μεγάλη πτώση των εισιτηρίων
λόγω της οικονομικής κρίσης. Αυτό φοβίζει
περισσότερο τους επιχειρηματίες''.
Ο κ. Φόρσος αναφέρει
πως ''τα παραδοσιακά σινεμά είναι δύσκολο
να αντέξουν το βάρος της αλλαγής και τα
υψηλά λειτουργικά έξοδα με αποτέλεσμα
να μείνουν ελάχιστες αίθουσες στη
Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα λίγες
περισσότερες''. Σύμφωνα με τα λεγόμενα
του κ. Λιόδη όμως ''ακόμα και τα multiplex θα
περιορίσουν τον αριθμό των αιθουσών
τους''.
Οι προσωπικές θέσεις
γύρω από την απουσία του φίλμ εμφανίζονται
στο προσκήνιο της κουβέντας. Μιλάμε για
συναισθήματα νοσταλγικά? Υπερισχύει
μέσα το γεγονός ότι η δουλειά γίνεται
πιό εύκολη με το πάτημα ενός κουμπιού?
Ως αρκετά έμπειρος ο κ. Φόρσος επισημαίνει
πως “σημασία έχει η πιστότητα στην
αισθητική του δημιουργού της ταινίας.
Είτε αυτό γίνεται ψηφιακά, είτε από φίλμ
είναι αδιάφορο” ενώ ο κ. Λιώδης επισημαίνει
πως “οι εξελίξεις είναι τόσο γοργές
και απότομες που δεν έχεις καιρό για
συναισθηματισμούς αλλά για μια μεγάλη
απόφαση: ή ξοδεύεις ένα υπέρογκο ποσό
μόνο και μόνο για να παραμείνεις ανοιχτός,
ή κλείνεις”.
Πάνω στον θάνατο του
φιλμ, άνθρωποι με σαφή επιχειρηματικά
πλάνα, επενδύουν τα χρήματά τους,
γνωρίζοντας την περιορισμένη διάρκεια
ζωής του μέσου. Το τέλος μίας εποχής, το
πέρασμα στην ψηφιακή διάσταση δίνει
τον πρώτο ρόλο σε μία νέα γενιά που θα
ταυτίσει την έναρξη της προβολής με το
πάτημα ενός κουμπιού, του play.
Οι μοναχικοί ερημίτες
της καμπίνας αφήνουν πίσω τους το μεράκι
και την τέχνη μιας ζωής. Εγκαταλείπουν
τις μπομπίνες, τα μαγικά στα χέρια τους
μέσα που αποκαλύπτουν το καλά κρυμμένο
στα καρέ έργο τέχνης. Τους κόσμους, τις
εικόνες που εξασφαλίζουν τη δική μας
ψυχαγωγία μέσα στην κινηματογραφική
ζωή της πόλης. Και όπως έχει πει ο Χρήστος
Βακαλόπουλος, ''το πιο νέο, το πιο
επαναστατικό πράγμα σήμερα είναι η
ερωτική σχέση με κάτι πολύ παλιό, με την
παράδοση''.
