Μέσα στα πολλά που είπε
ο Τζιμ Τζάρμους στο διήμερο πέρασμά
του από το φεστιβάλ και την πόλη ήταν
κάτι που ακούγεται μάλλον ως κλισέ σε
μας, πως δηλαδή διάβασε πολλά για την
ιστορία της πόλης και έμεινε εντυπωσιασμένος
από τη βόλτα που πρόλαβε να κάνει. Είναι
όμως τελικά κλισέ αυτό ή όχι; Η αλήθεια
είναι πως υπάρχουν θεμελιώδεις αλήθειες
για την διοργάνωση που μοιάζουν
λεπτομέρειες για όσους ζουν εδώ, αλλά
μαγνητίζουν τους επισκέπτες της, όχι
μόνο τους διάσημους που λέγοντας τέτοιες
κουβέντες βγάζουν κατά κάποιο τρόπο
μια υποχρέωση, αλλά και λιγότερο γνωστούς
σκηνοθέτες, δημοσιογράφους ή μέλη του
φεστιβαλικού κυκλώματος.
Η ιστορία της πόλης,
κάποιες εμβληματικές περιοχές του
κέντρου, η τοποθεσία και οι χώροι του
φεστιβάλ, δημιουργούν ένα μέγεθος που
είναι αδύνατο να αντιληφθεί αυτός που
τα βλέπει καθημερινά κι όμως είναι το
θεμέλιο για το καλό όνομα που έχει η
διοργάνωση στο εξωτερικό. Αυτά όμως θα
υπάρχουν πάντα (ελπίζω), οπότε η κουβέντα
πρέπει να μεταφερθεί σε ό,τι αλλάζει ή
επιδέχεται βελτίωσης, όπως ο κυρίως
προγραμματισμός, που μοιάζει φέτος να
έγινε στον αυτόματο πιλότο, προσφέροντας
μεν μια μεγάλη συλλογή από την παγκόσμια
φεστιβαλική φουρνιά, αλλά ατάκτως
ερριμένη μέσα στο πρόγραμμά του.
Στο Διεθνές Διαγωνιστικό,
και ενώ το μεγαλύτερο μέρος του έχει
προβληθεί σε κοινό και δημοσιογράφους,
συμβαίνει κάτι σπάνιο, καθώς οι 2 πιο
ενδιαφέρουσες ταινίες φαίνονται να
είναι ως τώρα οι ελληνικές. Προσωπικά
προτιμώ το χιούμορ της Επιστροφής του
Αντώνη Παρασκευά και την μελαγχολία
του Wild Duck
από την σοβαροφάνεια της Miss
Violence του Αλέξανδρου Αβρανά
που μετά τον θρίαμβο στη Βενετία, έκανε
πρεμιέρα εδώ εκτός διαγωνιστικού, μάζεψε
πολύ κόσμο, δημιούργησε πολύ θόρυβο και
ξεκίνησε ολόκληρη κουβέντα το αν υπάρχει
ή όχι ρεύμα στο ελληνικό σινεμά. Ακόμη
και να μην εντάσσεται πουθενά, η Miss
Violence, μοιάζει να κερδίζει
τις εντυπώσεις στο εξωτερικό επειδή
γυρίστηκε από τη σωστή χώρα στη σωστή
στιγμή και όχι γιατί απεικονίζει
ρεαλιστικά την σύγχρονη κοινωνία μας,
όπως ισχυρίστηκε ο σκηνοθέτης.
Στα υπόλοιπα ο Τζάρμους
γέμισε το Ολύμπιον στην προβολή του
Only Lovers Left
Alive με φανατικό κοινό, το
καινούριο πρόγραμμα του Φεστιβάλ με
τίτλο Ρεύματα έδωσε ωραίες ταινίες
(Hank & Asha,
Το παράξενο Χρώμα που Έχουν τα Δάκρυα
του Κορμιού σου, Ένα Ξόρκι για να Διώξεις
το Σκοτάδι) που δύσκολα όμως μπορείς να
τις παρουσιάσεις υπό ένα κοινό πρίσμα.
Έξοχο επίσης ήταν το Πατέρας και Γιος
του παλιού γνώριμου γιαπωνέζου Κορε-Έντα,
που μαζί με 2-3 ταινίες ακόμη μοιάζουν
να ξεχωρίζουν ως τώρα από τη γενικευμένη
μετριότητα των Οριζόντων, κάτι στο οποίο
συμβάλλει ο (για άλλη μια χρονιά) μεγάλος
αριθμός φιλμ που απαρτίζουν το πρόγραμμα.
Στο τελευταίο τετραήμερο πάντως οι
Ορίζοντες κατεβάζουν το βαρύ πυροβολικό
τους με τις προβολές της Αφροδίτης με
τη Γούνα του Πολάνσκι και το Ida
του Πάβελ Παβλικόφσκι. Τέλος, η επιτυχία
που είχε η έξτρα προβολή της ταινίας
έναρξης, προϊδεάζει πως κάτι αντίστοιχο
θα συμβεί την τελευταία μέρα του φεστιβάλ
με την προβολή για το κοινό της Νεμπράσκα,
του Αλεξάντερ Πέιν, που φέτος είναι σε
όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ εδώ ως
πρόεδρος της κριτικής επιτροπής.
* Καθημερινά σχόλια και
απόψεις μέσα στη διάρκεια του φεστιβάλ
θα βρείτε στο www.exostispress.gr
