Επιστημονικής Φαντασίας,
2013, ΗΠΑ, 124 λεπτά
Σκηνοθεσία: Τζόζεφ
Κοζίνσκι
Πρωταγωνιστούν: Τομ
Κρουζ, Άντρεα Ράιζμπορο, Όλγα Κιριλένκο
Στο μακρινό μέλλον η
Γη έχει ερημωθεί από πολεμικές συγκρούσεις
με μια εξωγήινη φυλή. Οι εναπομείναντες
κάτοικοι ζουν σε έναν διαστημικό σταθμό,
που τροφοδοτείται με ενέργεια από τις
πηγές του πλανήτη Γη. Ο Τζακ Χάρπερ είναι
ένας συντηρητής που επιβλέπει τις
εργασίες εξόρυξης ενέργειας στον
πλανήτη. Εκτελεί τα καθήκοντα του
επιμελώς μέχρι τη μέρα που θα κάνει μια
συγκλονιστική ανακάλυψη.
Το Oblivion
είναι από εκείνες τις ταινίες για τις
οποίες όσο λιγότερα ξέρεις προτού πας,
τόσο το καλύτερο. Όχι τόσο γιατί
γνωρίζοντας τα μυστικά της χάνεται το
στοιχείο της έκπληξης – άλλωστε οι
ανατροπές του δεν έχουν τη βαρύτητα
μιας Έκτης Αίσθησης-, αλλά επειδή
υπάρχει ο κίνδυνος να μειωθεί η
συναισθηματική τους επιρροή.
Γιατί η μεγάλη δύναμη
του Oblivion δεν είναι
τα εκθαμβωτικά visuals, δεν
είναι το ευτυχές πάντρεμα των εικόνων
με το εθιστικό score των
M83, αλλά η αθεράπευτα
ρομαντική του φύση. Γιατί μιλά για
μεγάλους έρωτες, έρωτες ικανούς να
επιβιώσουν απέναντι και στις πλέον
βάναυσες και κακόβουλες εξωτερικές
παρεμβάσεις. Γιατί είναι μια ταινία
όπου το θέαμα κορυφώνεται όχι στις
(καλοστημένες) σκηνές δράσεις, αλλά σε
εκείνες τις στιγμές που η επιστημονική
φαντασία συναντά την ποίηση, όπως σ’
αυτή την υγρή, ονειρεμένη ερωτική σκηνή
που μοιράζεται ο Κρουζ με την απρόσμενα
ποθητή Ράιζμπορο.
Και είναι στιγμές σαν
κι αυτή που, παρακολουθώντας το φιλμ,
νιώθεις ότι πετάς. Μετά όμως έρχεται το
κακό(και παντελώς άστοχο δραματουργικά)φινάλε
και σε προσγειώνει ανώμαλα. Δε βαριέσαι.
Συνήθως έτσι γίνεται και με τους μεγάλους
έρωτες.
