Βλέπεις τον προσωπικό μουσικό σου μύθο, νιώθεις τρομερή συγκίνηση και ρίγη που θα του μιλήσεις και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η σεμνότητα και γλυκύτητά του -και τα άψογα ελληνικά του- σε κάνουν να ξεχνάς ποιον έχεις απέναντι σου!
Η
συνομιλία μας στο φουαγιέ του κινηματογράφου
Δαναός, όπου παραβρέθηκε ως Πρόεδρος
του 14ου
Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου,
εκπροσωπώντας ταυτόχρονα την ταινία
του Gilles Bourdos “Renoir”,
ήταν απροσδόκητη. Ξεκίνησε ως χειραψία,
για να καταλήξει σε μια ζεστή κουβέντα
για τη μουσική που συνέθεσε για το
“Renoir”,
όπου επέλεξε να κάνει ελάχιστη χρήση
μουσικής, αφήνοντας τους ήχους της φύσης
να εναρμονίζονται με τους πίνακες του
Renoir και τις εικόνες της Κυανής Ακτής.
Συνεχίσαμε με το ατελείωτο φλερτ με τα
Όσκαρ, την αγάπη του για την Ελλάδα και
την βαθειά γνώση της ελληνικής μουσικής
και κουλτούρας κι ένα μικρό κουτσομπολιό
για τον Hans Zimmer και τον Shigeru Umebayashi, που
χρησιμοποιούν πλειάδα ενορχηστρωτών,
μιας και οι ίδιοι δεν γράφουν παρτιτούρα.
Έχοντας
ένα φρενήρες πρόγραμμα δουλειάς και
κινούμενος μεταξύ Παρισιού, Λονδίνου
και Λος Άντζελες, είναι αυτή τη στιγμή
ο υπερπαραγωγικότερος συνθέτης μουσικής
για τον κινηματογράφο (η φιλμογραφία
του μετράει περισσότερες από 100 ταινίες),
κινούμενος ως χαμαιλέοντας σε διαφορετικά
φιλμικά είδη.
Στην
ερώτηση πως καταφέρνει να ανταποκρίνεται
με τόση μαεστρία σε 10 περίπου ταινίες
τη χρονιά, γνωρίζοντας πως έχει ελάχιστους
βοηθούς ενορχηστρωτές, η απάντηση είναι
το πάθος, η εντατική δουλειά, η ευελιξία
του να κινείται τόσο στο Χόλιγουντ όσο
και στην Ευρώπη, η βαθιά γνώση της
ιστορίας της κινηματογραφικής μουσικής,
η ικανότητά του να επικοινωνεί με τους
σκηνοθέτες κερδίζοντας έτσι πολύτιμο
χρόνο στη σύνθεση ενός σάουντρακ και
κυρίως η αγάπη για την κάθε ταινία.
“Και
το Όσκαρ; Γιατί δεν ήρθε;”. Χαμογελά.
“Όταν έχεις την απάντηση, θα ήθελα πολύ
να την μάθω”, μου απαντά.
Ο
Αλεξάντρ Ντεσπλά είναι ένας ποταμός
μουσικών και λόγου. Όταν του μιλάς για
τα δύο πάθη του, όπως λέει, τη μουσική
και τον κινηματογράφο, νιώθεις πως είναι
αστείρευτος. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση
κράτησα, γνωρίζοντας πως το καλοκαίρι
πιθανολογείται πως θα έρθει για μια
μεγάλη συναυλία στην Ελλάδα, μαζί με
την υπόσχεσή του να συνεχίσουμε τότε
την κουβέντα μας.
Αυτή
τη στιγμή ετοιμάζει τη μουσική για δύο
σημαντικές ταινίες: το “The
Grand Budapest Hotel”
του Γουές Άντερσον και το “Venus
in Furs”
του Ρομάν Πολάνσκι, για το οποίο με
ιντρίγκαρε λέγοντάς μου πως θα έχει
ελληνικότατο ήχο με τη χρήση μπουζουκιού
και μπαγλαμά!
